Ύφος
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το ύφος στην ιστορική εννοιολογική πορεία του μεταλλάχθηκε από είδος ύφανσης σε έκφραση σύνθεσης λέξεων και στη συνέχεια ως έκφραση του προσώπου που συνοδεύει το λόγο, αλλά και ως στοιχείο συμπεριφοράς.[εκκρεμεί παραπομπή] Έτσι μιλάμε σήμερα για «αλαζονικό», «δηκτικό», «ζωηρό», «καυστικό» «περισπούδαστο», «προπετές», «ύφος μπλαζέ» ακόμα και «ύφος σαράντα καρδιναλίων». Ενώ στο γραπτό λόγο μιλάμε για αυστηρό, πομπώδες,ισχνό, τραχύ αλλά και γλαφυρό ύφος.[εκκρεμεί παραπομπή]
Το λήμμα πιθανόν να περιλαμβάνει πληροφορίες που αποτελούν πρωτότυπη έρευνα, που δεν έχουν προηγουμένως δημοσιευτεί ή δεν έχουν ελεγχθεί από ειδικούς. |
Αυτό το λήμμα τεκμηριώνεται κυρίως με πρωτογενείς πηγές. Παρακαλούμε βελτιώστε το προσθέτοντας δευτερογενείς ή τριτογενείς πηγές. |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης. Γίνετε περισσότερο συγκεκριμένοι ως προς το τι χρειάζεται το λήμμα με {{επιμέλεια|αίτιο}} ή χρησιμοποιήστε ένα πρότυπο όπως το {{μορφοποίηση}} .Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων. |
«ἡ δὲ γλαφυρὰ καὶ ἀνθηρὰ σύνθεσις, ἣν δευτέραν ἐτιθέμην τῇ τάξει, χαρακτῆρα τοιόνδε ἔχει· οὐ ζητεῖ καθ᾽ ἓν ἕκαστον ὄνομα ἐκ περιφανείας ὁρᾶσθαι οὐδὲ [p. 112] ἐν ἕδρᾳ πάντα βεβηκέναι πλατείᾳ τε καὶ ἀσφαλεῖ οὐδὲ μακροὺς τοὺς μεταξὺ αὐτῶν εἶναι χρόνους, οὐδ᾽ ὅλως τὸ βραδὺ καὶ σταθερὸν τοῦτο φίλον αὐτῇ, ἀλλὰ κεκινῆσθαι βούλεται τὴν ὀνομασίαν καὶ φέρεσθαι θάτερα κατὰ τῶν ἑτέρων ὀνομάτων καὶ ὀχεῖσθαι τὴν ἀλληλουχίαν λαμβάνοντα βάσιν ὥσπερ τὰ ῥέοντα καὶ μηδέποτε ἀτρεμοῦντα· συνηλεῖφθαί τε ἀλλήλοις ἀξιοῖ καὶ συνυφάνθαι τὰ μόρια ὡς μιᾶς λέξεως ὄψιν ἀποτελοῦντα εἰς δύναμιν. τοῦτο δὲ ποιοῦσιν αἱ τῶν ἁρμονιῶν ἀκρίβειαι χρόνον αἰσθητὸν οὐδένα τὸν μεταξὺ τῶν ὀνομάτων περιλαμβάνουσαι· ἔοικέ τε κατὰ μέρος εὐητρίοις ὕφεσιν ἢ γραφαῖς συνεφθαρμένα τὰ φωτεινὰ τοῖς σκιεροῖς ἐχούσαις. εὔφωνά τε εἶναι βούλεται πάντα τὰ ὀνόματα καὶ λεῖα καὶ μαλακὰ καὶ παρθενωπά, τραχείαις δὲ συλλαβαῖς καὶ ἀντιτύποις ἀπέχθεταί που· τὸ δὲ θρασὺ πᾶν καὶ παρακεκινδυνευμένον δι᾽ εὐλαβείας ἔχει».
⸺
Η γλαφυρήγλαφυρό και ανθηρή σύνθεση, την οποία την τοποθέτησα δεύτερη στη σειρά, έχει τον εξής χαρακτήρα: δεν ζητεί κάθε λέξη να ξεχωρίζει εντελώς ούτε όλες να προφέρονται πλατιά και στέρεα ούτε να είναι μεταξύ τους χρόνοι μεγάλοι ούτε της αρέσει καθόλου η βραδύτητα και η στασιμότητα, αλλά θέλει το λόγο να έχει κίνηση και να κυνηγά η μια λέξη την άλλη και να τρέχουν όλες μαζί με μια αλληλεξάρτηση, όπως τα τρεχούμενα νερά· κι επιζητεί να συγχωνεύονται και να συνυφαίνονται τα μέρη του λόγου, σαν να αποτελούν τη δυναμική μιας μόνο λέξης. Κι αυτό το κατορθώνουν οι αρμονικές τοποθετήσεις των λέξεων, που δεν αφήνουν κανένα αισθητό κενό μεταξύ αυτών· και μοιάζει με λεπτουφασμένα υφάσματα ή ζωγραφιές, που έχουν συνδυασμένα τα φωτεινά με τα σκιερά σημεία. Και θέλει όλες να είναι καλόφωνες και ομαλές και παρθενικές, ενώ απεχθάνονται τις τραχείες και σκληρές συλλαβές· επίσης αποφεύγει με πολλή προσοχή καθετί το αγέρωχο και τολμηρό.Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Περί συνθέσεως ονομάτων ΚΓ 23, 1-21