Αδάδ (θεός)
ο θεός της θύελλας και της βροχής των αρχαίων Ασσυρίων / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αδάδ ή Χαντάντ (ουγκαριτ. Haddu, λατιν. μεταγραφές Adad ή Had(d)ad), γνωστός και ως Ισκούρ (Iškur) στη σουμεριακή γλώσσα, ήταν ο θεός της θύελλας και της βροχής στη θρησκεία των αρχαίων Ασσυρίων και γενικότερα των αρχαίων σημιτικών λαών της Μεσοποταμίας (ιδίως των Χαναναίων και Βαβυλωνίων). Παραδίδεται στον πολιτισμό του Έμπλα ως «Χαντά» περί το 2500 π.Χ..[1][2] Ο Χαντά εισάχθηκε από τον Λεβάντε στη Μεσοποταμία από τους Αμορίτες και εκεί έγινε γνωστός ως ο θεός Αδάδ των Ασσυριοβαβυλωνίων.[3][4][5][6] Οι Αδάδ και Ισκούρ γράφονται συνήθως με το ίδιο λογόγραμμα[7], το ίδιο σύμβολο που υποδηλώνει τον θεό Τεσούμπ της Ουρ.[8] Ο Αδάδ είχε και άλλα ονόματα. όπως Πιντάρ (Pidar), Ράπιου (Rapiu), Βάαλ-Ζεφ[9] ή συχνά και απλώς Βάαλ (ονομασία-τίτλος για τον ηγέτη των θεών και άλλους θεούς, καθώς η λέξη σημαίνει απλώς «Κύριος»). Το ιερό ζώο και σύμβολο του Αδάδ ήταν ο ταύρος. Στις απεικονίσεις του ο Αδάδ παριστάνεται γενειοφόρος[10][11], κρατώντας συχνά ένα ρόπαλο και έναν κεραυνό, ενώ φορεί στην κεφαλή κέρατα ταύρου.[12][13] Ο Αδάδ έχει θεωρηθεί ως το αντίστοιχο του θεού Διός των Ελλήνων, του θεού Γιούπιτερ των Ρωμαίων (ως Jupiter Dolichenus), του θεού της θύελλας Τεσούμπ των Χετταίων και του θεού Σετ ή Σηθ των αρχαίων Αιγυπτίων.
Ο λεγόμενος Κύκλος του Βάαλ ή έπος του Βάαλ είναι μια συλλογή ιστοριών σχετικά με τον θεό Βάαλ από τους Χαναναίους, όπου ο Βάαλ αναφέρεται και ως Χαντάντ, ο θεός της θύελλας. Αυτή η συλλογή χρονολογείται μεταξύ του 1400 και του 1200 π.Χ., και ανακαλύφθηκε στην Ουγκαρίτ, αρχαία πόλη στο έδαφος της σημερινής Συρίας.
Ο Αδάδ πιστευόταν ότι κατοικούσε στον ουρανό. Πατέρας του ήταν ο Σιν ή Νάννα, θεός της Σελήνης, και μητέρα του η Νινγκάλ. Αδέλφια του ήταν οι Ούτου και Ινάννα, ενώ ως συντρόφισσά του αναφέρεται η θεά του καιρού Σαλά ή η Μεντιμσά και ως τέκνο του ο θεός της φωτιάς Τζιμπίλ ή Τζιρά.