Αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια
αεροδρόμιο στο Κουίνς της Νέας Υόρκης From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια (αγγλικά: LaGuardia Airport) είναι το ένα από τα τρία μεγάλα πολιτικά αεροδρόμια που εξυπηρετούν την πόλη της Νέας Υόρκης. Βρίσκεται στην περιοχή Ηστ Έλμχερστ (αγγλικά: East Elmhurst) του Κουίνς και καλύπτει σε έκταση 2.800 στρέμματα[2]. Ιδρύθηκε σε διπλανή τοποθεσία το έτος 1929, αλλά άρχισε να λειτουργεί στη σημερινή θέση ως δημόσιο αεροδρόμιο το 1939. Πήρε την ονομασία του από το όνομα του παλαιού δημάρχου της Νέας Υόρκης Φιορέλλο Λα Γκουάρντια.
| Αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια | |
|---|---|
 | |
 | |
 | |
| Είδος | διεθνές αεροδρόμιο, αερολιμένας[1] και αεροδρόμιο με τακτικές πτήσεις |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | |
| Διοικητική υπαγωγή | Κουίνς |
| Χώρα | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Ολοκλήρωση | 15 Οκτωβρίου 1939 |
| Ιδιοκτήτης | Νέα Υόρκη |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το ΛαΓκουάρντια εξυπηρετεί κυρίως εγχώριες πτήσεις (και περιορισμένο αριθμό διεθνών πτήσεων). Το 2019 είχε την τρίτη μεγαλύτερη κίνηση από τα αεροδρόμια της Μητροπολιτικής περιοχής της Νέας Υόρκης, μετά από το Νιούαρκ Λίμπερτυ και το Τζων Φ. Κένεντυ. Σε αριθμό επιβατών το ΛαΓκουάρντια ήταν το ίδιο έτος το 21ο μεταξύ όλων των αεροδρομίων των Ηνωμένων Πολιτειών.[3] Οι υπηρεσίες του ωστόσο υπόκεινται αυστηρά σε εντελώς ιδιαίτερες ρυθμίσεις, όπως στον έλεγχο για ηχορρύπανση στις ώρες κοινής ησυχίας και σε έναν «κανόνα περιμέτρου» που απαγορεύει τις περισσότερες πτήσεις χωρίς ενδιάμεση στάση για προορισμούς σε αποστάσεις άνω των 2.400 χιλιομέτρων.[4]
Η Αρχή Λιμένων της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϊ (PANYNJ) ανεκοίνωσε το 2015 μια ανακατασκευή των υποδομών επιβατών του αεροδρομίου με κόστος αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια, που αναμένεται[5] να ολοκληρωθεί έως το 2025.
Αεροδρόμιο του Νορθ Μπητς
Τον Απρίλιο του 1929 η εταιρεία New York Air Terminals ανακοίνωσε σχέδια να ανοίξει εκείνο το θέρος μια ιδιωτική βάση υδροπλάνων στο Νορθ Μπητς της βορειοδυτικής άκρης του Λονγκ Άιλαντ.[6] Η 810 στρεμμάτων εγκατάσταση εγκαινιάσθηκε στη θέση του σημερινού ΛαΓκουάρντια στις 15 Ιουνίου και αρχικώς αποτελείτο από μια τσιμεντένια βάση 8.000 τετραγωνικών μέτρων, που συνδεόταν με το νερό με μια ράμπα αμφίβιων αεροσκαφών μήκους 120 μέτρων, και με ένα πρώην resort να μετατρέπεται σε τερματικό σταθμό επιβατών. Τα εγκαίνια περιελάμβαναν αεροπορικούς αγώνες και προσέλκυσαν ένα πλήθος περίπου 5 χιλιάδων ανθρώπων, με προσφώνηση από τον πρόεδρο του Κουίνς Τζωρτζ Χάρβεϋ και την έναρξη αεροπορικών δρομολογίων προς το Όλμπανι και το Ατλάντικ Σίτι.[7] Μόλις έναν μήνα αργότερα άρχισαν δρομολόγια και προς τη Βοστώνη.[8]
Αεροδρόμιο Γκλεν Κέρτις
Το 1930 προστέθηκαν υπόστεγα αεροσκαφών και διάδρομοι προσγειώσεως με νυκτερινό φωτισμό[9], ενώ το νέο αεροδρόμιο άρχισε να φιλοξενεί υδροπλάνα της προσφάτως αναδιοργανωθείσας Μονάδας Αεροπορίας της Αστυνομίας της Ν. Υόρκης.[10][11] Τον Σεπτέμβριο του 1930 μετονομάσθηκε σε Αεροδρόμιο Γκλεν Χ. Κέρτις (Glenn H. Curtiss) προς τιμή του Νεοϋορκέζου πρωτοπόρου της αεροπορίας Γκλέν Κέρτις που είχε πεθάνει έναν μήνα ενωρίτερα (ωστόσο έτσι συγχεόταν με το προϋπάρχον Κέρτις Φηλντ, το σημερινό Ρούζβελτ Φηλντ, στην κοντινή πόλη Γκάρντεν Σίτυ, και με ένα αεροδρόμιο στο Βάλεϋ Στρημ).
Στις 27 Αυγούστου 1931 το αεροδρόμιο καλωσόρισε την άφιξη του μεγαλύτερου έως τότε αεροπλάνου του κόσμου, του Dornier Do X, μετά από υπερατλαντικό ταξίδι.[12] Περισσότεροι από 18 χιλιάδες άνθρωποι το επισκέφθηκαν την πρώτη ημέρα του εκεί[13] και παρέμεινε στη πόλη για εννέα μήνες.[14]
Αν και το Αεροδρόμιο Γκλεν Κέρτις προσέλκυε όλο και περισσότερες πτήσεις, το κύριο αεροδρόμιο για την πόλη της Νέας Υόρκης παρέμενε το Διεθνές Αεροδρόμιο του Νιούαρκ. Η έλλειψη του δικού της κεντρικού αεροδρομίου συνεχίσθηκε καθώς η δεκαετία του 1930 προχωρούσε.[15]
Δημοτικό Αεροδρόμιο
Η εκλογή του Φιορέλλο Λα Γκουάρντια το 1934 ως δημάρχου Νέας Υόρκης, προμάχου της διαδόσεως της αεροπορίας, σήμανε μια νέα εποχή. Από το 1927 ήδη, ως βουλευτής, είχε γράψει επικριτικά για την καθυστέρηση ιδρύσεως δημοτικών αεροδρομίων στην πόλη και υπεστήριξε τη μεταμόρφωση της Νήσου Γκόβερνορ σε συνδυασμένο αεροδρόμιο και βάση υδροπλάνων, θέλοντας ένα ζωντανό συγκοινιωνιακό κέντρο στην καρδιά της μεγαλούπολης.[16] Τελικώς όμως στρατιωτικές και ναυτιλιακές ανησυχίες ματαίωσαν την πρόταση αυτή.[17][18]
Ωστόσο, ο Λα Γκουάρντια διείδε αναπτυξιακή δυνατότητα στο Αεροδρόμιο Γκλεν Κέρτις. Ως δήμαρχος, υπέγραψε από το πρώτο ήδη έτος της δημαρχίας του πενταετές συμβόλαιο του Δήμου με τους ιδιοκτήτες του αεροδρομίου ώστε να ενοικιάζει τις εγκαταστάσεις για ένα δολάριο το έτος, με επιλογή να αγοράσει ο Δήμος το αεροδρόμιο με αντίτιμο 1,5 εκατομμύριο δολάρια (περίπου 32 εκατομμύρια ευρώ σε σημερινές τιμές).[19] Το αεροδρόμιο μετονομάσθηκε έτσι επισήμως σε Δημοτικό Αερολιμένα 2 (Municipal Airport 2) στις 5 Ιανουαρίου 1935.[20] Το αεροδρόμιο είχε αρχίσει να εκπληρώνει έναν από τους τελικούς σκοπούς του: να βγάλει τη Νέα Υόρκη από την «εξευτελιστική θέση να βλέπει όλους τους επιβάτες και το αεροπορικό ταχυδρομείο που προορίζονταν για αυτή να προσγειώνονται σε μια γειτονική πολιτεία»[19] (το Νιούαρκ βρίσκεται στην πολιτεία Νιου Τζέρσεϊ και όχι στην πολιτεία της Νέας Υόρκης).
Η πρωτοβουλία αναπτύξεως του αεροδρομίου άρχισε πράγματι με ένα ξέσπασμα του δημάρχου όταν έφθανε στο αεροδρόμιο του Νιούαρκ και είδε ότι στο εισιτήριό του αναγραφόταν «Νέα Υόρκη». Τότε πρόσταξε το σκάφος να προσγειωθεί στο μικρό αεροδρόμιο «Φλόυντ Μπένετ» του νότιου Μπρούκλιν, δίνοντας μια ανεπίσημη συνέντευξη τύπου σε δημοσιογράφους στη διαδρομή, όπου παρότρυνε τους Νεοϋορκέζους να υποστηρίξουν ένα νέο αεροδρόμιο μέσα στα όρια της πόλης τους.[21]
Η American Airlines δέχθηκε την προσφορά του Λα Γκουάρντια να αρχίσει δοκιμαστικό πρόγραμμα δρομολογημένων πτήσεων προς το «Φλόυντ Μπένετ», αλλά το πρόγραμμα απέτυχε μετά από μερικούς μήνες, επειδή το αεροδρόμιο του Νιούαρκ ήταν πλησιέστερα στο Μανχάταν.
Αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια
Ταυτοχρόνως όμως ο Λα Γκουάρντια και στελέχη της American Airlines άρχισαν ένα εναλλακτικό σχέδιο να δημιουργήσουν ένα νέο αεροδρόμιο στο Κουίνς, από όπου θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τη νέα Σήραγγα Κουίνς-Μίντταουν προς το Μανχάταν. Το προϋπάρχον Αεροδρόμιο Γκλεν Κέρτις ήταν μια προφανής επιλογή, αλλά ήταν πολύ μικρό για την αυξανόμενη κίνηση. Ξεκίνησαν λοιπόν εργασίες το 1937 στο θαλάσσιο μέτωπο του κόλπου του Φλάσινγκ και Μπόουερυ Μπέυ στο Ηστ Έλμχερστ, περιοχή που συνορεύει με τις συνοικίες Αστόρια και Τζάκσον Χάιτς.[22] Η κατασκευή εκεί απαίτησε την επιχωμάτωση με υλικό από τη γειτονική Νήσο Ράικερς πάνω σε ένα μεταλλικό ενισχυτικό πλαίσιο. Το μεταλλικό αυτό πλαίσιο κάτω από το αεροδρόμιο προκαλεί και σήμερα μαγνητικές παρεμβολές στις πυξίδες των αναχωρούντων αεροσκαφών και πινακίδες στους διαδρόμους ειδοποιούν σχετικώς.[23]
Εξαιτίας του μεγάλου ρόλου της εταιρείας American Airlines στην ανάπτυξη του αεροδρομίου, ο Λα Γκουάρντια της έδωσε πρόσθετη έκταση κατά το πρώτο έτος λειτουργίας του, με τέσσερα υπόστεγα αεροσκαφών, έναν χωρίς προηγούμενο χώρο εκείνη την εποχή.[24]
.jpg)
Το νέο αεροδρόμιο εγκαινιάσθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1939, ως «Δημοτικός Αερολιμένας Νέας Υόρκης»[25][26] και λειτούργησε στις 2 Δεκεμβρίου.[21] Κόστισε στον Δήμο της Νέας Υόρκης 23 εκατομμύρια δολάρια και είχε έκταση 2.200 στρέμματα. Αυτή τη φορά το αεροδρόμιο ήταν κερδοφόρο. Το Αεροδρόμιο του Νιούαρκ άρχισε ανακαινίσεις, αλλά δεν μπορούσε να συναγωνισθεί το νέο, που ακόμα και πριν την ολοκλήρωσή του είχε αποσπάσει δεσμεύσεις από τις 5 μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρείες της εποχής ότι θα άρχιζαν να χρησιμοποιούν το νέο αεροδρόμιο αμέσως μετά την έναρξη λειτουργίας του.[27]
Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το αεροδρόμιο χρησίμευσε στην εκπαίδευση τεχνικών αεροπορίας και ως αποθηκευτικός χώρος. Υπερατλαντικές πτήσεις άρχισαν στα τέλη του 1945 και κάποιες συνεχίσθηκαν και μετά τα εγκαίνια του προσανατολισμένου προς αυτές Αεροδρομίου Idlewild (του σημερινού Διεθνούς Αεροδρομίου Τζων Φ. Κένεντυ) τον Ιούλιο του 1948, αλλά όλες αυτές μεταφέρθηκαν στο Idlewild τον Απρίλιο του 1951.
Οι αναφορές στις εφημερίδες ήταν τόσο με την ονομασία Δημοτικός Αερολιμένας Νέας Υόρκης, όσο και «Αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια» μέχρι που η δεύτερη και σημερινή ονομασία έγινε επίσημη όταν το αεροδρόμιο πέρασε υπό τον έλεγχο της Λιμενικής Αρχής της Νέας Υόρκης με μακροχρόνια μίσθωση από τον Δήμο, την 1η Ιουνίου 1947.
Το ΛαΓκουάρντια άνοιξε με 4 διαδρόμους προσαπογειώσεων, υπό γωνίες 45 μοιρών μεταξύ τους[28], με τον μεγαλύτερο να έχει μήκος 1.800 μέτρα. Ο ένας διάδρομος έκλεισε λίγο μετά αφότου ένα αεροπλάνο DC-4 βγήκε έξω από το νότιο άκρο του το 1947 και ένας άλλο έκλεισε το 1958 ώστε να επεκταθεί ο σταθμός επιβατών προς τα βόρεια μετά το 1960. Το 1965-66 αμφότεροι οι παραμείναντες δύο διάδρομοι επεκτάθηκαν στο σημερινό μήκος τους, 2.100 μέτρα.
Παρά το ότι το ΛαΓκουάρντια ήταν ένα μεγάλο αεροδρόμιο για την εποχή κατασκευής του, δεν άργησε να θεωρείται μικρό: από το 1968 τα αεροσκάφη γενικής αεροπορίας πληρωναν βαριά τέλη για να το χρησιμοποιούν στις ώρες αιχμής. Η αύξηση της κυκλοφορίας στο ΛαΓκουάρντια και ανησυχίες σχετικώς με την ασφάλεια οδήγησαν στο κλείσιμο του γειτονικού μικρού Αεροδρομίου του Φλάσινγκ το 1984. Το ίδιο έτος, για την αντιμετώπιση του συνωστισμού δρομολογίων στο ΛαΓκουάρντια, η Λιμενική Αρχή θέσπισε έναν «κανόνα περιμέτρου» που απαγορεύει τις περισσότερες πτήσεις χωρίς ενδιάμεση στάση για προορισμούς σε αποστάσεις άνω των 2.400 χιλιομέτρων, με εξαίρεση τα Σάββατα. Εκτός από τις ρυθμίσεις αυτές της Λιμενικής Αρχής, η Ομοσπονδιακή Διοίκηση Αεροπορίας περιόρισε επίσης τον αριθμό πτήσεων και τους τύπους αεροσκαφών που μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το αεροδρόμιο.
Η κυκλοφορία του ΛαΓκουάρντια συνέχισε πάντως να αυξάνεται και ήδη το 2000 υπήρχαν συνήθεις καθυστερήσεις άνω της μιας ώρας. Η μειωμένη ζήτηση για αεροπορικά ταξίδια μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη μετρίασε πολύ τις καθυστερήσεις αυτές. Οι συνεχιζόμενες επενδύσεις της Λιμενικής Αρχής στην ανακαίνιση του κτηρίου του Κεντρικού Τερματικού Σταθμού και στη βελτίωση του σχεδίου του αεριολιμένα κατέστησαν επίσης αποτελεσματικότερη τη λειτουργία του αεροδρομίου.
Στα τέλη του 2006 άρχισαν έργα για την αντικατάσταση του πύργου ελέγχου του αεροδρομίου, έργο του Αμερικανού αρχιτέκτονα Γουάλας Χάρισον από το έτος 1962, με έναν σύγχρονο, που άρχισε να λειτουργεί[29] στις 9 Οκτωβρίου 2010.
Τον Απρίλιο του 2010 ανακοινώθηκε ότι είχαν προσληφθεί σύμβουλοι για να διερευνήσουν πλήρη κατεδάφιση και αντικατάσταση του Κεντρικού Τερματικού Σταθμού. Στόχος ήταν η δημιουργία ενός ενοποιημένου, σύγχρονου και αποτελεσματικότερου σχεδίου για το αεροδρόμιο, που ήταν ένα συνονθύλευμα δεκαετιών αποσπασματικών προσθηκών και τροποποιήσεων.[30] Με την κατάλληλη σταδιοποίηση των εργασιών, η λειτουργία του αεροδρομίου δεν θα σταματούσε καθόλου κατά τη διάρκειά τους.[31]
Στις 27 Ιουλίου 2015 ο τότε κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Άντριου Κουόμο και ο τότε Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ανεκοίνωσαν από κοινού συγκεκριμένο, επαυξημένο σχέδιο 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων για το έργο.[32] Αυτό περιελάμβανε και επιπλέον διαδρόμους για τις κινήσεις των αεροπλάνων, αυτόματο μέσο σταθερής τροχιάς για τη μεταφορά επιβατών εντός του αεροδρομίου και ένα νέο ξενοδοχείο
Οι εργασίες άρχισαν την άνοιξη του 2016 με προοπτική ολοκληρώσεως όλων των φάσεων του έργου στα τέλη του 2022.[33]
Το Αεροδρόμιο ΛαΓκουάρντια εξυπηρετεί επιβατικά δρομολόγια εμπορικών αερογραμμών και εμπορικές πτήσεις, τοπικών και ευρύτερα εσωτερικών προορισμών στις ΗΠΑ, καθώς και περιορισμένο αριθμό διεθνών πτήσεων. Εξαιτίας της εγγύτητάς του σε πυκνοκατοικημένες αστικές συνοικίες, οι πτήσεις του υπόκεινται σε αρκετούς περιορισμούς που τέθηκαν τόσο από την Ομοσπονδιακή Διοίκηση Αεροπορίας (FAA) όσο και από τη Λιμενική Αρχή της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϊ (PANYNJ). Η έλλειψη εγκαταστάσεων της Αρχής Τελωνείων και Προστασίας συνόρων των ΗΠΑ στο ΛαΓκουάρντια δεν επιτρέπει παρά την άφιξη πτήσεων από άλλες χώρες των οποίων οι επιβάτες και μέλη του πληρώματος έχουν περάσει από αντίστοιχους ελέγχους στον αερολιμένα αναχωρήσεως (preclearance), και θεωρείται ότι ευρίσκονται επί αμερικανικού εδάφους σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού τους, οπότε εξέρχονται του αεροδρομίου με τον ίδιο τρόπο όπως και οι επιβάτες των πτήσεων εσωτερικού.[34]
Ηχορρύπανση
Προκειμένου να μετριάζεται η ηχορρύπανση από αεροσκάφη και να διευκολύνεται η συντήρηση του χώρου των αεροσκαφών, εφαρμόζεται εποχική απαγόρευση πτήσεων με NOTAM μεταξύ του μεσονυκτίου και της 6ης πρωινής ώρας κατά τους θερμούς μήνες του έτους.[35] Πέρα από την αποσυμφόρηση, τον ίδιο σκοπό έχει και η προαναφερθείσα απαγόρευση μακρινών πτήσεων: επειδή οι μακρινές πτήσεις γενικώς απαιτούν μεγαλύτερο βάρος καυσίμων και μεγαλύτερα αεροσκάφη, αποφεύγεται η περίσσεια θορύβου από τέτοιες πτήσεις. Το 2015 συζητήθηκαν τροποποιήσεις στον περιορισμό αυτόν[36], αλλά ένα νομοσχέδιο της Γερουσίας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης το 2021 μετέτρεψε τον περιορισμό σε νόμο.[37]
Αεροπορικές εταιρείες που χρησιμοποιούν το ΛαΓκουάρντια σήμερα (2023) είναι οι εξής: Air Canada, Air Canada Express, American Airlines, American Eagle, Delta Air Lines, Delta Connection, Frontier Airlines, JetBlue Airways, Southwest Airlines, Spirit Airlines, United Airlines και United Express
Επιβάτες ανά προορισμό
| Θέση | Πόλη | Επιβάτες | Εταιρείες |
|---|---|---|---|
| 1 | Σικάγο | 1.129.000 | American, Delta, Spirit, United |
| 2 | Ατλάντα (Τζόρτζια) | 1.045.000 | Delta, Frontier, JetBlue, Southwest |
| 3 | Μαϊάμι (Φλόριντα) | 872.000 | American, Delta, Frontier |
| 4 | Ορλάντο (Φλόριντα) | 832.000 | American, Delta, JetBlue, Southwest, Spirit |
| 5 | Ντάλας (Τέξας) | 808.000 | American, Delta, Spirit |
| 6 | Φορτ Λόντερντεϊλ (Φλόριντα) | 712.000 | Delta, JetBlue, Spirit |
| 7 | Ντένβερ (Κολοράντο) | 630.000 | Delta, JetBlue, Southwest, United |
| 8 | Σάρλοτ (Βόρεια Καρολίνα) | 543.000 | American, Delta, Spirit |
| 9 | Βοστώνη (Μασαχουσέτη) | 482.000 | Delta, JetBlue |
| 10 | Ντιτρόιτ (Μίσιγκαν) | 451.000 | American, Delta, Spirit |
Επιβάτες ανά αεροπορική εταιρεία
| Θέση | Εταιρεία | ΕΠιβάτες | Share |
|---|---|---|---|
| 1 | Delta Air Lines | 12.546.742 | 39,8% |
| 2 | American Airlines | 7.291.160 | 23,1% |
| 3 | JetBlue | 3.313.800 | 10,5% |
| 4 | Southwest Airlines | 3.102.976 | 9,8% |
| 5 | United Airlines | 2.153.344 | 6,8% |
| 6 | Spirit Airlines | 1.729.578 | 5,5% |
| 7 | Air Canada | 883.521 | 2,8% |
| 8 | Frontier Airlines | 387.121 | 1,2% |
- 30 Δεκεμβρίου 1945: Η πτήση 14 της Eastern Air Lines πέρασε το τέρμα του διαδρόμου προσγειώσεως και κατέληξε στη θάλασσα (1 νεκρός).
- 29 Μαΐου 1947: Η πτήση 521 της United Air Lines συνετρίβη μετά από ακυρωθείσα προσπάθεια για απογείωση (43 νεκροί από τους 48 επιβαίνοντες).
- 8 Αυγούστου 1947: Η πτήση 765 της American Airlines συνετρίβη στη θάλασσα επιστρέφοντας στο αεροδρόμιο μετά από την εμφάνιση προβλήματος κινητήρα (3 νεκροί).
- 1 Φεβρουαρίου 1957: Η πτήση 823 της Northeast Airlines συνετρίβη κατά την απογείωση στη Νήσο Ράικερς (20 νεκροί από τους 101 επιβαίνοντες).
- 3 Φεβρουαρίου 1959: Η πτήση 320 της American Airlines συνετρίβη στη θάλασσα προτού προσγειωθεί (65 νεκροί από τους 73 επιβαίνοντες).
- 16 Δεκεμβρίου 1960: Η πτήση 266 της TWA στην πορεία για προσγείωση συγκρούσθηκε στον αέρα με ένα DC-8 πάνω από το Στάτεν Άιλαντ (134 νεκροί)
- 20 Σεπτεμβρίου 1989: Η πτήση 5050 της USAir πέρασε το τέρμα του διαδρόμου μετά από ακυρωθείσα προσπάθεια για απογείωση. Το αεροπλάνο έπεσε στη θάλασσα και κόπηκε στα τρία (2 νεκροί).
- 22 Μαρτίου 1992: Η πτήση 405 της USAir συνετρίβη μετά την απογείωση εξαιτίας πάγου στις πτέρυγες (27 νεκροί από τους 51 επιβαίνοντες).
- 15 Ιανουαρίου 2009: Η πτήση 1549 της US Airways έκανε αναγκαστική προσθαλάσσωση στις εκβολές του Ποταμού Χάντσον μετά την απογείωση εξαιτίας καταστροφής των κινητήρων από εισρόφηση πτηνών σε ύψος 900 μέτρων. Δεν υπήρξε θάνατος ή τραυματισμός μεταξύ των 155 επιβαινόντων. Ο κυβερνήτης του αεροσκάφους Σάλυ Σάλενμπέργκερ χαρακτηρίσθηκε ήρωας.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
