Αθαναγίλδος

Αθαναγίλδος
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος	3 Ιουνίου 567; Toletum
Χώρα πολιτογράφησης	Βησιγοτθικό Βασίλειο
Θρησκεία	Βισιγοτθική Αριανική
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	μονάρχης; πολεμιστής
Οικογένεια
Σύζυγος	Γοϊσβίνθα
Τέκνα	Γκαλσβίνθα; Μπρουνχίλντα της Αυστρασίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βασιλιάς των Βησιγότθων (555–567)
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Αθαναγίλδος, Athanagild, (π. 517 – Δεκέμβριος 567) ήταν Βησιγότθος βασιλιάς της Ισπανίας και της Σεπτιμανίας. Είχε επαναστατήσει εναντίον τού προκατόχου του, Αγίλα Α΄, το 551. Οι στρατοί τού Αγκίλα και του Αθαναγίλδος συναντήθηκαν στη Σεβίλλη, όπου ο Αγκίλα γνώρισε μία δεύτερη ήττα. ^[4] Μετά το τέλος τού Αγκίλα το 554, ήταν ο μοναδικός ηγεμόνας για το υπόλοιπο της βασιλείας του.

Γρήγορες Πληροφορίες Αθαναγίλδος, Γενικές πληροφορίες ...

Κλείσιμο

Ο Ρότζερ Κόλινς γράφει ότι η βασιλεία του Αθαναγίλδος «είναι ίσως πιο σημαντική από ό,τι οι πηγές μας μπορούν να μας αφήσουν να πιστέψουμε». Ο Κόλινς υποστηρίζει ότι η αφήγηση του Ισίδωρου της Σεβίλλης μπορεί να έχει χρωματιστεί από την εχθρότητα, που είχαν οι επόμενοι Βησιγότθοι βασιλείς προς τον Αθαναγίλδος και τους απογόνους του. ^[5]

Η ρωμαϊκή εισβολή

Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης μεταξύ των δύο, μία ρωμαϊκή δύναμη που στάλθηκε από τον Ιουστινιανό Α΄ κατέλαβε τον έλεγχο ενός μεγάλου τμήματος της Hispania Baetica (Ανδαλουσίας). Το πρόσχημα της άφιξής τους είναι ασαφές. Ο Πέτερ Χήδερ δηλώνει ότι ο Ιορδάνης ο Αλανός υπονοεί ότι ο Aγκίλα τους είχε καλέσει. ^[6] Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης αναφέρει δύο αντικρουόμενες ιστορίες: στο τμήμα για τον Αγκίλα, οι Γότθοι που τον περιέβαλλαν τον σκότωσαν από φόβο, «μήπως οι Ρωμαίοι στρατιώτες εισβάλουν στην Ισπανία με το πρόσχημα της παροχής βοήθειας», ενώ στην επόμενη ενότητα ο Ισίδωρος αναφέρει ότι ο Αθαναγίλδος είχε ζητήσει βοήθεια από τον Ιουστινιανό Α΄, αλλά μόλις έφτασαν στην Ισπανία «δεν μπόρεσε να τους απομακρύνει από το έδαφος τού βασιλείου, παρά τις προσπάθειές του». ^[7] Ο Κόλινς σημειώνει ότι «και στις δύο άλλες δυτικές επεμβάσεις τού Αυτοκράτορα Ιουστινιανού Α΄, στην Αφρική το 533 και στην Ιταλία το 535, ήρθε φαινομενικά για να υποστηρίξει τα δικαιώματα των νόμιμων μοναρχών έναντι των σφετεριστών», συμφωνώντας έτσι με την εκδοχή του Ιορδάνη για τα γεγονότα. ^[5]

Αν και ο Αθαναγίλδος ανέκτησε μερικές πόλεις, οι Ρωμαίοι είχαν το μεγαλύτερο μέρος της κατάκτησής τους, η οποία οργανώθηκε ως επαρχία της Σπανίας, πολύ μετά το τέλος της βασιλείας του. Δεν είναι σαφές η ακριβής περιοχή, που κάλυπτε αυτή η επαρχία. Ο Τζ. Μπ. Μπιούρυ δηλώνει ότι "περιλάμβανε συνοικίες και πόλεις στα δυτικά, καθώς και στα ανατολικά των Στενών των Γιβραλτάρ" και περιλάμβανε τις πόλεις της Νέας Καρχηδόνας (Καρθαγένη), της Κορδούβας (Κόρδοβας) και της Ασιονίας. ^[8] Ο Πήτερ Χέδερ, ενώ συμφώνησε ότι περιελάμβανε τη Νέα Καρχηδόνα και την Ασιονία, είναι αμφίβολος για την Κόρδουβα και είναι βέβαιο ότι συμπεριλήφθηκαν η Μάλαγα και η Σαγοντία. ^[9] Ο Κόλινς συμφωνεί ότι η Κόρδουβα δεν τέθηκε υπό ρωμαϊκό έλεγχο, ούτε η κοιλάδα του Γουαδαλκιβίρ, δηλώνοντας ότι τα κύρια οχυρά τους ήταν η Μεδίνα Σιδόνια, η Μάλαγα και η Νέα Καρχηδόνα. ^[10]

Ο Αθαναγίλδος απεβίωσε από φυσικά αίτια στο Τολέδο, σύμφωνα με τον Ισίδωρο, και μετά, μετά από μεσοβασιλεία πέντε μηνών, ο Λιούβα Α' έγινε βασιλιάς. ^[11]

Δυναστικές συμμαχίες

Η βασίλισσά του, Γκοϊσβίνθα, του έδωσε δύο κόρες: τη Μπρουνχίλντα και τη δολοφονημένη Γκαλσβίνθα, οι οποίες ήταν παντρεμένες με δύο Μεροβίγγειους αδελφούς: τον Σιγιβέρτο Α' της Αυστρασίας και τον Χιλπέρριχο Α΄, βασιλιά των Φράγκων της Νευστρίας. Αν και ο Γρηγόριος της Τουρ αναφέρει ότι οι λόγοι γι' αυτό ήταν ότι ο Σιγιβέρτος περιφρόνησε τη διαδεδομένη πρακτική "να παίρνεις συζύγους, που ήταν εντελώς ανάξιες" και αναζητούσε την όμορφη και καλλιεργημένη Μπρουνχίλντα, ενώ η Χιλπέριχος Α΄ νυμφεύτηκε την αδελφή της λόγω αδελφικής αντιπαλότητας, επισημαίνει ο Ίαν Γουντ. Ότι οι συνθήκες και η κλίμακα της προίκας (morgengab) υποδηλώνουν ότι η κατάσταση ήταν πιο περίπλοκη. «Ο Αθαναγίλδος δεν είχε γιους. Παντρεύοντας δύο κόρες με Φράγκους βασιλείς, ίσως σκόπευε να εμπλέξει τους Μεροβίγγειους στη διαδοχή των Βησιγότθων. Ίσως ήλπιζε ότι οι γάμοι θα έδιναν εγγόνια, που θα μπορούσαν να τον διαδεχτούν» ^[12]

Ωστόσο, το τέλος του Αθαναγίλδος το 567 άλλαξε την κατάσταση. Ο Γουντ εικάζει ότι η ημερομηνία της δολοφονίας της Γκαλσβίνθας ακολούθησε αμέσως μετά το τέλος του. ^[13] Η Μπρουνχίλντα απέφυγε τη μοίρα της αδελφής της και έγινε κεντρικό πρόσωπο της φραγκικής ιστορίας για το υπόλοιπο του 6ου αι. ^[14] Τέλος, ο Γκοϊσβίνθα επέζησε της αναταραχής, που ακολούθησε το τέλος του Aθάναγκιλντ και έγινε η δεύτερη σύζυγος του Λιουβιγγέλδος, αδελφού του διαδόχου του Aθάναγκιλντ, Λιούβα. Ο ίδιος ο Λιουβιγγέλδος ήταν ο μελλοντικός βασιλιάς των Βησιγότθων. ^[15]

Παραπομπές

[1]
Royal Academy of History.
[2]
Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 89. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
[3]
Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 78-79. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
[4]
Isidore of Seville, Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum, chapter 46. Translation by Guido Donini and Gordon B. Ford, Isidore of Seville's History of the Goths, Vandals, and Suevi, second revised edition (Leiden: E.J. Brill, 1970), p. 22
[5]
Collins, Early Medieval Spain: Unity in Diversity 400-1000, second edition (New York: St. Martins, 1995), p. 39
[6]
Peter Heather, The Goths (Oxford: Blackwell, 1996), p. 278; Jordanes, Getica 303
[7]
Isidore, chapters 46, 47; translated by Donini and Ford, p. 22
[8]
Bury, History of the Later Roman Empire, (Macmillan, 1923), p. 287
[9]
Peter Heather, The Goths (Oxford: Blackwell, 1996), p. 278
[10]
Collins, Early Medieval Spain, pp. 38f
[11]
Isidore, chapters 46; translated by Donini and Ford, p. 22
[12]
Gregory of Tours, Decem Libri Historiarum, IV.27, 28; translated by Lewis Thorpe, History of the Franks (Harmondsworth: Penguin, 1974), pp. 221f. Wood, The Merovingian Kingdoms: 450-751 (London: Longman, 1994), p. 170
[13]
Wood, Merovingian Kingdoms, p.170
[14]
Wood, Merovingian Kingdoms, pp. 126-136
[15]
Gregory of Tours, Decem Libri Historiarum, V. 38; translated by Thorpe, History of the Franks, pp. 301f.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Atanagildo στο Wikimedia Commons

[3e002931a936fcb708b2d648947bfc873e5dc24e-1] [1]
Royal Academy of History.

[206efb90bd54144fe66290daf4d25cfbf69e62e8-2] [2]
Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 89. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.

[501047f70e007574bd7ae4f6393018ac51195c04-3] [3]
Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 78-79. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.

[4] [4]
Isidore of Seville, Historia de regibus Gothorum, Vandalorum et Suevorum, chapter 46. Translation by Guido Donini and Gordon B. Ford, Isidore of Seville's History of the Goths, Vandals, and Suevi, second revised edition (Leiden: E.J. Brill, 1970), p. 22

[Collins-39-5] [5]
Collins, Early Medieval Spain: Unity in Diversity 400-1000, second edition (New York: St. Martins, 1995), p. 39

[6] [6]
Peter Heather, The Goths (Oxford: Blackwell, 1996), p. 278; Jordanes, Getica 303

[7] [7]
Isidore, chapters 46, 47; translated by Donini and Ford, p. 22

[8] [8]
Bury, History of the Later Roman Empire, (Macmillan, 1923), p. 287

[9] [9]
Peter Heather, The Goths (Oxford: Blackwell, 1996), p. 278

[10] [10]
Collins, Early Medieval Spain, pp. 38f

[11] [11]
Isidore, chapters 46; translated by Donini and Ford, p. 22

[12] [12]
Gregory of Tours, Decem Libri Historiarum, IV.27, 28; translated by Lewis Thorpe, History of the Franks (Harmondsworth: Penguin, 1974), pp. 221f. Wood, The Merovingian Kingdoms: 450-751 (London: Longman, 1994), p. 170

[13] [13]
Wood, Merovingian Kingdoms, p.170

[14] [14]
Wood, Merovingian Kingdoms, pp. 126-136

[15] [15]
Gregory of Tours, Decem Libri Historiarum, V. 38; translated by Thorpe, History of the Franks, pp. 301f.

[4]

[1]

[2]

[3]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]