Ακρασία (Αριστοτέλης)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ακρασία, ακράτεια στην νεοελληνική απόδοσή της, είναι και αυτή, ανάμεσα στις πολλές, μια βασική έννοια στο Αριστοτελικό έργο (corpus), στην οποία αφιερώνει ολόκληρο το Z΄ κεφάλαιο των Ηθικών Νικομαχείων.[1] Συνεξετάζεται με το αντίθετό της, την εγκράτεια, μέσα στη θεματολογία της ηδονής, της σύνεσης, της φρόνησης, του ήθους και της σωφροσύνης.
««[ὁ ἐγκρατής], ἐπεὶ εὔπειστος, ὅταν τύχῃ, ἔσται ὁ ἐγκρατής· οἳ δὲ οὐχ ὑπὸ λόγου, ἐπεὶ ἐπιθυμίας γε λαμβάνουσι, καὶ ἄγονται πολλοὶ ὑπὸ τῶν ἡδονῶν. εἰσὶ δὲ ἰσχυρογνώμονες οἱ ἰδιογνώμονες καὶ οἱ ἀμαθεῖς καὶ οἱ ἄγροικοι, οἱ μὲν ἰδιογνώμονες δι' ἡδονὴν καὶ λύπην».1151b 10-13
«o εγκρατής δεν παρασύρεται από το πάθος ή την επιθυμία καθότι θα πεισθεί εύκολα με την πρώτη ευκαιρία. Αντίθετα οι ισχυρογνώμονες δεν υποχωρούν στη λογική, καθότι τελούν υπό το κράτος της επιθυμίας και άγονται και φέρονται συχνά από τις ηδονές».