Ανατολικό Λονδίνο
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ανατολικό Λονδίνο είναι η περιοχή εκείνη της Βρετανικής πρωτεύουσας η οποία πρωτοεμφανίστηκε ανατολικά της τειχόκλειστης μεσαιωνικής πόλης του Λονδίνου, βόρεια του ποταμού Τάμεση και δυτικά του παραποτάμου του Λι. Το όνομα απόκτησε υποτιμητική σημασία σε καθωσπρέπει κύκλους στα τέλη του 19ου αιώνα,[1] καθώς η μακροχρόνια συσσώρευση εσωτερικών και εξωτερικών μεταναστών και προσφύγων επέφερε υπερπληθυσμό στην περιοχή.[2] Η κατάσταση επιδεινώθηκε με την κατασκευή τόσο των αποβαθρών της Αγίας Αικατερίνης (1827)[3] όσο και των σιδηροδρομικών σταθμών του κεντρικού Λονδίνου (1840-75), με τους εκτοπισμένους κατοίκους κατεδαφισμένων φτωχο-συνοικιών να κινούνται φύρδην μίγδην ανατολικά.[4] Ως αποτέλεσμα, το Ανατολικό Λονδίνο έγινε συνώνυμο με τη φτώχεια, την αθλιότητα, την εγκληματικότητα και τις επιδημίες.[5]
Στην αρχή η περιοχή χαρακτηριζόταν από χωριά τα οποία βρίσκονταν εκτός των τειχών ή κατά μήκος κυρίων οδών, τριγυρισμένα από ύπαιθρο και αγροτική γη ή έλη και μικρότερες κοινότητες στην όχθη του Τάμεση να εξυπηρετούν τις ανάγκες της ναυτιλιακής οικονομίας και του Βασιλικού Ναυτικού. Βιομηχανίες σχετικές με την κατασκευή, επισκευή, συντήρηση και προμήθεια πλοίων υπήρχαν στην περιοχή από την εποχή των Τυδώρ, μετατρέποντάς την σε πόλο έλξης για αγροτικούς πληθυσμούς που αναζητούσαν απασχόληση. Επιπλέον, διαδοχικά κύματα οικονομικών μεταναστών και προσφύγων κατέφυγαν στο Ανατολικό Λονδίνο, αρχής γενόμενης με τους Ουγενότους οι οποίοι δημιούργησαν τη δική τους κοινότητα στο Σπίταλφιλντζ τον 17ο αιώνα.[6] Θα τους ακολουθήσουν Ιρλανδοί σκαφτιάδες και υφαντές,[7] Ασκεναζίτες Εβραίοι[8] και τον 20ό αιώνα Μπαγκλαντεσιανοί.[9] Μεγάλο μέρος αυτών των μεταναστών απασχολήθηκε στον τομέα της ένδυσης. Ο όγκος ημιειδικευμένου και ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού, γηγενούς ή ξένου, προκάλεσε σκληρές συνθήκες εργασίας και διαβίωσης σε όλο το Ανατολικό Λονδίνο.[4] Το γεγονός τράβηξε την προσοχή κοινωνικών μεταρρυθμιστών από τα μισά του 18ου αιώνα κι αργότερα αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για τη δημιουργία εργατικών ενώσεων και συνδικάτων. Ο ριζοσπαστισμός των κατοίκων του Ανατολικού Λονδίνου συνέβαλε τόσο στη δημιουργία του Εργατικού Κόμματος όσο και στις διεκδικήσεις για την απόκτηση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών.
Οι επίσημες προσπάθειες αντιμετώπισης της υπερκατοίκησης και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης ξεκίνησαν στις αρχές του 20ου αιώνα κάτω από την αιγίδα του Κομητειακού Συμβουλίου του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Ανατολικό Λονδίνο υπέστη το μένος των τρομοκρατικών βομβαρδισμών της Λουφτβάφε, με τις εκεί λιμενικές και σιδηροδρομικές εγκαταστάσεις και βιομηχανίες, όσο και τις κατοικημένες περιοχές να αποτελούν συνεχή στόχο για τη Ναζιστική αεροπορία. Οι επακόλουθες καταστροφές προκάλεσαν το διασκορπισμό των κατοίκων του σε νέα προάστια και πόλεις-δορυφόρους που άρχισαν να χτίζονται τη δεκαετία του 1950.[5] Το κλείσιμο και της τελευταίας αποβάθρας του Οργανισμού Λιμένα του Λοδίνου στο Ανατολικό Λονδίνο το 1980 δημιούργησε περαιτέρω προβλήματα, την επίλυση των οποίων ανέλαβε ειδικός Οργανισμού Ανάπτυξης. Η αναβάθμιση του Κανέρι Γουόρφ βελτίωσε την υπάρχουσα υποδομή, ενώ η τρέχουσα κατασκευή Ολυμπιακού Πάρκου[10] επιφέρει και άλλες αλλαγές στην περιοχή. Παρ' όλα αυτά, το Ανατολικό Λονδίνο συνεχίζει να περιλαμβάνει μερικές από τις πλέον φτωχές περιοχές της Βρετανίας.[11]