Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας (Κροατικά: Nezavisna Država Hrvatska, NDH, Γερμανικά: Unabhängiger Staat Kroatien, Ιταλικά: Stato Indipendente di Croazia) ήταν ένα φασιστικό κράτος-μαριονέτα[1] της Γερμανίας[2][3] και της Ιταλίας κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας | |||
---|---|---|---|
10 Απριλίου 1941–8 Μαΐου 1945 | |||
| |||
Πρωτεύουσα | Ζάγκρεμπ | ||
Γλώσσες | Κροατικά | ||
Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία | ||
Πολίτευμα | Στρατιωτική δικτατορία | ||
Έκταση | 102.700 km² | ||
Πληθυσμός | 6.640.000 | ||
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 44°48′0″N 15°58′0″E | ||
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Ιδρύθηκε σε τμήματα της κατεχόμενης Γιουγκοσλαβίας στις 10 Απριλίου 1941, μετά την εισβολή των δυνάμεων του Άξονα. Το έδαφός του αποτελείτο από το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Κροατίας και Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, καθώς και ορισμένα τμήματα της σύγχρονης Σερβίας και Σλοβενίας, αλλά επίσης απέκλεισε πολλές περιοχές με Κροατικό πληθυσμό στη Δαλματία (μέχρι τα τέλη του 1943), τις περιοχές της Ίστριας και του Μετζιμούριε (που σήμερα αποτελούν τμήμα της Κροατίας).
Καθ' όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του, το NDH κυβερνούσε ως μονοκομματικό κράτος η φασιστική οργάνωση Ούστασε. Αρχηγός της Ούστασε ήταν ο Άντε Πάβελιτς. Το καθεστώς στοχοποίησε τους Σέρβους, τους Εβραίους και τους Ρομά στο πλαίσιο μιας μεγάλης εκστρατείας γενοκτονίας, καθώς και αντιφασίστες ή αντιφρονούντες Κροάτες και Μουσουλμάνους[4].
Από το 1941 ως το 1945 υπήρχαν 22 στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός της επικράτειας που ελεγχόταν από το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας, από τα οποία δύο (Γιαστρέμπαρσκο και Σίσακ) στέγαζαν μόνο παιδιά και το μεγαλύτερο ήταν του Γιασένοβατς. [4][5][6][7][8]
Το κράτος ήταν επίσημα μοναρχία μετά την υπογραφή των Νόμων του Στέμματος του Ζβόνιμιρ στις 15 Μαΐου 1941.[9][10] Διορισμένος από το Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας, ο Πρίγκιπας Αϊμόνε, Δούκας της Αόστας αρνήθηκε αρχικά να λάβει το στέμμα, αντιτιθέμενος στην ιταλική προσάρτηση της κροατικλής πλειοψηφίας περιοχής της Δαλματίας, που προσαρτήθηκε στο πλαίσιο του Ιταλικού αλυτρωτικού προγράμματος για τη δημιουργία του Mare Nostrum ("Η Θάλασσα μας").[11] Αργότερα αποδέχθηκε για λίγο το θρόνο λόγω πιέσεων του Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ 'και πήρε τον τίτλο Τόμισλαβ Β΄ Κροατίας, αλλά ποτέ δεν μετακόμισε από την Ιταλία για να διαμείνει στην Κροατία.[12]
Από την υπογραφή των Συνθηκών της Ρώμης στις 18 Μαΐου 1941 μέχρι την ιταλική συνθηκολόγηση στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 το κράτος αποτελούσε συγκυριαρχούμενο της Γερμανίας και της Ιταλίας[13][14] [15][16] Στην απόφασή του στη Δίκη των Ομήρων, το Στρατοδικείο της Νυρεμβέργης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το NDH δεν ήταν κυρίαρχο κράτος. Σύμφωνα με το δικαστήριο, «η Κροατία αποτελούσε συνεχώς κατεχόμενη χώρα»[17].
Το 1942 η Γερμανία πρότεινε στην Ιταλία να αναλάβει το στρατιωτικό έλεγχο όλης της Κροατίας, επιθυμώντας να ανακατευθύνει τα Γερμανικά στρατεύματα από την Κροατία στο Ανατολικό Μέτωπο. Ωστόσο η Ιταλία απέρριψε την προσφορά, καθώς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να χειριστεί μόνη της την ασταθή κατάσταση στα Βαλκάνια.[18] Μετά την εκδίωξη του Μουσολίνι και την ανακωχής του Βασιλείου της Ιταλίας με τους Συμμάχους το NDH στις 10 Σεπτεμβρίου 1943 δήλωσε ότι οι Συνθήκες της Ρώμης ήταν άκυρες και προσάρτησε το τμήμα της Δαλματίας που είχε παραχωρηθεί στην Ιταλία. Το NDH προσπάθησε να προσαρτήσει και τη Ζάρα, που ήταν αναγνωρισμένο έδαφος της Ιταλίας από το 1919 αλλά επί μακρόν αντικείμενο του κροατικού αλυτρωτισμού, αλλά η Γερμανία δεν το επέτρεψε[11].