Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεωρητικός του θεάτρου From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αντονέν Αρτώ και Αντονέν Αρτό[10][11][12][13][14] (γαλλικά: Antoine Marie Joseph Paul Artaud, 4 Σεπτεμβρίου 1896 - 4 Μαρτίου 1948) ήταν Γάλλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, ποιητής και θεωρητικός του θεάτρου. Υπήρξε από τα πρώτα μέλη του κινήματος του υπερρεαλισμού και τακτικός συνεργάτης του περιοδικού La Revolution Surrealiste (Η σουρρεαλιστική επανάσταση).
Αντονέν Αρτώ | |
---|---|
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Antonin Artaud (Γαλλικά) |
Γέννηση | 4 Σεπτεμβρίου 1896[1][2][3] Μασσαλία[4][5][6] |
Θάνατος | 4 Μαρτίου 1948[1][2][3] Παρίσι και Ιβρί-συρ-Σεν[5] |
Αιτία θανάτου | καρκίνος εντέρου |
Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
Τόπος ταφής | Saint Pierre Cemetery |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός[7], ποιητής, κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας[7][5], δοκιμιογράφος, σεναριογράφος, ζωγράφος, ηθοποιός θεάτρου, ηθοποιός ταινιών, πεζογράφος, σκηνοθέτης κινηματογράφου[8], σκηνοθέτης[5], κωμικός συγγραφέας[5] και καλλιτέχνης παραστάσεων[9] |
Συγγενείς | Louis Nalpas (πρωτοξάδερφος) |
Είδος τέχνης | δράμα και δοκίμιο |
Βραβεύσεις | Prix Sainte-Beuve (1947) |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αρτώ συνέγραψε πλήθος δοκιμίων και μελετών για το θέατρο και τη δραματολογία. Ο ίδιος επινόησε και δημιούργησε το Θέατρο της Σκληρότητας (Théâtre de la cruauté).
Για μεγάλες περιόδους της ζωής του, ο Αρτώ ήταν έγκλειστος σε ψυχιατρικές κλινικές, ενώ αντιμετώπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα.
Ο Αντονέν Αρτώ γεννήθηκε στη Μασσαλία, από την Euphrasie Nalpas και τον Antoine-Roi Artaud. Οι γονείς του ήταν πρώτα ξαδέρφια — οι γιαγιάδες του ήταν αδερφές από τη Σμύρνη (σημερινή Ismir, στην Τουρκία). Η γιαγιά του από τον πατέρα του, Κατρίν Σιλέ, μεγάλωσε στη Μασσαλία, όπου παντρεύτηκε τον Μαριούς Αρτό, έναν Γάλλο. Η γιαγιά του από την πλευρά της μητέρας του, Μαριέτ Σιλέ, μεγάλωσε στη Σμύρνη, όπου παντρεύτηκε τον Λουί Ναλπά, έναν τοπικό πλοιοκτήτη. Σε όλη του τη ζωή επηρεάστηκε πολύ από την ελληνική καταγωγή του. Από νωρίς εμφάνισε δείγματα άστατης υγείας. Στην ηλικία των τεσσάρων ετών προσβλήθηκε από μηνιγγίτιδα, ασθένεια που τότε δεν είχε γιατρειά. Έπασχε παράλληλα από νευραλγία ενώ περνούσε και μεγάλες περιόδους κατάθλιψης. Την περίοδο της εφηβείας του, οι γονείς του φρόντισαν για μια μακροχρόνια σειρά παραμονών του σε σανατόρια, που διήρκεσαν συνολικά 5 χρόνια. Από το 1907 έως το 1914, ο Αρτώ φοίτησε στο Κολέγιο Sacré-Coeur. Εδώ άρχισε να διαβάζει έργα των Ρεμπώ, Μπωντλαίρ και Έντγκαρ Άλαν Πόε και ίδρυσε ένα ιδιωτικό λογοτεχνικό περιοδικό σε συνεργασία με τους φίλους του. Στο τέλος του κολεγίου άρχισε να αποσύρεται αισθητά από την κοινωνική ζωή και «κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του γραπτού του έργου και χάρισε τα βιβλία του». Στενοχωρημένοι, οι γονείς του κανόνισαν να δει έναν ψυχίατρο. Η παραμονή του σε σανατόρια σταμάτησε το1916, όταν ο Αρτώ επιστρατεύτηκε. Τελικά όμως απαλλάχθηκε λόγω της υπνοβασίας του. Κατά τη διάρκεια των θεραπειών του στο σανατόριο, ο Αρτώ ήρθε σε επαφή με έργα των Ρεμπώ, Μπωντλαίρ και Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Το Μάιο του 1919 ο διευθυντής του σανατορίου, ο Δρ. Dardel, συνιστά τη χορήγηση λάβδανου (οπίου) για τον Αρτώ, γεγονός που οδήγησε σε μόνιμο εθισμό του. Το Μάρτιο του 1920 ο Αρτώ εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εκεί ήρθε σε επαφή με το κίνημα του υπερρεαλισμού στο οποίο και προσχώρησε, για να αποβληθεί ωστόσο λίγο αργότερα.
Ο Αρτώ υπήρξε επίσης ηθοποιός. Μάλιστα εμφανίστηκε σε δύο ταινίες που θεωρούνται κλασσικές: Τα πάθη της Ζαν ντ' Αρκ του Καρλ Ντράγιερ του 1928 (στο ρόλο του Ζαν Μασιέ) και Ναπολέων του Αμπέλ Γκανς του 1927 (στο ρόλο του Ζαν Πολ Μαρά).
Τον Ιανουάριο του 1948 διαγνώστηκε ότι πάσχει από καρκίνο του παχέος εντέρου. Πέθανε λίγο αργότερα, στις 4 Μαρτίου 1948 σε μια ψυχιατρική κλινική στο Ιβρί-συρ-Σεν, μια κοινότητα στα νοτιοανατολικά προάστια του Παρισιού. Τον βρήκε ο κηπουρός του κτήματος, καθισμένο στο πλάι του κρεβατιού του και υποψιάστηκε ότι πέθανε από μια θανατηφόρα δόση του φαρμάκου ένυδρη χλωράλη, (ηρεμιστική και υπνωτική φαρμακευτική ουσία), αν και είναι άγνωστο αν γνώριζε τη θανατηφόρα της δράση. Δεν είναι γνωστό εάν εν γνώσει του χορήγησε στον εαυτό του αυτή τη θανατηφόρα δόση.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Αρτώ, το θέατρο της σκληρότητας δημιουργήθηκε προκειμένου να αποκατασταθεί στο θέατρο μια εμπαθής και σπασμωδική σύλληψη της ζωής. Βασικά χαρακτηριστικά του θεάτρου της σκληρότητας είναι:
Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το κείμενο του Αρτώ Η μεγάλη νύχτα σαν απάντηση του κειμένου των σουρεαλιστών Η μεγάλη ημέρα
Ελληνική βιβλιογραφία:
Τζόυς, Θερβάντες, Μέλβιλ, Εμπειρίκος, Λένιν, Τρότσκυ, Μαρξ, Μπένγιαμιν, Χατζημιχάλης, Μπλοχ, Τζίνα Πολίτη και Αντονέν Αρτώ: Να γράφεις για τους αναλφάβητους, Να μιλάς για τους αφασικούς, Να σκέφτεσαι για τους ακέφαλους
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.