Βιεννέζικη παρτίδα
σκακιστικό άνοιγμα / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Βιεννέζικη παρτίδα (Vienna Game) είναι ένα σκακιστικό άνοιγμα που αρχίζει με τις ακόλουθες χαρακτηριστικές κινήσεις (σε αλγεβρική σκακιστική γραφή):
- 1. ε4 ε5
- 2. Ιγ3
Κινήσεις | 1.ε4 ε5 2.Ιγ3 |
---|---|
ECO | C25–C29 |
Ονομασία | Βιέννη, Αυστρία |
Γονέας | Ανοικτή παρτίδα |
Αυτή η δεύτερη κίνηση του Λευκού είναι λιγότερο συνηθισμένη από την 2. Ιζ3, και επίσης είναι πιο πρόσφατη «σοδειά»: Ένας κριτής βιβλίων έγραψε στους The New York Times το 1888 ότι «...από τότε που ο Μόρφυ) (Paul Charles Morphy) μόνο ένα νέο άνοιγμα είχε εισαγάγει, τη Βιεννέζικη παρτίδα...».[1]
Η αρχική ιδέα πίσω από την κίνηση 2. Ιγ3 ήταν να παιχθεί ένας τύπος καθυστερημένου Γκαμπί του βασιλιά, δηλαδή ζ4, αλλά στο σύγχρονο παιχνίδι του Λευκού συχνά παίζονται πιο «ήσυχες» συνέχειες (για παράδειγμα «φιανκέτο» του αξιωματικού του βασιλιά, με η3 και έπειτα Αη2). Ο Μαύρος συχνά συνεχίζει με 2...Ιζ6, αλλά χρησιμοποιείται και το 2...Ιγ6, όπως και το πιο ασυνήθιστο 2...Αγ5, 3.Ιζ3 δ6! Αυτή η συνέχει περιλαμβάνει επίσης και τη διαβόητη Βαριάντα Φρανκενστάιν-Δράκουλα (Frankenstein-Dracula Variation), δηλαδή 2...Αγ5, 3. Ιζ3 Ι×ε4), που μπορεί να γίνει «άγρια» πολύπλοκη.
Ο Γουΐβερ Άνταμς (Weaver W. Adams), που ο γκρανμαίτρ Λάρρυ Έβανς (Larry Evans) περιέγραψε ότι έχει μια νοοτροπία του τύπου «όλα ή τίποτε», διάσημα ισχυρίστηκε ότι η Βιεννέζικη παρτίδα οδηγούσε σε υποχρεωτική νίκη για τον Λευκό.[2] Ωστόσο, ο γκρανμαίτρ Νικ ντε Φιρμιάν (Nick de Firmian) στη 15η του έκδοση για τα «Σύγχρονα Σκακιστικά Ανοίγματα», συμπεραίνει ότι το άνοιγμα οδηγεί σε ισοπαλία, αν παιχθεί με τον καλύτερο τρόπο και από τις δυο πλευρές.[3]