Βόρεια Κορέα
χώρα της ανατολικής Ασίας / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Βόρεια Κορέα, επίσημα ονομαζόμενη ως Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, (κορ.: 조선민주주의인민공화국) είναι χώρα της Ανατολικής Ασίας με έκταση 120.540 τ.χλμ. και πληθυσμό 26.069.000 κατοίκους[lower-greek 1]. Η χώρα αποκαλείται και ως Τσοσεόν (조선). Καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της Κορεατικής χερσονήσου και συνορεύει στα βόρεια και βορειοδυτικά με την Κίνα, βορειοανατολικά με τη Ρωσία και νότια με τη Νότια Κορέα. Πρωτεύουσά της και μεγαλύτερη πόλη είναι η Πιονγιάνγκ.
Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας
조선민주주의인민공화국 Τσοσόν Μίντζουτζουι Ίνμιν Γκόγχουαγκουκ | |||
---|---|---|---|
| |||
Εθνικό σύνθημα: 강성대국 (Γκάνγκσονγκντεγκουκ) "Ισχυρή και ευημερούσα χώρα" | |||
Εθνικός ύμνος: Aegukka (Πατριωτικό τραγούδι) | |||
και μεγαλύτερη πόλη | Πιονγιάνγκ | ||
Κορεατικά | |||
Μονοκομματικό ολοκληρωτικό καθεστώς (Τζούτσε) | |||
Κιμ Γιονγκ-ουν Τσοι Ριονγκ-χαι Κιμ Τόκ-ουν | |||
Νομοθετικό σώμα | Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση | ||
Ανεξαρτησία Από την Ιαπωνία Ίδρυση Ισχύον Σύνταγμα | 15 Αυγούστου 1945 9 Σεπτεμβρίου 1948 1948, αναθεωρήθηκε 27 Δεκεμβρίου 1972, Απρίλιο του 1992, Σεπτέμβριο του 1998 και 28 Σεπτεμβρίου 2009 | ||
• Σύνολο • % Νερό • Σύνορα Ακτογραμμή | 120.540 km2 (99η) 4,87 1.673 km 2.495 km | ||
Πληθυσμός • Εκτίμηση 2022 • Πυκνότητα | 26.069.000[1] (53η) 216,3 κατ./km2 (68η) | ||
ΑΕΠ (ΙΑΔ) • Ολικό (2014) • Κατά κεφαλή | 40 δισ. $[2] 1.700 $[2] | ||
ΑΕΠ (ονομαστικό) • Ολικό (2015) • Κατά κεφαλή | 25 δισ. $[3][4] 1.000 $[4][4] | ||
ΔΑΑ (2008) | 0,733[5] μεσαίος | ||
Νόμισμα | Γουόν Βόρειας Κορέας (KPW) | ||
Ώρα Πιονγκγιάνγκ (UTC +9:00) | |||
Internet TLD | .kp | ||
Κωδικός κλήσης | +850 |
Το 1910, η Κορέα προσαρτήθηκε από την Ιαπωνική Αυτοκρατορία. Μετά την παράδοση της Ιαπωνίας στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, η Κορέα διαιρέθηκε σε δύο ζώνες κατά μήκος του 38ου παραλλήλου από την Σοβιετική Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με αποτέλεσμα την κατοχή του βορρά από τους Σοβιετικούς και του νότου από τους Αμερικανούς. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση απέτυχαν, και το 1948, σχηματίστηκαν ξεχωριστές κυβερνήσεις: η σοσιαλιστική Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας στο βορρά και η καπιταλιστική Δημοκρατία της Κορέας στο νότο. Η εισβολή που πραγματοποιήθηκε από τη Βόρεια Κορέα είχε ως αποτέλεσμα τον Πόλεμο της Κορέας (1950-1953). Η Κορεατική Συμφωνία Ανακωχής έφερε κατάπαυση του πυρός, αλλά δεν υπεγράφη καμία συμφωνία ειρήνης[6]. Η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ορίζει μέχρι και σήμερα τα σύνορα μεταξύ Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας και Δημοκρατίας της Κορέας.
Η Βόρεια Κορέα είναι ένα από τα λίγα εναπομείναντα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο που κυβερνώνται από ένα ιδιότυπο σοσιαλιστικό καθεστώς (Τζούτσε) (주체). Το Τζούτσε είναι η εθνική ιδεολογία της Βόρειας Κορέας και σύμφωνα με αυτήν, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο κράτος μέσω κρατικών επιχειρήσεων και κολεκτιβοποιημένων αγροκτημάτων. Οι περισσότερες υπηρεσίες, όπως η υγειονομική περίθαλψη, η εκπαίδευση, η στέγαση και η παραγωγή τροφίμων χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Τυπικά η Βόρεια Κορέα είναι αυτοδύναμο σοσιαλιστικό κράτος που τελεί εκλογές. Μνεία πρέπει να γίνει στην περίτεχνη λατρεία της προσωπικότητας του Κιμ Ιλ-σονγκ και της οικογενείας του. Δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με επιτυχία με καμία άλλη χώρα του συγχρόνου κόσμου, λόγω της διαφορετικότητας της πολιτικά, πολιτισμικά αλλά και οικονομικά. Το Εργατικό Κόμμα της Κορέας κατέχει την εξουσία στο κράτος και ηγείται του Δημοκρατικού Μετώπου για την Επανένωση της Πατρίδας, του οποίου όλα τα πολιτικά στελέχη οφείλουν να είναι μέλη.
Επίσης το κράτος ακολουθεί πολιτική στρατιωτικής ενίσχυσης (αγγλικά: military-first policy, 선군정치). Είναι η χώρα με τον υψηλότερο αριθμό στρατιωτικού και παραστρατιωτικού προσωπικού, με συνολικά 9.495.000 ενεργό, αποθεματικό, και παραστρατιωτικό προσωπικό. Η ενεργή στρατιωτική δύναμη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας αριθμείται περί το 1.210.000 αποτελώντας την τέταρτη μεγαλύτερη ενεργή στρατιωτική δύναμη στον κόσμο, μετά την Κίνα, τις ΗΠΑ και την Ινδία. Ακόμη, διαθέτει πυρηνικά όπλα.
Επίσημη γλώσσα είναι τα Κορεάτικα. Εξαιρουμένης μιας μικρής μειονότητας Κινέζων και Ιαπώνων, σχεδόν όλος ο πληθυσμός της χώρας είναι Κορεάτες. Στις 17 Δεκεμβρίου 2011 απεβίωσε ο Κιμ Τζόνγκ-ιλ, ηγέτης της χώρας από το 1994. Διάδοχός του είναι ο γιος του Κιμ Τζονγκ-ουν.
Το όνομα Κορέα προέρχεται από το όνομα Γκοργιό (επίσης προφέρεται Κοργιό). Το όνομα Γκοργιό πρωτοχρησιμοποιήθηκε από το αρχαίο βασίλειο Γκογκουργιό (Κογκουριό) ως μια απλοποιημένη εκδοχή του ονόματός του. Το Βασίλειο του Γκοργιό διαδέχτηκε το Γκογκουργιό τον 10ο αιώνα,[7][8][9][10] και υιοθέτησε το όνομα, το οποίο προφερόταν από επισκέπτες Πέρσες εμπόρους ως "Κορέα".[11] Η σύγχρονη ορθογραφία της λέξης "Κορέα" εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 17ου αιώνα σε ταξιδιωτικά συγγραφήματα του Χέντρικ Χάμελ της Ολλανδικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών.[12]
Μετά τη διαίρεση της χώρας σε Βόρεια και Νότια Κορέα, οι δύο πλευρές χρησιμοποιούσαν διαφορετικούς όρους για να αναφερθούν στην Κορέα: Τζόσουν ή Τζόσον (조선) στη Βόρεια Κορέα, και Χάνγκουκ (한국) στη Νότια Κορέα. Το 1948, η Βόρεια Κορέα υιοθέτησε το Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας (조선민주주의인민공화국/朝鮮民主主義人民共和國, Chosŏn Minjujuŭi Inmin Konghwaguk) ως το νέο νόμιμο όνομά της. Στον υπόλοιπο κόσμο, επειδή η κυβέρνηση ελέγχει το βόρειο τμήμα της Κορεατικής Χερσονήσου, κοινώς ονομάζεται Βόρεια Κορέα για να ξεχωρίζεται από τη Νότια Κορέα, η οποία επίσημα ονομάζεται Δημοκρατία της Κορέας.
Η Κορέα προσαρτήθηκε από την Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας το 1910, μετά τον πρώτο Σινοϊαπωνικό πόλεμο και τον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο. Μετά από την ιαπωνική παράδοση στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, η Κορέα χωρίστηκε σε δύο ζώνες από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση, με τη βόρεια κατεχόμενη από τους Σοβιετικούς και το νότο από τους Αμερικανούς. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση απέτυχαν, και το 1948 διαμορφώθηκαν δύο ξεχωριστές κυβερνήσεις: η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας στο βορρά, και η Δημοκρατία της Κορέας στο νότο.
Κατά τη διάρκεια της κατοχής, η Ιαπωνία προσπάθησε να καταστείλει τις Κορεατικές παραδόσεις και πολιτισμό και να τρέξει την οικονομία κυρίως για δικό της κέρδος. Κορεατικές αντιστασιακές ομάδες όπως οι Ντονγκνιπγκούν (Ελευθερωτικός Στρατός) επιχειρούσαν κατά μήκους των Σινοκορεατικών συνόρων, πολεμώντας με ανταρτοπόλεμο ενάντια στους Ιάπωνες. Μερικοί από αυτούς πήραν μέρος σε συμμαχική δράση στην Κίνα και σε τμήματα της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ένας από του αρχηγούς των ανταρτών ήταν ο κομμουνιστής Κιμ Ιλ-σουνγκ, ο οποίος αργότερα έγινε ο πρώτος αρχηγός της Βόρειας Κορέας.
Η προσπάθεια του ηγέτη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας Κιμ Ιλ Σουνγκ να ενώσει τις δύο κυβερνήσεις οδήγησε με ευθύνη των Αμερικανών σε τρίχρονη σύρραξη (1950-1953) γνωστή και ως Πόλεμος της Κορέας. Παρά το γεγονός ότι η συμφωνία ανακωχής επέφερε κατάπαυση του πυρός, καμία επίσημη συνθήκη ειρήνης δεν υπογράφηκε ποτέ.
Στον πόλεμο στη χερσόνησο της Κορέας 1950-1953 μαζί με τους Αμερικανούς πολέμησαν και Έλληνες που αποτελούσαν το Ελληνικό εκστρατευτικό σώμα Κορέας το οποίο στελεχώθηκε από εθελοντές αξιωματικούς και οπλίτες στους οποίους δινόταν μηνιαίος μισθός.
21ος αιώνας
Το διεθνές περιβάλλον άλλαξε με την εκλογή του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους του νεότερου το 2001. Η διοίκηση του αρνήθηκε την Πολιτική Λιακάδας της Νότιας Κορέας και το Συμφωνημένο Πλαίσιο. Η αμερικανική κυβέρνηση αντιμετώπισε τη Βόρεια Κορέα ως άξονα του κακού, ενώ η Βόρεια Κορέα αύξησε τις προσπάθειες της για την απόκτηση πυρηνικών όπλων, προκειμένου να αποφύγει την τύχη του Ιράκ.[13][14][15] Στις 9 Οκτωβρίου 2006, η Βόρεια Κορέα ανακοίνωσε ότι έκανε την πρώτη πυρηνική της δοκιμή.[16][17]
Τον Αύγουστο του 2009, ο πρώην Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Μπιλ Κλίντον συναντήθηκε με τον Κιμ Γιονγκ Ιλ για να εξασφαλίσει την αποφυλάκιση δύο Αμερικανών δημοσιογράφων που είχαν καταδικαστεί για παράνομη είσοδο στη χώρα.[18] Η θέση του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα για τη Βόρεια Κορέα ήταν η συνέχιση δημιουργίας συμφωνιών για το όφελος της εξουδετέρωσης της αναταραχής, μια πολιτική γνωστή ως "στρατηγική υπονομή."[19] Οι αναταραχές με τη Νότια Κορέα και τις Ηνωμένες Πολιτείες αυξήθηκαν το 2010 με το Ναυάγιο του Τσεονάν[20], καθώς και με τον βομβαρδισμό της νήσου Γιονπιόνγκ από τη Βόρεια Κορέα.[21][22]
Στις 17 Δεκεμβρίου του 2011, ο Ανώτατος Ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ-Ιλ πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ο νεότερος γιος του, ο Κιμ Γιονγκ Ουν, τον διαδέχτηκε.[23] Στα επόμενα χρόνια, η Βόρεια Κορέα συνέχισε να αναπτύσσει το πυρηνικό της πρόγραμμα παρά τη διεθνή καταδίκη. Αξιοσημείωτες δοκιμές έγιναν το 2013 και το 2016.[24] Στις 4 Ιουλίου του 2017, η Βόρεια Κορέα πραγματοποίησε επιτυχημένα την πρώτη δοκιμή διηπειρωτικού βαλλιστικού πυραύλου (ICBM), με το όνομα Χουασόνγκ-14.[25]
Η Βόρεια Κορέα καταλαμβάνει το βόρειο τμήμα της Κορεατικής Χερσονήσου, ανάμεσα στον 37ο και 43ο βόρειο παράλληλο και ανάμεσα στον 124ο και τον 131ο ανατολικό μεσημβρινό. Καλύπτει έκταση 120.540 τετραγωνικών χιλιομέτρων (46.541 τετραγωνικά μίλια). Η Βόρεια Κορέα μοιράζεται εδαφικά σύνορα με την Κίνα και τη Ρωσία στα βόρεια, ενώ συνορεύει με τη Νότια Κορέα κατά μήκος της Κορεατικής Αποστρατικοποιημένης Ζώνης. Στα δυτικά βρίσκεται η Κίτρινη Θάλασσα και ο Κόλπος της Κορέας, ενώ στα ανατολικά βρίσκεται η Ιαπωνία απέναντι από τη Θάλασσα της Ιαπωνίας (Ανατολική Θάλασσα της Κορέας).
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι επισκέπτες στην Κορέα ανέφεραν ότι η χώρα θύμιζε "μια θάλασσα σε μία βαριά θύελλα", επειδή πολλές διαδοχικές οροσειρές διασχίζουν τη χερσόνησο.[26] Γύρω στο 80% της Βόρειας Κορέας αποτελείται από βουνά και υψίπεδα, τα οποία χωρίζονται από βαθιές και στενές κοιλάδες. Όλα τα βουνά της Κορεατικής Χερσονήσου με πάνω από 2.000 μέτρα (6.600 πόδια) υψόμετρο βρίσκονται στη Βόρεια Κορέα. Το υψηλότερο σημείο στη Βόρεια Κορέα είναι το Όρος Παεκτού, ένα ηφαιστειακό βουνό με υψόμετρο 2.744 μέτρων.[26] Το Παεκτού είναι πολύ σημαντικό στον Κορεατικό πολιτισμό, το οποίο θεωρούταν ένα ιερό μέρος από τους Κορέατες και είναι ενσωματωμένο στην περίτεχνη λαογραφία γύρω από τη δυναστεία των Κιμ.[27] Στις άλλες προεξέχοντες οροσειρές περιλαμβάνεται η Οροσειρά Χάμγκιουνγκ στο βορειοανατολικότατο μέρος της χώρας και τα Όρη Ράνγκριμ στο βορειοκεντρικό μέρος της Βόρειας Κορέας. Το Όρος Κουμγκάνγκ στην Οροσειρά Ταεμπέκ, η οποία εκτείνεται εντός της Νότιας Κορέας, είναι γνωστό για τη σκηνική ομορφιά του.[26]
Οι παραλιακές πεδιάδες είναι ευρείες στα δυτικά και ασυνεχείς στα ανατολικά. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ζει στις πεδινές περιοχές. Σύμφωνα με μια αναφορά του Περιβαλλοντικού Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών το 2003, τα δάση καλύπτουν πάνω από 70% της χώρας, κυρίως σε απότομες πλαγιές.[28] Ο μακρύτερος ποταμός είναι ο Αμνού (Γιαλού) που διασχίζει 790 χιλιόμετρα.[29]
Το κλίμα της Βόρειας Κορέας αποτελείται από έναν συνδυασμό του ηπειρωτικού και ωκεάνιου κλίματος,[28][30] αλλά το μεγαλύτερο μέρος της χώρας έχει υγρό ηπειρωτικό κλίμα σύμφωνα με την Κλιματική ταξινόμηση Κέππεν. Οι χειμώνες φέρνουν καθαρό καιρό με διάσπαρτες χιονοθύελλες ως αποτέλεσμα των βόρειων και βορειοδυτικών ανέμων που πνέουν από τη Σιβηρία.[30] Το καλοκαίρι είναι η θερμότερη και υγρότερη εποχή του χρόνου επειδή οι νότιοι και νοτιοδυτικοί άνεμοι των μουσώνων μεταφέρουν υγρό αέρα από τον Ειρηνικό Ωκεανό. Περίπου το 60% των ετήσιων κατακρημνίσεων σημειώνονται από τον Ιούνιο μέχρι τον Σεπτέμβριο.[30] Η άνοιξη και το φθινόπωρο είναι οι μεταβατικές εποχές ανάμεσα στο καλοκαίρι τον χειμώνα. Η καθημερινή μέση υψηλότερη και χαμηλότερη θερμοκρασία στην Πιονγιάνγκ είναι −3 και −13 °C τον Ιανουάριο. Τον Αύγουστο, η μέση υψηλότερη θερμοκρασία είναι 29 και 20 °C.[30]
Όνομα | Τζόσονγκουλ | Διοικητική έδρα | ||
---|---|---|---|---|
Πρωτεύουσα (τσικαλσί) | ||||
1 | Πιονγιάνγκ | 평양직할시 | Τσουνγκ-γκουγιόκ | |
Ειδική πόλη (τουκμπιολσί) | ||||
2 | Ράσον * | 라선특별시 | Ράτζιν-γκουγιόκ* | |
Επαρχίες (ντο) | ||||
3 | Νότιο Πιονγκάν | 평안남도 | Πιονγκσόνγκ | |
4 | Βόρειο Πιονγκάν | 평안북도 | Σινούιτζου | |
5 | Τσαγκάνγκ | 자강도 | Κάνγκιε | |
6 | Νότιο Χουανγκχέ | 황해남도 | Χέτζου | |
7 | Βόρειο Χουανγκχέ | 황해북도 | Σαριβόν | |
8 | Κανγκγουόν | 강원도 | Βονσάν | |
9 | Νότιο Χάμγκιουνγκ | 함경남도 | Χάμχουνγκ | |
10 | Βόρειο Χάμγκιουνγκ | 함경북도 | Τσόνγκτζιν | |
11 | Ριανγκάνγκ * | 량강도 | Χιεσάν | |
* – Στις νότιες διαλέκτους, αναφέρονται ως "Γιανγκάνγκ" (양강), "Νάσον" (나선), ή "Νατζίν" (나진). |
Κατάταξη | Όνομα | Διοικητική διαίρεση | Πληθ. |
---|---|---|---|
1 | Πιονγιάνγκ | Πόλη της Πρωτεύουσας Πιονγιάνγκ | 3,255,288 |
2 | Χάμχουνγκ | Επαρχία Νότιου Χάμγκιονγκ | 768,551 |
3 | Τσόνγκτζιν | Επαρχία Βόρειου Χάμγκιονγκ | 667,929 |
4 | Νάμπο | Επαρχία Νότιου Πιονγκάν | 366,815 |
5 | Βονσάν | Επαρχία Κανγκουόν | 363,127 |
6 | Σινούιτζου | Επαρχία Βόρειου Πιονγκάν | 359,341 |
7 | Ταντσόν | Επαρχία Νότιου Χάμγκιονγκ | 345,875 |
8 | Κετσόν | Επαρχία Νότιου Πιονγκάν | 319,554 |
9 | Κέσονγκ | Επαρχία Βόρειου Χουανγκχέ | 308,440 |
10 | Σαριβόν | Επαρχία Βόρειου Χουανγκχέ | 307,764 |
Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Κορέας προσδιορίζει τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας ως μέρος της επικράτειας της. Λόγω της πολιτικής κατάστασης μεταξύ της Βόρειας και Νότιας Κορέας, είναι σχεδόν απίθανη η είσοδος στον Βορρά από τον Νότο κατά μήκος της Κορεατικής Αποστρατικοποιημένης Ζώνης (δηλαδή έξοδος από τη Νότια Κορέα μέσω του βόρειου συνόρου). Οι τουρίστες που επιθυμούν την είσοδο στη Βόρεια Κορέα πρέπει να περάσουν από άλλη χώρα, και οι περισσότεροι μπαίνουν μέσω της Κίνας, επειδή οι περισσότερες πτήσεις από και προς την Πιονγιάνγκ εξυπηρετούν το Πεκίνο.
Λόγω των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της πολιτικής κατάστασης, η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας επίσης δεν αναγνωρίζεται από την Αργεντινή, τη Μποτσουάνα, την Εσθονία, τη Γαλλία, το Ιράκ, το Ισραήλ, την Ιαπωνία, την Ταϊβάν και τις Ηνωμένες Πολιτείες.[32][33][34][35][36][37]
Η Βόρεια Κορέα δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Επίσης, δεν είναι μέλος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Δεν υπάρχει κάποια οργανωμένη αντιστασιακή ομάδα, εντός ούτε και εκτός της χώρας, και τα περισσότερα στοιχεία για τη χώρα είναι από λίγους ανθρώπους που κατάφεραν να διαφύγουν από τη χώρα και από ελάχιστους δημοσιογράφους που καταφέρνουν να πάρουν άδεια για να ταξιδέψουν εκεί.
Μια από τις βασικότερες επιδιώξεις της Βόρειας Κορέας είναι η επανένωση με το νότο, διατηρώντας όμως το πολιτικό σύστημά της, κάτι που δεν έχει επιτευχθεί. Η μοναδική σχετική συζήτηση που έγινε ανάμεσα σε βορρά και νότο είναι για δημιουργία κοινής Ολυμπιακής Ομάδας το 2008, η οποία όμως ναυάγησε. Τελικά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016, οι δύο χώρες δημιούργησαν για πρώτη φορά κοινή ολυμπιακή ομάδα, συμμετέχοντας από κοινού στη διοργάνωση. Σημείο τριβής της Βόρειας Κορέας με τη διεθνή κοινότητα, είναι η εξέλιξη του προγράμματος κατασκευής πυρηνικών όπλων. Τα τελευταία χρόνια η χώρα συνεργάζεται με επιθεωρητές της Διεθνούς Οργάνωσης Ατομικής Ενέργειας και τον Ιούνιο του 2008 παρέδωσε στοιχεία σχετικά με το πρόγραμμα.[38] Στις 25 Μαΐου 2009 προχώρησε σε υπόγεια πυρηνική δοκιμή, προκαλώντας την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας και την ομόφωνη καταδίκη από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.[39]
Αρχικά, η Βόρεια Κορέα είχε διπλωματικούς δεσμούς μόνο με άλλες κομμουνιστικές χώρες. Στη δεκαετία του 1960 και του 1970, η Βόρεια Κορέα κυνήγησε μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, ιδρύοντας διπλωματικές σχέσεις με πολλές αναπτυσσόμενες χώρες, και έγινε μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στη δεκαετία του 1990, η εξωτερική της πολιτική οδηγήθηκε σε αναταραχή με τη διάλυση του Σοβιετικού μπλοκ. Υποφέροντας από οικονομική κρίση, έκλεισε έναν αριθμό πρεσβειών. Την ίδια στιγμή, η Βόρεια Κορέα προσπάθησε να ξεκινήσει διπλωματικές σχέσεις με ανεπτυγμένες χώρες της ελεύθερης αγοράς.[40] Ως αποτέλεσμα της απομόνωσής της, μερικές φορές αναφέρεται ως "βασίλειο των ερημιτών", ένας όρος που αρχικά αναφερόταν στον απομονωτισμό προς το τέλος της Δυναστείας Τζόσον.[41]
Το 2015, η Βόρεια Κορέα είχε διπλωματικές σχέσεις με 166 χώρες και πρεσβείες σε 47 χώρες.[40] Η Βόρεια Κορέα συνεχίζει να έχει ισχυρούς δεσμούς με σοσιαλιστικά κράτη συμμάχους της Νοτιοανατολικής Ασίας όπως το Βιετνάμ και το Λάος, αλλά και με την Καμπότζη.[42] Οι περισσότερες ξένες πρεσβείες διαπιστευμένες στη Βόρεια Κορέα βρίσκονται στο Πεκίνο παρά στην Πιονγιάνγκ.[43] Η Κορεατική Αποστρατικοποιημένη Ζώνη με τη Νότια Κορέα είναι το πιο στρατιωτικοποιημένο διμερές σύνορο στον κόσμο.[44]
Ως αποτέλεσμα του προγράμματος πυρηνικών όπλων της Βόρειας Κορέας, οι Εξαμερείς Διάλογοι ξεκίνησαν για την εύρεση ειρηνικής λύσης για την αυξανόμενη αναταραχή μεταξύ των δύο κορεατικών κυβερνήσεων, της Κίνας, της Ρωσίας, της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ. Η Βόρεια Κορέα θεωρούνταν ως κρατικός χορηγός τρομοκρατίας[45] λόγω της υποτιθέμενης εμπλοκής της στον βομβαρδισμό της Ρανγκούν το 1983 και στον βομβαρδισμό κορεατικού αεροσκάφους το 1987.[46] Στις 11 Οκτωβρίου του 2008, οι Ηνωμένες Πολιτείες αφαίρεσαν τη Βόρεια Κορέα από τη λίστα των κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία αφότου η Πιονγιάνγκ συμφώνησε να συνεργαστεί σε θέματα σχετικά με το πυρηνικό της πρόγραμμα.[47] Η απαγωγή τουλάχιστον 13 Ιαπώνων πολιτών από Βορειοκορεάτες πράκτορες στη δεκαετία του 1970 και 1980 ήταν ένα άλλο πρόβλημα στην εξωτερική πολιτική της χώρας.[48]
Κορεατική επανένωση
Η πολιτική της Βόρειας Κορέας αναζητεί επανένωση χωρίς εξωτερική παρέμβαση, αλλά με μια ομοσπονδιακή δομή στην οποία θα παραμείνουν οι αρχηγίες και τα συστήματα των δύο Κορέων. Το 2000, η Βόρεια και η Νότια Κορέα υπέγραψαν την Κοινή Ανακήρυξη Βορρά-Νότου της 15ης Ιουνίου όπου οι δύο χώρες υπόσχονται μια ειρηνική επανένωση.[49] Η Λαϊκή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Κορέας είναι ένα προταχθέν κράτος που αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον Βορειοκορέατη πρόεδρο Κιμ Ιλ-σουνγκ στις 10 Οκτωβρίου 1980, προτείνοντας μια ομοσπονδία μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Κορέας στην οποία θα παραμείνουν τα πολιτικά συστήματα των δύο χωρών.[50]
Οι διακορεατικές σχέσεις είναι στον πυρήνα της Βορειοκορεατικής διπλωματίες και έχουν υπάρξει αρκετές αλλαγές στις τελευταίες δεκαετίες. Το 1972, η δύο Κορέες συμφώνησαν να πετύχουν την επανένωση μέσω ειρηνικών μέσων και χωρίς εξωτερική παρέμβαση.[51] Οι σχέσεις παρέμειναν χαλαρές μέχρι την αρχή της δεκαετίας του 1990, με μια σύντομη περίοδο στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 όταν η Βόρεια Κορέα προσφέρθηκε να παράσχει ανακούφιση από τις πλημμύρες στον νότιο γείτονά της.[52] Αν και η προσφορά αρχικά καλοσωρίστηκε, οι συνομιλίες για το πώς θα μεταφερόταν η βοήθεια ναυάγησαν και καμία από την προσφερόμενη βοήθεια δεν πέρασε τα σύνορα.[53] Οι δύο χώρες οργάνωσαν επίσης την επανένωση 92 χωρισμένων οικογενειών.[54]
Η Πολιτική Λιακάδας ξεκίνησε το 1998 από το Νοτιοκορεάτη πρόεδρο Κιμ Ντε-γιουνγκ, ως ορόσημο στις διακορεατικές σχέσεις. Ενθάρρυνε άλλες χώρες να προσεγγίσουν τον Βορρά, και επέτρεψε στη Βόρεια Κορέα να ομαλοποιήσει τις σχέσεις με μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεισέφερε στην ίδρυση κοινών οικονομικών πρότζεκτ Βορρά-Νότου. Το αποκορύφωμα της πολιτικής ήταν η Διακορεατική Σύνοδος Κορυφής του 2000, όταν ο Κιμ Ντε-γιουνγκ επισκέφτηκε τον Κιμ Γιονγκ Ιλ στην Πιονγιάνγκ.[55] Στις 4 Οκτωβρίου 2007, ο Νοτιοκορεάτης πρόεδρος Ρο Μου-χιουν υπέγραψε μια συμφωνία ειρήνης 8 σημείων.[56]
Οι σχέσεις χειροτέρεψαν στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της δεκαετίας του 2010, όταν ο Νοτιοκορεάτης πρόεδρος Λι Μιουνγκ-Μπακ υιοθέτησε μια πιο σκληρή γραμμή και διέκοψε τις αποστολές βοήθειας, μέχρι την πυρηνική αφόπλιση του Βορρά. Η Βόρεια Κορέα απάντησε τελειώνοντας όλες τις προηγούμενες συμφωνίες με τον Νότο.[57] Ανέπτυξε πρόσθετους βαλλιστικούς πυραύλους[58] και τοποθέτησε τον στρατό της σε πλήρη συναγερμό μάχης μετά τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες απείλησαν να αναιχαιτίσουν ένα όχημα διαστημικών εκτοξεύσεων Ούνχα-2.[59] Στα επόμενα χρόνια συνέβησαν πράξεις εχθρότητας, συμπεριλαμβανομένων της υποτιθέμενης Βορειοκορεατικής εμπλοκής στο ναυάγιο του Τσεονάν, του αμοιβαίου τέλους των διπλωματικών δεσμών,[60] την επίθεση της Βόρειας Κορέας στο νησί Γιονπιόνγκ,[61] και την αυξανόμενη διεθνή ανησυχία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας.[62]
Πολιτικό σύστημα
Η Βόρεια Κορέα είναι σύμφωνα με το σύνταγμα της ένα σοσιαλιστικό κράτος.[63] Το 2009 αφαιρέθηκαν από το Σύνταγμα όλες οι αναφορές στον κομμουνισμό και κωδικοποιήθηκε η δημιουργία ενός μιλιταριστικού κράτους.[64]
Ο μηχανισμός διακυβέρνησης κυριαρχείται από το Εργατικό Κόμμα Κορέας (συντ.: PdAK), ο ηγετικός ρόλος του οποίου αναγράφεται στο σύνταγμα. Μαζί του συνυπάρχουν δύο μικρότερα συμμαχικά κόμματα. Αυτά τα κόμματα συνεργάζονται στο Δημοκρατικό Μέτωπο για την Επανένωση της Πατρίδας. Το ανώτατο όργανο εξουσίας της χώρας είναι επίσημα το Κοινοβούλιο (Ανώτατη Λαϊκή Συνέλευση), τα μέλη του οποίου εκλέγονται ανά πενταετία. Επειδή όμως αυτό συνέρχεται μόλις για μερικές ημέρες άπαξ ή δις κάθε χρόνο στο Mansudae-Kongresshalle, τη χώρα κυβερνά το Προεδρείο της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης. Ο Πρόεδρος του, σήμερα ο Κιμ Τζονγκ-ναμ, είναι πρακτικά Αρχηγός του Κράτους. Αυτό το αξίωμα βέβαια ασκείται μόνο πρακτικά, αφού επίσημα ο νεκρός Κιμ Ιλ-σουνγκ είναι αρχηγός του κράτους μετά το θάνατό του το 1994. Το ρόλο της Κυβέρνησης έχει το το Υπουργικό Συμβούλιο. Ο Πρόεδρος του και συνεπώς ο Αρχηγός της Κυβέρνησης είναι ο Πακ Πονγκ-γιου.
Η διαδικασία στελέχωσης επίσημων θέσεων ονομάζεται στο σύνταγμα δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.
Η πραγματική δομή εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας είναι ασαφής. Στο εξωτερικό η Βόρεια Κορέα θεωρείται συνήθως σταλινική δικτατορία[65] υπό την ηγεσία του Κιμ Τζονγκ-ουν.
Μετά το θάνατο του Κιμ Ιλ-Σουνγκ το αξίωμα του Προέδρου δεν χρησιμοποιείται πλέον, ώστε ο Κιμ Ιλ-σουνγκ είναι Αιώνιος Πρόεδρος. Ο Κιμ Τζονγκ-Ιλ όμως συγχώνευσε μαζί με άλλα κορυφαία αξιώματα την Προεδρεία του Εργατικού Κόμματος Κορέας με αυτήν της Επιτροπής Άμυνας, που ανακηρύχθηκε εν τω μεταξύ ανώτατο αξίωμα της χώρας από το Κοινοβούλιο. Αυτό θεωρείται συνέπεια της θεσπισμένης από τον Κιμ Τζονγκ-Ιλ πολιτικής Σονγκούν, σύμφωνα με την οποία τα συμφέροντα της χώρας είναι συνυφασμένα με τη στρατιωτική ανάπτυξη και τη βελτίωση των ενόπλων δυνάμεων. Η δικαιολογία που προβάλλεται είναι ότι πάντα υπάρχει μια απειλή που οφείλεται στον άμεσο κίνδυνο εισβολής από ξένα στρατεύματα. Το Σονγκούν δικαιολογεί επίσης και την κατασκευή του πυρηνικού οπλοστασίου. Κατά συνέπεια ο πληθυσμός πλήττεται από την έλλειψη καταναλωτικών αγαθών, οι υποδομές είναι ανεπαρκείς και το σύστημα υγείας.[66]
Κριτική του πολιτεύματος
Από τη σκοπιά της διεθνούς σύγχρονης πολιτικής σκέψης, υπάρχουν πέντε διαφορετικές "σχολές" ή αντιλήψεις για την πολιτική ταυτότητα του καθεστώτος της Β. Κορέας: α) Ένα κομμουνιστικό κράτος, ανάλογο με αυτό π.χ. της Κούβας, β) Είναι σταλινικό κράτος, ανάλογο με αυτά του ψυχρού πολέμου γ) Είναι τυπικό "Κορεατικό" Νεο-Κομφουκιανικό κράτος. Κατά την κορεατολόγο Τάρα Ο, η Β.Κορέα είναι μια "ολοκληρωτική, μονοκρατορική, προσωπολατρική (cultish) θεοκρατία".[67] Κατ' άλλους η πραγματική ιδεολογία του κράτους είναι ο Κορεατικός Εθνικισμός, παρόμοιος με τον ιαπωνικό εθνικισμό της εποχής Χιροχίτο (εθνικισμός Shōwa) ή τον ευρωπαϊκό φασισμό.[68][69][70]
Μέσα στο δίπολο "δημοκρατία - ολοκληρωτισμός", υπάρχουν απόψεις ότι η Β.Κ. δεν εντάσσεται στο "ολοκληρωτικό" σύστημα, βασιζόμενες στην άποψη ότι ο Κιμ Γιόνγκ Ιλ (απεβίωσε το 2011) δεν ήταν ο απόλυτος ηγέτης όπως ο πατέρας του αλλά τηρούσε κάποιες ισορροπίες μεταξύ κυρίαρχων ελίτ και ειδικά μεταξύ σκληρών και ήπιων, συντηρητικών και ρεφορμιστών. Από τη θεώρηση αυτή, η Β.Κ. περιγράφεται καλύτερα ως "αποτυχημένο" (failed) ή "υπό κατάρρευση" μετα-δικτατορικό κράτος.[71] Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 το βορειοκορεατικό καθεστώς έγινε όλο και πιο εθνικιστικό, με τον Κιμ-Γιονγκ-ουν να δηλώνει επίσημα ότι «ο δικός μας τύπος σοσιαλισμού» είναι στην πραγματικότητα «σοσιαλισμός χωρίς σοσιαλισμό». Οι ομιλίες και οι επίσημες ανακοινώσεις έκαναν αναφορές στον σοσιαλισμό, αλλά σε καθόλου στον μαρξισμό-λενινισμό ή σε κάποια άλλη βασική κομμουνιστική αντίληψη. Ο κορεατολόγος Shin Gi-wook ισχυρίζεται ότι «δεν υπάρχει ίχνος μαρξισμού-λενινισμού ή της σταλινικής αντίληψης περί έθνους [στη Βόρεια Κορέα]. Αντιθέτως, ο Κιμ υπογραμμίζει τη σημασία του αίματος, της ψυχής και των εθνικών χαρακτηριστικών του κορεατικού λαού… Δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον για την εφαρμογή του μαρξισμού-λενινισμού στη Βόρεια Κορέα.»[72]
Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 17 ετών και άνω.[2] Οι πιο πρόσφατες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν το Μάρτιο του 2019 και οι πιο πρόσφατες δημοτικές, περιφερειακές και επαρχιακές λαϊκές εκλογές συνελεύσεων [en] διεξήχθησαν στις 26 Νοεμβρίου 2023.[73][74]
Δημογραφία
Με την εξαίρεση μιας μικρής Κινεζικής κοινότητας και λίγων Ιαπωνέζων, οι 24.852.000 κάτοικοι της Βόρειας Κορέας είναι εθνικά γηγενείς.[75][76] Δημογραφικοί εμπειρογνώμονες τον 20ο αιώνα εκτιμούσαν ότι ο πληθυσμός θα αυξανόταν στα 25,5 εκατομμύρια μέχρι το 2000 και στα 28 εκατομμύρια μέχρι το 2010, αλλά η αύξηση δεν συνέβη ποτέ λόγω του βορειοκορεατικού λιμού.[77] Ξεκίνησε το 1995, διήρκεσε τρία χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 240.000 με 420.000 Βορειοκορεατών.[78]
Οι διεθνείς δωρεές από τις Ηνωμένες Πολιτείες περιείχαν αποστολές φαγητού μέσω του Παγκόσμιου Προγράμματος Σίτισης το 1997 για την αντιμετώπιση του λιμού.[79] Παρά τη δραστική μείωση της βοήθειας από τη Διοίκηση του Τζορτζ Μπους[80] η κατάσταση βαθμιαία βελτιώθηκε: ο αριθμός των υποσιτισμένων παιδιών μειώθηκε από το 60% το 1998[81] στο 37% το 2006[82] και στο 28% το 2013.[83] Η εσωτερική παραγωγή φαγητού σχεδόν έφτασε στο προτεινόμενο ετήσιο επίπεδο των 5,37 εκατομμυρίων τόνων ισοδύναμων σιτηρών το 2013,[84] αλλά το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης ανέφερε μια συνεχιζόμενη έλλειψη διατροφικής ποικιλίας και πρόσβασης του πληθυσμού σε λιπαρά και πρωτεΐνες.[85]
Ο λιμός είχε σημαντική επιρροή στον ρυθμό ανάπτυξης του πληθυσμού, ο οποίος μειώθηκε στο 0,9% ετησίως το 2002[77] και στο 0,53% το 2014.[86] Οι καθυστερημένοι γάμοι μετά τη στρατιωτική υπηρεσία, ο περιορισμένος στεγαστικός χώρος και οι πολλές ώρες εργασίας ή πολιτικών σπουδών εξαντλούν περαιτέρω τον πληθυσμό και μειώνουν την άνοδο.[77] Η εθνική αναλογία γεννήσεων είναι 14,5 γεννήσεις τον χρόνο ανά 1.000 κατοίκους.[87] Τα δύο τρίτα των νοικοκυριών αποτελούνται από εκτεταμένες οικογένειες που ζουν κυρίως σε μονάδες δύο δωματίων. Οι γάμοι είναι εικονικά γενικοί και το διαζύγιο είναι σπανιότατο.[88]
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 72,6 χρόνια (69,3 χρόνια οι άνδρες και 75,7 οι γυναίκες).[89]
Γλώσσα
Η Βόρεια Κορέα μοιράζεται την Κορεατική γλώσσα με τη Νότια Κορέα, παρόλο που υπάρχουν μερικές διαλεκτικές διαφορές μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών.[81] Οι Βορειοκορεάτες αναφέρονται στη διάλεκτο της Πιονγιάνγκ ως μουνχουαό ("πολιτισμένη γλώσσα") σε αντίθεση με τις διαλέκτους της Νότιας Κορέας, όπως η διάλεκτος της Σεούλ ή π'γιοτζουνό ("πρότυπη γλώσσα"), η οποία βλέπεται ως παρηκμασμένη επειδή χρησιμοποιεί δάνεια από τα Κινέζικα και Ευρωπαϊκές γλώσσες όπως τα αγγλικά.[90] Λέξεις Κινεζικής, Μαντζουριακής ή Δυτικής προέλευσης και η χρήση κινεζικών χαρακτήρων έχουν διωχθεί από το μούνχουα.[90] Η γραφή της γλώσσας χρησιμοποιεί του φωνητικό αλφάβητο τζόσονγκουλ, το οποίο αναπτύχθηκε υπό τον Σέτζονγκ τον Μέγα (1418–1450).[91]
Εκπαίδευση
Η απογραφή του 2008 κατέγραψε όλο τον πληθυσμό ως εγγράμματο, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων με ηλικία άνω των 80. Μια ενδεκάχρονη δωρεάν, υποχρεωτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση παρέχεται σε πάνω από 27,000 παιδικούς σταθμούς, 14,000 νηπιαγωγεία, 4,800 τετράχρονα δημοτικά και 4,700 εξάχρονα δευτεροβάθμια σχολεία.[81]Το 77% των ανδρών και το 79% των γυναικών ηλικίας 30 έως 34 έχουν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τριακόσια πανεπιστήμια και κολλέγια παρέχουν ανώτερη εκπαίδευση.[81]
Οι περισσότεροι απόφοιτοι του υποχρεωτικού προγράμματος δεν σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο αλλά ξεκινούν την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία τους ή δουλεύουν σε φάρμες ή εργοστάσια. Οι κύριες ελλείψεις της ανώτερης εκπαίδευσης είναι η βαριά παρουσία ιδεολογικών αντικειμένων, τα οποία περιλαμβάνονται στο 50% των μαθημάτων για τις κοινωνικές σπουδές και στο 20% για τις επιστήμες,[92] και στις ανισορροπίες στην ύλη. Η μελέτη των φυσικών επιστημών έχει μεγάλη έμφαση ενώ οι κοινωνικές επιστήμες είναι παραμελημένες.[93] Η Ευριστική χρησιμοποιείται ενεργά για την ανάπτυξη της ανεξαρτησίας και της δημιουργικότητας των φοιτητών εντός του συστήματος.[94] Η μελέτη των Ρωσικών και των αγγλικών έγινε υποχρεωτική στα ανώτερα γυμνάσια το 1978.[95]
Θρησκεία
Η Βόρεια Κορέα είναι αθεϊστικό κράτος και η δημόσια θρησκεία αποθαρρύνεται.[96] Δεν υπάρχουν γνωστά επίσημα στατιστικά για τις θρησκείες στη Βόρεια Κορέα. Σύμφωνα με τη Χριστιανική Ευφυΐα, το 64,3% του πληθυσμού είναι άθρησκοι, το 16% εξασκεί τον Κορεατικό σαμανισμό, το 13,5% εξασκεί τον Τσοντοϊσμό, το 4,5% είναι Βουδιστές και το 1,7% είναι Χριστιανοί.[97] Η ελευθερία της θρησκείας και το δικαίωμα για θρησκευτικές τελετές εγγυάται συνταγματικά, αλλά οι θρησκείες περιορίζονται από την κυβέρνηση.[98][99] Η Διεθνής Αμνηστία έχει εκφράσει ανησυχίες για θρησκευτικές καταδίκες στη Βόρεια Κορέα.[100]
Η επίδραση του Βουδισμού και του Κομφουκιανισμού ασκεί ακόμα επιρροή στην πολιτιστική ζωή.[101][102] Ο Τσοντοϊσμός ("Γαλήνιος Τρόπος") είναι μια αυτόχθονη συγκριτική θρησκεία που συνδυάζει χαρακτηριστικά του Κορεατικού σαμανισμού, του Βουδισμού, του Ταοϊσμού και του Καθολικισμού. Η θρησκεία εκπροσωπείται επίσημα από το Κόμμα Τσόνγκου που ελέγχεται από το Κόμμα των Εργαζομένων της Κορέας.[103]
Η αποστολή Ανοιχτές Πόρτες υποστηρίζει ότι η πιο σοβαρή καταδίωξη των Χριστιανών γίνεται στη Βόρεια Κορέα.[104] Υπάρχουν τέσσερις κρατικά καθιερωμένες εκκλησίες, αλλά οι κριτικές υποστηρίζουν ότι αυτά είναι βιτρίνες για ξένους.[105][106]