Γέφυρα του Μπρούκλιν

Η Γέφυρα του Μπρούκλιν είναι μια από τις παλαιότερες κρεμαστές γέφυρες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ολοκληρώθηκε το 1883 και συνδέει τους δήμους της Νέας Υόρκης Μανχάταν και Μπρούκλιν περνώντας πάνω από τον ποταμό Ηστ Ρίβερ. Με κύριο άνοιγμα 486,3 μέτρων ήταν η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο, από την ολοκλήρωσή της μέχρι το 1903, και η πρώτη κρεμαστή γέφυρα με χαλύβδινα σύρματα.

Γέφυρα του Μπρούκλιν
Η γέφυρα του Μπρούκλιν από το Μανχάταν
Μεταφέρει	Πεζοδρόμιο και δρόμος
Διασχίζει	East River
Τοποθεσία	Μανχάταν[1] και Μπρούκλιν[1], Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής[2]
Συντηρείται από	New York City Department of Transportation
Πολιτιστική κληρονομιά	Ορόσημο της Νέας Υόρκης[3], Εθνικό Ιστορικό Τοπόσημο[4], διατηρητέο (ΗΠΑ)[5], ενδεικτικός κατάλογος Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, New York State Register of Historic Places listed place[6] και Historic Civil Engineering Landmark
Σχέδιο	κρεμαστή γέφυρα[1], καλωδιωτή γέφυρα, multi-level bridge, χαλύβδινη γέφυρα, γέφυρα δρόμου, σιδηροδρομική γέφυρα και αξιοθέατο
Αρχιτεκτονική	νεογοτθική αρχιτεκτονική
Υλικό	χάλυβας και πέτρα
Συνολικό μήκος	5.989 πόδι
Πλάτος	25,9 μέτρα
Αρχιτέκτονας	John Augustus Roebling
Σχεδιαστής	John Augustus Roebling
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π)

Αρχικά αναφερόταν ως γέφυρα της Νέας Υόρκης και του Μπρούκλιν και ως γέφυρα Ιστ Ρίβερ αλλά ονομάστηκε Γέφυρα του Μπρούκλιν, ένα όνομα από μια επιστολή πριν από την 25η Ιανουαρίου 1867 προς τον εκδότη της εφημερίδας Brooklyn Daily Eagle, και επίσημα ονομάστηκε έτσι από την κυβέρνηση της πόλης το 1915. Από τα εγκαίνια της, έχει αναδειχθεί σε σύμβολο της Νέας Υόρκης, και ορίστηκε ένα Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο το 1964 και Εθνικό Ιστορικό Ορόσημο Πολιτικής Μηχανικής το 1972.

Κατασκευή

Η γέφυρα του Μπρούκλιν είχε αρχικά σχεδιαστεί από το Γερμανό μετανάστη Τζον Ογκάστας Ρομπλίνγκ (John Augustus Roebling), ο οποίος είχε προηγουμένως σχεδιάσει και κατασκευάσει μικρότερες κρεμαστές γέφυρες, όπως το υδραγωγείο του Ντέλαγουερ του Ρομπλίνγκ στο Lackawaxen, Πενσυλβάνια, τη κρεμαστή γέφυρα Γουάκο στο Γουάκο, Τέξας, και τη κρεμαστή γέφυρα Τζον Ο. Ρομπλίνγκ στο Σινσινάτι, Οχάιο.

Κατά τη διεξαγωγή ερευνών για τη γέφυρα, ο Ρομπλίνγκ υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο πόδι του, όταν ένα πλοίο το συνέτριψε στο πυλώνα. Μετά τον ακρωτηριασμό των δακτύλων του, μολύνθηκε από τετάνο και τον άφησε ανίκανο και σύντομα τον οδήγησε στο θάνατο του, όχι πολύ καιρό αφότου είχε τοποθετηθεί ο τριανταδιάχρονος γιος του Ουάσιγκτον επικεφαλής του έργου.^[7]

Ο Ουάσιγκτον Ρομπλίνγκ (Roebling) υπέστη επίσης παραλυτικό τραυματισμό ως αποτέλεσμα της νόσου των δυτών λίγο μετά την έναρξη της κατασκευής στις 3 Ιανουαρίου 1870.^[8] Η κατάσταση αυτή αρχικά είχε ονομαστεί «ασθένεια των κωδώνων» από το έργο του γιατρού Άντριου Σμιθ, που πλήττει πολλούς από τους εργαζόμενους που εργάζονται εντός καταδυτικών κωδόνων.^[9][10] Επειδή η εξουθενωτική κατάσταση του Ρόμπλιν δεν του επέτρεπε να εποπτεύει την κατασκευή από πρώτο χέρι, η σύζυγός του Έμιλι Γουάρεν Ρομπλίνγκ (Emily Warren Roebling) παρενέβη και παρείχε τη γραπτή σύνδεση μεταξύ του συζύγου της και των μηχανικών στο εργοτάξιο.^[11] Υπό καθοδήγηση του συζύγου της, η Έμιλι είχε σπουδάσει ανώτερα μαθηματικά, υπολογισμό αλυσοειδών καμπυλών, αντοχές υλικών, προδιαγραφές γεφυρών και τις ιδιαιτερότητες της κατασκευής καλωδίων.^[12][13][14] Πέρασε τα επόμενα 11 χρόνια, βοηθώντας το σύζυγό της να επιβλέπει την κατασκευή της γέφυρας.

Όταν ανιχνευτές από σίδηρο κάτω από το κώδωνα βρήκαν ότι το βραχώδες υπόστρωμα είναι ακόμα βαθύτερα από ό, τι αναμενόταν, ο Ρομπλίνγκ σταμάτησε τη κατασκευή της γέφυρας, λόγω αυξημένου κινδύνου ασθένειας από την αποσυμπίεση. Αργότερα έκρινε ότι το υπέδαφος που βρίσκεται 9 μέτρα πάνω από το βραχώδες υπόστρωμα ήταν αρκετά σκληρό ώστε να στηρίζει τη βάση του πύργου και η κατασκευή συνέχισε.^[15] Ο πλοηγός λιμένα Ιωσήφ Χέντερσον εκλήθη ως ναυτικός εμπειρογνώμονας για να καθορίσει το κεντρικό άνοιγμα της γέφυρας.^[16]

Η Γέφυρα του Μπρούκλιν ολοκληρώθηκε δεκατρία χρόνια μετά, και άνοιξε για χρήση στις 24 Μαΐου 1883. Στην τελετή των εγκαινίων παραβρέθηκαν αρκετές χιλιάδες άνθρωποι και πολλά πλοία ήταν παρόντα στον ανατολικό κόλπο για την περίσταση. Ο πρόεδρος Τσέστερ Α. Άρθουρ και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Φράνκλιν Έντσον διέσχισαν τη γέφυρα και έγιναν δεκτοί από το δήμαρχο του Μπρούκλιν Σεθ Λόου όταν έφτασαν στο πύργο στη πλευρά του Μπρούκλιν. Ο Άρθουρ αντάλλαξε χειραψίες με τον Ουάσιγκτον Ρόμπλιν στο σπίτι του τελευταίου, μετά την τελετή. Ο Ρόμπλιν δεν μπόρεσε να παραστεί στην τελετή (και στην πραγματικότητα σπάνια ξαναεπισκεφθόταν την περιοχή), αλλά πραγματοποιήθηκε ένα εορταστικό δείπνο στο σπίτι του την ημέρα των εγκαινίων της γέφυρας. Το υπόλοιπο πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλάμβανε μουσική από μια μπάντα, πυροβολισμούς από τα πλοία και μια επίδειξη πυροτεχνημάτων.^[17]

Την πρώτη ημέρα, τη γέφυρα διέσχισαν συνολικά 1.800 οχήματα και 150.300 άτομα καθώς ήταν τότε το μοναδικό χερσαίο πέρασμα μεταξύ Μανχάταν και Μπρούκλιν. Η Έμιλι Γουάρεν Ρόμπλιν ήταν το πρώτο άτομο που δίεσχισε τη γέφυρα. Το κύριο άνοιγμα της γέφυρας πάνω από τον ποταμό Ιστ είναι 486,3 μέτρα. Η γέφυρα κόστισε περίπου 15,5 εκατομμύρια δολάρια για να κατασκευαστεί και περίπου 27 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της κατασκευής της.^[18]

Μία εβδομάδα μετά το άνοιγμα, στις 30 Μαΐου 1883, μια φήμη ότι η γέφυρα θα καταρρεύσει προκάλεσε πανικό, που οδήγησε στο θάνατο τουλάχιστον δώδεκα άτομα.^[19] Στις 17 Μαΐου 1884, ο PT Barnum βοήθησε να διαλυθούν οι αμφιβολίες για τη σταθερότητα, όταν οδήγησε μια παρέλαση από 21 ελέφαντες πάνω από τη γέφυρα του Μπρούκλιν.^{[20][21][22][23]}

Από τη στιγμή που άνοιξε, και για αρκετά χρόνια, ήταν η μεγαλύτερη κρεμαστή γέφυρα στον κόσμο - 50% μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άλλη είχε προηγουμένως κατασκευαστεί - και έχει γίνει ένα πολύτιμο ορόσημο. Από το 1980, είναι φωταγωγημένη τη νύχτα για να υπογραμμιστούν τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της. Οι πύργοι είναι κτισμένοι από ασβεστόλιθο, γρανίτη και τσιμέντο Ροσεντέιλ. Η νεογοτθική αρχιτεκτονική της, με τα χαρακτηριστικά οξυκόρυφα τόξα πάνω από τα περάσματα των πέτρινων πύργων.^[24]

Την εποχή που η γέφυρα χτίστηκε, δεν είχαν εκπονηθεί μελέτες για την αεροδυναμική της γέφυρας. Οι γέφυρες δεν δοκιμάστηκαν σε αεροδυναμικές σήραγγες πριν το 1950 - και μετά την κατάρρευση της αρχικής γέφυρα των στενών Τακόμα το 1940. Επομένως, είναι ευτυχές το γεγονός ότιοι αντιρήδες στήριξης της γέφυρας είναι από τη φύση της λιγότερο εκτεθειμένη σε προβλήματα αεροδυναμικής. Ο Ρόμπλιν σχεδίασε ένα σύστημα γέφυρας και αντηρίδων, που ήταν έξι φορές πιο ισχυρό από αυτό που σκέφτηκε ότι έπρεπε να είναι. Εξαιτίας αυτού, η Γέφυρα του Μπρούκλιν στέκεται ακόμα όταν πολλές γέφυρες που κατασκευάστηκαν την ίδια περίοδο έχουν εξαφανιστεί από την ιστορία και έχουν αντικατασταθεί, ακόμη και αν τα κάλωδια από τον προμηθευτή J. Lloyd Χέι αντικατάσθηκαν με χειρότερη ποιότητας. Τη στιγμή που αυτό ανακαλύφθηκε ήταν πολύ αργά για να αντικαταστήσουν τα καλώδια που είχαν ήδη κατασκευαστεί. Ο Ρόμπλιν υπολόγισε ότι το κακής ποιότητας σύρμα θα άφηνε τη γέφυρα τέσσερις έως έξι φορές ισχυρότερη από ότι ήταν απαραίτητο, ώστε να μπορεί να σταθεί με τη προσθήκη 250 καλωδίων. Τα διαγώνια καλώδια που εγκαταστάθηκαν από τους πύργους στο κατάστρωμα, προορίζονται για να κάνουν τη γέφυρα πιο άκαμπτη. Αποδείκτηκε ότι ήταν περιττά, αλλά κρατήθηκαν για τη ξεχωριστή ομορφιά.

Μετά την κατάρρευση το 2007 του της γέφυρας αυτοκινητοδρόμυο I-35W στην πόλη της Μινεάπολης, αυξήθηκε το ενδιαφέρον του κοινού για την κατάσταση των γεφυρών στις ΗΠΑ, και έχει αναφερθεί ότι οι ράμπες προσέγγιση της γέφυρας του Μπρούκλιν έλαβαν βαθμολογία «κακή» (poor) στο τελευταίο έλεγχο της.^[25] Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Τμήματος Μεταφορών της Νέας Υόρκης, «Η κακή βαθμολογία που έλαβε, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ασφαλές. Κακή σημαίνει ότι υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που πρέπει να αποκατασταθούν.» Ένα έργο αξίας 725 εκατομμύριων δολαρίων για την αντικατάσταση των προσεγγίσεων και τη βελτίωση της γέφυρα είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει το 2009.^[26]

Παραπομπές

1. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 1722. Ανακτήθηκε στις 31  Ιουλίου 2018.
2. (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. Ανακτήθηκε στις 30  Ιουλίου 2018.
3. 0098. Ανακτήθηκε στις 11  Νοεμβρίου 2022.
4. www.nps.gov/subjects/nationalhistoriclandmarks/list-of-nhls-by-state.htm#onthisPage-32. Ανακτήθηκε στις 11  Νοεμβρίου 2022.
5. (Αγγλικά) National Register of Historic Places. 66000523.
6. 06101.001644.
7. «THE BUILDING OF THE BRIDGE.; ITS COST AND THE DIFFICULTIES MET WITH-- DETAILS OF THE HISTORY OF A GREAT ENGINEERING TRIUMPH.». The New York Times. 24 Μαΐου 1883. http://query.nytimes.com/gst/abstract.html?res=9F01E5DC1431E433A25757C2A9639C94629FD7CF. Ανακτήθηκε στις 2009-10-27.
8. Butler WP (2004). «Caisson disease during the construction of the Eads and Brooklyn Bridges: A review». Undersea Hyperb Med 31 (4): 445–59. PMID 15686275. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-08-22. https://web.archive.org/web/20110822120254/http://archive.rubicon-foundation.org/4028. Ανακτήθηκε στις 2008-06-19.
9. Smith, Andrew Heermance (1886). The Physiological, Pathological and Therapeutical Effects of Compressed Air. Detroit: George S. Davis. Ανακτήθηκε στις 17 Απριλίου 2009.
10. Acott, Chris (1999). «A brief history of diving and decompression illness.». South Pacific Underwater Medicine Society journal 29 (2). ISSN 0813-1988. OCLC 16986801. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2011-09-05. https://web.archive.org/web/20110905152645/http://archive.rubicon-foundation.org/6004. Ανακτήθηκε στις 2009-04-17.
11. Amazon.com: The Great Bridge: The Epic Story of the Building of the Brooklyn Bridge: J'aime Drisdelle: Books
12. Weigold, Marilyn (1984). Silent Builder: Emily Warren Roebling and the Brooklyn Bridge. Associated Faculty Press.
13. McCullough, David (1983). The Great Bridge: The Epic Story of the Building of the Brooklyn Bridge. New York: Simon & Schuster. σελ. 421.
14. «Emily Warren Roebling». American Society of Civil Engineers. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 30 Ιουνίου 2010.
15. «GlassSteelandStone: Brooklyn Bridge-tower rests on sand». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Οκτωβρίου 2006. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2007.
16. The Brooklyn Daily Eagle, October 9, 1890, p. 1
17. Reeves, Thomas C. (1975). Gentleman Boss. New York: Alfred A. Knopf. σελίδες 359–360. ISBN 0-394-46095-2.
18. «Brooklyn Daily Eagle 1841–1902 Online». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2007.
19. «Dead on the New Bridge; Fatal Crush at the Western Approach». The New York Times. May 31, 1883. http://query.nytimes.com/gst/abstract.html?res=980DE3DA1431E433A25752C3A9639C94629FD7CF. Ανακτήθηκε στις 2010-02-20.
20. Bildner, Phil (2004). Twenty-One Elephants. New York: Simon & Schuster. ISBN 0689870116.
21. Prince, April Jones (2005). Twenty-One Elephants and Still Standing. Boston: Houghton Mifflin. ISBN 061844887X.
22. «P.T. Barnum – MSN Encarta». P.T. Barnum – MSN Encarta. http://encarta.msn.com/encyclopedia_761571960/p_t_barnum.html. Ανακτήθηκε στις 2012-03-19. Αρχειοθετήθηκε 2009-10-28 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2022.
23. Strausbaugh, John (November 9, 2007). «When Barnum Took Manhattan». The New York Times. http://www.nytimes.com/2007/11/09/arts/09expl.html. Ανακτήθηκε στις 2008-09-21.
24. Gary Buiso, New York Post (25 Μαΐου 2010). «A True Cover Up. Brooklyn Bridge Paint Job Glosses over History». Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2010.
25. Chan, Sewell (August 2, 2007). «Brooklyn Bridge Is One of 3 With Poor Rating». The New York Times. http://cityroom.blogs.nytimes.com/2007/08/02/brooklyn-bridge-is-one-of-3-with-poor-rating/. Ανακτήθηκε στις 2007-09-10.
26. «Brooklyn Bridge called 'safe' – DOT says span is okay despite getting a 'poor' rating». Courier-Life Publications. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαρτίου 2008. Ανακτήθηκε στις 12 Αυγούστου 2007.

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Γέφυρα του Μπρούκλιν