Δημήτριος Καμπέρος

Ο Δημήτριος Καμπέρος (1883 - 1942) ήταν Έλληνας αεροπόρος, από τους πρωτοπόρους της Αεροπορικής Υπηρεσίας Στρατού και της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας.

Ο πιλότος της Ελληνικής αεροπορίας Δημήτριος Καμπέρος, 1912-1913

Απογείωση του διπλάνου του Δημήτριου Καμπέρου, 1912-1913

Το πρώτο αεροπλάνο της Ελλάδας, 1912-1913, Πολεμικό Μουσείο Αθηνών

Ο Δημήτριος Καμπέρος στο αεροπλάνο του, φωτογραφία του 1912

Δημήτριος Καμπέρος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1883
Θάνατος	1942
Αιτία θανάτου	inert gas asphyxiation
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	στρατιωτικός αεροπόρος
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	Ελληνική Πολεμική Αεροπορία και Ελληνικός Στρατός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Αεροπορική δράση

Αρχικά ο Δημήτριος Καμπέρος ήταν αξιωματικός του πυροβολικού και αργότερα της Εληνικής Βασιλικής Αεροποριας (ΕΒΑ) και ένας από τους έξι Έλληνες αξιωματικούς που εστάλησαν για αεροπορική εκπαίδευση στη Γαλλία το 1911 στο κέντρο του Henri Farman. Τότε αγοράσθηκαν από τον Henri Farman τέσσερα βενζινοκίνητα διπλάνα, που αποτέλεσαν τη βάση ίδρυσης της Ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Στις 13 Μαΐου 1912 πραγματοποίησε την πρώτη πτήση με στρατιωτικό αεροπλάνο στην Ελλάδα στη διάρκεια άσκησης. Στην ίδια ή σε άλλη άσκηση τον ίδιο μήνα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το αεροσκάφος το οποίο είχε μείνει ακυβέρνητο λόγω βλάβης. Το εγκατέλειψε (χωρίς αλεξίπτωτο) λίγο πριν αυτό συντριβεί στα χωράφια. Γι' αυτή την ενέργειά του απέκτησε στο ψευδώνυμο "τρελλοκαμπέρος".^[1] Τον Ιούνιο του ίδιου έτους αφού τροποποιήθηκε το αεροσκάφος του σε υδροπλάνο, έσπασε το τότε παγκόσμιο όριο ταχύτητας των 110 χιλιομέτρων την ώρα.

Το 1912 έκανε την πρώτη παγκοσμίως στρατιωτική χρήση αεροπλάνου για παρατήρηση του εχθρού πετώντας πάνω από το μέτωπο της Θεσσαλίας. Επίσης έριξε χειροβομβίδες κατά του εχθρού και επέστρεψε σώος από σύμπτωση αφού το αεροπλάνο του ήταν διάτρητο από σφαίρες.^[2] Αυτό θεωρείται σήμερα και ως η πρώτη χρήση αεροπλάνου για στρατιωτικό σκοπό, καθότι η Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, χρησιμοποίησαν αεροπλάνα για στρατιωτικό σκοπό μετά από δύο χρόνια, το 1914.^[3].^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Ο Δημήτριος Καμπέρος και ο Μιχαήλ Μουτούσης πραγματοποίησαν πτήσεις στην Πρέβεζα, στον Αμβρακικό και κυρίως στο Μπιζάνι, όπου επόπτευσαν τις οχυρωματικές θέσεις των Τούρκων και έριξαν χειροβομβίδες με τα χέρια!^{[εκκρεμεί παραπομπή]} Έκανε την τελευταία του πολεμική αποστολή στις 30 Νοεμβρίου 1912. Αργότερα, ως Επισμηναγός (ΙΠΤ) υπηρέτησε ως Υποδιοικητής στη Σχολή Αεροπορίας στο Τατόι και πετούσε στην Ανεμολέσχη του Φαλήρου. Απολύθηκε από τις τάξεις της ΕΒΑ το 1934.^[4] Το προσφάτως ανακαινισθέν αμφιθέατρο του ΓΕΕΘΑ αφιερώθηκε στη μνήμη του και φέρει το όνομα του.

Άλλα βιογραφικά στοιχεία

• Με το πέρας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) ο Καμπέρος απασχολήθηκε ως εκπαιδευτής νέων αεροπόρων και για ένα διάστημα διατέλεσε υποδιοικητής της Σχολής Αεροπορίας. Ο Δημήτριος Καμπέρος πέθανε σε ηλικία 59 ετών από ασφυξία λόγω διαρροής φωταερίου, καθώς είχε ανάψει το γκάζι για να ζεστάνει λίγο γάλα και αποκοιμήθηκε.

• Λόγω των ριψοκίνδυνων πτήσεών του, του δόθηκε το παρατσούκλι Τρελοκαμπέρος, το οποίο αργότερα έγινε λαϊκή έκφραση που δηλώνει αλλόκοτη συμπεριφορά. Η προσφώνηση πέρασε στη λαϊκή γλώσσα με επανανάλυση της κλητικής Τρελοκαμπέρο σε ονομαστική θηλυκού (τρελοκαμπέρω) για σκωπτικό χαρακτηρισμό γυναικών.

• Ήταν αδερφός του ανάδοχου του Ολυμπιακού και ανώτατου αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού Νότη Καμπέρου. Κατά μια ανεπιβεβαίωτη μαρτυρία υπήρξε συνιδρυτής του συλλόγου.^[5]

Πηγές

• Αρχείο Πολεμικού Μουσείου, Περίοδος Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913, αρ. 490
• Επίκαιρα 11 - Θεσσαλονίκη, 26 Οκτωβρίου
• Ιστορία της Πολεμικής Αεροπορίας. Τα πρώτα βήματα.

Παραπομπές

1. Αυλωνίτης Γεώργιος (πτέραρχος), παρουσίαση του βιβλίου της Αντιγόνης Καμπέρου "Δημήτριος Καμπέρος, ο Τρελοκαμπέρος: Η ζωή του πρώτου Έλληνα στρατιωτικού αεροπόρου", Αεροπορική Επιθεώρηση, 105 (2015), σ. 160.
2. Αυλωνίτης Γ., σ. 161.
3. «Ιστορία Πολεμικής Αεροπορίας - Τα πρώτα βήματα». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2009.
4. Αυλωνίτης Γ., σ. 161, 162.
5. Βλ. «Για πάντα πρωταθλητές: Ολυμπιακός» (βίντεο εκπομπής ΣΚΑΪ), youtube, μεταξύ 2:28 και 2:35, μαρτυρία του Λεωνίδα Ανδριανοπουλου.