Δον Ζουάν ή Το πέτρινο συμπόσιο
θεατρικό έργο του Μολίερου / From Wikipedia, the free encyclopedia
Δον Ζουάν ή Το πέτρινο συμπόσιο (γαλλικός τίτλος: Dom Juan ou le Festin de Pierre) είναι πεντάπρακτη κωμωδία σε πρόζα του Μολιέρου βασισμένη στον ισπανικό θρύλο του Δον Ζουάν Τενόριο, που παρουσιάσθηκε πρώτη φορά στο θέατρο του Παλαί Ρουαγιάλ στο Παρίσι το 1665. Το έργο είναι επίσης γνωστό με τον συντομευμένο τίτλο Δον Ζουάν.[1]
Έκδοση του 1682 | |
Συγγραφέας | Μολιέρος |
---|---|
Τίτλος | Dom Juan ou le Festin de Pierre |
Γλώσσα | Γαλλικά |
Ημερομηνία δημιουργίας | 1665 |
Ημερομηνία δημοσίευσης | 1682 |
Μορφή | θεατρικό έργο |
Βασίζεται σε | Δον Ζουάν |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Το έργο παρουσιάζει την ιστορία των δύο τελευταίων ημερών της ζωής του δον Ζουάν Τενόριο, ο οποίος είναι ένας νεαρός, ελευθεριακός αριστοκράτης γνωστός ως αποπλανητής γυναικών και άθεος. Ο ανήθικος άνδρας σαγηνεύει, παντρεύεται και εγκαταλείπει την Ελβίρα, που την θεωρεί μια ακόμη ερωτική του κατάκτηση. Αργότερα, προσκαλεί σε δείπνο το άγαλμα ενός ανθρώπου που πρόσφατα είχε δολοφονήσει. Το άγαλμα δέχεται και ανταποδίδει την πρόσκληση του δον Ζουάν. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης βραδιάς τους, το πέτρινο άγαλμα του δολοφονημένου άνδρα οδηγεί τον δον Ζουάν στην Κόλαση.[2]
Η κωμωδία του Μολιέρου προέρχεται από το ισπανικό έργο Ο Απατεώνας της Σεβίλης και ο πέτρινος συνδαιτυμόνας (1630)[3] του Τίρσο δε Μολίνα, αλλά κάθε θεατρικός συγγραφέας που διασκεύασε το έργο παρουσιάζει μια διαφορετική ερμηνεία του ελευθεριακού πρωταγωνιστή. Ο δον Ζουάν του Μολιέρου είναι ένας Γάλλος που παραδέχεται ότι είναι άθεος και ελεύθερος στοχαστής. Αντίθετα, ο δον Ζουάν του ντε Μολίνα είναι ένας Ισπανός που παραδέχεται ότι είναι Καθολικός και πιστεύει ότι με τη μετάνοια και την άφεση των αμαρτιών του θα μπορέσει να γίνει δεκτός στον Παράδεισο, αν και ο θάνατος έρχεται νωρίς και ανατρέπει τα σχέδιά του. Τόσο στην ισπανική όσο και στη γαλλική εκδοχή, ο δον Ζουάν πηγαίνει στην Κόλαση.
Σε όλη την πλοκή του Δον Ζουάν ή Το πέτρινο συμπόσιο, ο υπηρέτης Σγαναρέλος είναι ο μόνος χαρακτήρας που υπερασπίζεται τη θρησκεία, αλλά ο δεισιδαιμονικός καθολικισμός του δεν επηρεάζει τις ελευθέριες απόψεις του δον Ζουάν για τη θρησκεία και τα κοινωνικά και ηθικά του πρότυπα.
Το έργο, που συνδυάζει κωμικές και σοβαρές, ακόμη και τραγικές σκηνές, έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από το παριζιάνικο κοινό, αλλά αποτέλεσε αντικείμενο βίαιης επίθεσης τις εβδομάδες που ακολούθησαν τις παραστάσεις.[4]