Δορυφόροι του Ποσειδώνα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος πλανήτης του Ηλιακού μας συστήματος και έχει δεκαέξι γνωστούς φυσικούς δορυφόρους. Ο μεγαλύτερος, κατά πολύ, από αυτούς είναι ο Τρίτωνας, ο οποίος ανακαλύφθηκε από τον Ουίλιαμ Λάσελ στις 10 Οκτωβρίου του 1846,[1] δεκαεφτά ημέρες μετά την ανακάλυψη του Ποσειδώνα. Ενώ μετά από περίπου εκατό χρόνια ανακαλύφθηκε ο δεύτερος δορυφόρος, η Νηρηίδα.[2]
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ο Τρίτων είναι αρκετά ογκώδης ώστε να έχει επιτύχει υδροστατική ισορροπία και θα θεωρούνταν πλανήτης νάνος εάν περιφερόταν απευθείας γύρω από τον ήλιο. Έχει μία πολύ ασυνήθιστη τροχιά η οποία είναι κυκλική αλλά με ανάδρομη φορά και κεκλιμένη. Ανάμεσα στον Τρίτωνα και στον Ποσειδώνα υπάρχουν άλλοι έξι δορυφόροι, οι οποίοι έχουν ορθή φορά και η τροχιά τους δεν είναι πολύ κεκλιμένη σε σχέση με τον ισημερινό του Ποσειδώνα. Μερικοί από αυτούς βρίσκονται ανάμεσα στους δακτυλίους του Ποσειδώνα.
Ο Ποσειδώνας έχει και έξι ακανόνιστους δορυφόρους, μεταξύ αυτών και η Νηρηίδα, των οποίων η τροχιά είναι πολύ μεγάλη, είναι πολύ κεκλιμένοι και έχουν είτε ανάδρομη είτε ορθή φορά. Οι δύο από αυτούς, η Ψαμάθη και η Νησώ, έχουν τη μεγαλύτερη τροχιά από οποιοδήποτε άλλο φυσικό δορυφόρο του ηλιακού μας συστήματος. Χρειάζονται περίπου 25 χρόνια για να κάνουν μία περιφορά γύρω από τον Ποσειδώνα και απέχουν από αυτόν 125 φορές από όσο απέχει η Σελήνη από τη Γη.
Οι δορυφόροι του Ποσειδώνα έχουν ονομαστεί από θαλλάσιες θεότητες της Ελληνικής και Ρωμαϊκής μυθολογίας, πολλοί δε από αυτούς έχουν πάρει ονόματα των Νηρηίδων, αφού ο Ποσειδώνας είναι ο θεός της θάλασσας.