Είναι
ευρεία έννοια που περικλείει αντικειμενικά και υποκειμενικά χαρακτηριστικά της πραγματικότητας και της ύπαρξης / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το είναι αντικατοπτρίζει αυτό που υπάρχει. Προκύπτει από το ρήμα «ειμί» (είμαι, λατ. esse) και είναι φιλοσοφική έννοια, η οποία εκφράζει και εμπεριέχει όλες τις έννοιες της ύπαρξης, του προγεγραμμένου, του συνόλου, και της ανώτατης θεότητας. Το ον είναι κάθε τι αντικείμενο ή γεγονός. Εκφράζει επίσης την ανώτατη θεότητα, την οικουμένη, το αιώνιο, αέναο, την ουσία, και το σύμπαν ολόκληρο.
Είναι βασικός όρος της δυτικής φιλοσοφίας που χρησιμοποιείται είτε ως ρήμα που συνοδεύει υποκείμενο και αποδίδει «ουσία» (ο τάδε είναι τέτοιος), είτε απόλυτα, περιέχοντας την έννοια του υποκειμένου και δηλώνοντας υπόσταση. Ο φιλόσοφος που ανέπτυξε τη διδασκαλία του «είναι», ο Παρμενίδης, αντιτάχθηκε στη φιλοσοφία του «γίγνεσθαι» του Ηράκλειτου. Στην ανατολική φιλοσοφία εμφανίζεται επίσης το απόλυτο «είναι», για παράδειγμα στο Μπράχμαν του Ινδουισμού, αλλά και η αντίθετη έννοια, της μεταβολής, στο «Γιν-Γιανγκ» του Ταοϊσμού το οποίο ομοιάζει[1] με το «γίγνεσθαι» του Ηράκλειτου.