Ηδωνίδα
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ηδωνίδα (αρχαία ελληνικά: Ἠδωνίς, Ἠδωνίδα) ήταν «χώρα» της Αρχαίας Θράκης, επαρχία της Μακεδονίας αργότερα, που όφειλε το όνομά της στους αρχαίους κατοίκους της, τους Ηδωνούς.[1] Εκτεινόταν επί της παραλίας ανατολικά της Βισαλτίας και νότια της Οδομαντικής, από τη λίμνη του Αχινού και τις εκβολές του Στρυμόνα μέχρι το Νέστο ποταμό (φυσικού ορίου μεταξύ Μακεδονίας και Θράκης). Περιελάμβανε δηλαδή το μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Μακεδονίας ως μέρος του νομού Δράμας, του νομού Καβάλας καθώς και το νοτιοανατολικό τμήμα του νομού Σερρών.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Μέσα στα όριά της βρισκόταν η πλούσια περιοχή του Παγγαίου, που τα μεταλλεία της είχε εκμεταλλευτεί ο Φίλιππος Β' μετά την κατάκτησή της. Στους πρόποδες του Παγγαίου, κατά μαρτυρία του Θουκυδίδη (Β 99), ήταν επίσης εγκατεστημένοι Πίερες που, εκδιωχθέντες από την πατρίδα τους, έκτισαν εδώ την ομώνυμο της πιερικής Μεθώνης.
Η Ηδωνίδα η περί το Παγγαίο υπήρξε η αρχαιότερη εστία λατρείας των θεών Απόλλωνα Ηλίου, Διονύσου και του Ορφέα.[εκκρεμεί παραπομπή]
Μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση, από την Ηδωνίδα διερχόταν η Εγνατία οδός και με την ίδρυση της ρωμαϊκής αποικίας των Φιλίππων (το 42 π.Χ.) το μεγαλύτερο μέρος της Ηδωνίδας είχε συμπεριληφθεί στην επικράτειά της (territorium).[2]