Ρωσία του Κιέβου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το μεσαιωνικό Κράτος των Ρως[2] ή Ρως του Κιέβου[3][4] ή Κράτος του Κιέβου[5] (παλαιά Ανατολικά Σλαβικά και Εκκλησιαστικά Σλαβονικά: рѹсь, рѹсьскаѧ землѧ, , Λατινικά: Russia, Ruscia, Ruzzia, Ruthenia, Παλαιά Σκανδιναβικά: Garðaríki) ήταν μια χαλαρή ομοσπονδία ανατολικών σλαβικών φυλών στην Ευρώπη από τα τέλη του 9ου μέχρι τα μέσα του 13ου αιώνα, υπό τη βασιλεία των Ρουρικιδών[6]. Οι σύγχρονοι λαοί της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας διεκδικούν τους Ρως ως πολιτιστικούς τους προγόνους.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Κράτος των Ρως | |
---|---|
882–1240 | |
Χώρα | Κράτος των Ρως |
Πρωτεύουσα | Κίεβο |
Γλώσσες | παλαιά ανατολικοσλαβική γλώσσα |
Πολίτευμα | μοναρχία |
Έκταση | 1.330.000 km² (1000) |
Πληθυσμός | 5.400.000 (1000)[1] |
Γεωγραφικές συντεταγμένες | 50°27′0″N 30°31′30″E |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Κατά τη μέγιστη επέκτασή του στα μέσα του 11ου αιώνα απλωνόταν από τη Βαλτική Θάλασσα στο βορρά μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα στο νότο, και από τις πηγές του Βιστούλα στα δυτικά μέχρι τη χερσόνησο Ταμάν (σημερινό Κρασνοντάρ) στα ανατολικά, συνενώνοντας την πλειοψηφία των ανατολικών σλαβικών φυλών.
Το Κράτος των Ρως αρχίζει με τη βασιλεία (882–912) του Πρίγκηπα Ολέγκ, που επεξέτεινε τον έλεγχό του από το Νόβγκοροντ νότια κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού Δνείπερου για να προστατεύσει το εμπόριο από τις εξ ανατολών επιδρομές των Χαζάρων, και μετέφερε την πρωτεύουσα στο στρατηγικότερο Κίεβο. Ο Σβιατοσλάβ A΄ (πέθανε το 972) πέτυχε την πρώτη μεγάλη επέκταση του εδαφικού ελέγχου των Ρως, διεξάγοντας έναν πόλεμο άλωσης της Αυτοκρατορίας των Χαζάρων. Ο Βλαδίμηρος ο Μέγας (980–1015) εισήγαγε το Χριστιανισμό, βαπτιζόμενος ο ίδιος, και με το βάπτισμα, με διάταγμα, των κατοίκων του Κιέβου και πέραν αυτού. Το Κράτος των Ρως έφθασε στη μεγαλύτερη έκτασή του υπό τον Γιαροσλάβ Α΄ (1019–1054). Οι γιοί του συνήλθαν και εξέδωσαν τον πρώτο γραπτό νομικό κώδικά του, τη Δικαιοσύνη των Ρως (Правда Роська), λίγο μετά το θάνατό του.
Το κράτος άρχισε να παρακμάζει στα τέλη του 11ου αιώνα και κατά το 12ο αιώνα, αποσυντιθέμενο σε διάφορες αντίπαλες περιφερειακές δυνάμεις. Εξασθένησε ακόμη περισσότερο από οικονομικούς παράγοντες, όπως η κατάρρευση των εμπορικών δεσμών με το Βυζάντιο λόγω της παρακμής της Κωνσταντινούπολης και της συνακόλουθης υποβάθμισης των εμπορικών δρόμων μέσω της επικράτειάς του. Το κράτος τελικά υπέκυψε στη μογγολική εισβολή της δεκαετίας του 1240.
Η πληθυσμιακή του σύνθεση ήταν κυρίως σλαβική και δευτερευόντως στο βορρά φιννική, όμως την εξουσία (διοικητική και στρατιωτική) κρατούσαν οι Βάραγγοι Ρως, από τους οποίους η Ρωσία πήρε τη σημερινή της ονομασία. Πυρήνας του κράτους ήταν οι περιοχές πέριξ του Κιέβου και του Νόβγκοροντ. Στην εποχή της μέγιστης εξάπλωσής του εκτεινόταν από τα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα έως τη Βαλτική, και από τα Καρπάθια μέχρι τα Ουράλια Όρη.