Κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη 1922
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη (Μάιος - Αύγουστος 1922) προέκυψε ύστερα από συμφωνία μεταξύ του Δημητρίου Γούναρη και του Νικόλαου Στράτου -των αρχηγών των δυο μεγαλύτερων κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού - προκειμένου να υπάρξει ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση. Και πράγματι, στην ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε η κυβέρνηση στις 9 Μαΐου απέσπασε υπέρ της 201 από τις συνολικά 230 ψήφους, κατακτώντας έτσι μια από τις μεγαλύτερες - αν όχι τη μεγαλύτερη - κοινοβουλευτικές συναινέσεις στη μέχρι τότε λειτουργία της Βουλής.[1]
Βασιλευομένη Δημοκρατία | |
Ημερομηνία σχηματισμού | 9 Μαΐου 1922 |
---|---|
Ημερομηνία διάλυσης | 28 Αυγούστου 1922 |
Πρόσωπα και δομές | |
Αρχηγός Κράτους | Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ της Ελλάδας |
Πρόεδρος Κυβέρνησης | Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης |
Συνολικός αριθμός Μελών | 20 |
Συμμετέχοντα κόμματα | Ηνωμένη Αντιπολίτευσις |
Κατάσταση στο νομοθετικό σώμα | κυβέρνηση πλειοψηφίας |
Αξιωματική Αντιπολίτευση | Κόμμα Φιλελευθέρων |
Ιστορία | |
Εκλογές | Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1920 |
Θητεία νομοθετικού σώματος | Γ' Εθνοσυνέλευση: 23 Δεκεμβρίου 1920 - 29 Ιουλίου 1922 |
Προηγούμενη | Κυβέρνηση Νικολάου Στράτου 1922 |
Διάδοχη | Κυβέρνηση Νικολάου Τριανταφυλλάκου 1922 |
Κάτω από το βάρος της ήττας στη Μικρά Ασία, που διαφάνηκε προς τα τέλη Αυγούστου του 1922, με την κατάρρευση του μετώπου, τις λιποταξίες μονάδων και την άτακτη οπισθοχώρηση του ελληνικού στρατού, η κυβέρνηση παραιτήθηκε. Οι φιλοβενιζελικές συγκεντρώσεις που υποκινούσαν σε διαμαρτυρίες τον λαό, που κάθε μέρα γίνονταν εντονότερες οδήγησαν την κυβέρνηση - ύστερα από πρόταση του Δημητρίου Γούναρη, να υποβάλει στον βασιλιά την παραίτησή της.
Η εφημερίδα Εμπρός, ενδεικτική του κλίματος που επικρατούσε τότε, στις 26 Αυγούστου, κυκλοφόρησε με το παρακάτω πρωτοσέλιδο :«Η Κυβέρνησις έπεσεν. Η Κυβέρνησις της εσχάτης πωρώσεως, της εσχάτης ανανδρίας, της εσχάτης συμφοράς, της εσχάτης ατιμίας.... Προ πολλού έπρεπε να είχον λακτισθεί εκ της Κυβερνήσεως, την οποίαν κατείχον και ενέμοντο έκπτωτοι εις την συνείδησιν του Λαού, άνευ ουδενός δικαιώματος και ουδεμίας εθνικής εντολής, απαίσιοι σφετερισταί της Εθνικής κυριαρχίας, προ πολλού, δια να μην εδίδετο εις τους μοιραίους αυτούς ανθρώπους ο καιρός να συντελέσουν ανεπανορθώτως της καταστροφήν.»