Λακσαντγουίπ
ενωσιακή επικράτεια της Ινδίας / From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Λακσαντγουίπ (Lakṣadvīp (βοήθεια·πολυμέσα), Lakshadīb), παλαιότερα γνωστό ως Νήσοι Λακαντίβ, Μινικόι και Αμινιντίβι,[1] είναι ομάδα νησιών στη Θάλασσα των Λακκαδίβων, 200 με 440 χιλιόμετρα από τη νοτιοδυτική ακτή της Ινδίας. Το αρχιπέλαγος είναι ομοσπονδιακό έδαφος που διοικείται από την Κυβέρνηση της Ινδίας. Ήταν επίσης γνωστά ως Νήσοι Λακκαδίβων, παρόλο που γεωγραφικά είναι μόνο το όνομα της κεντρικής υποομάδας της ομάδας. Το Λακσαντγουίπ προέρχεται από το Λακσαντγουίπα, που σημαίνει "εκατό χιλιάδες νησιά" στα σανσκριτικά.[2][3] Τα νησιά αποτελούν τη μικρότερη ενωσιακή επικράτεια της Ινδίας: η συνολική επιφάνεια είναι μόλις 32 τ.χλμ. Η περιοχή λιμνοθάλασσας καλύπτει περίπου 4.200 τ.χλμ., η περιοχή χωρικών υδάτων περίπου 20.000 τ.χλμ. και η αποκλειστική οικονομική ζώνη 400.000 τ.χλμ.. Η περιοχή αποτελεί ενιαία Ινδική επαρχία με 10 υποδιαιρέσεις. Το Καβαράττι χρησιμεύει ως η πρωτεύουσα της Ενωσιακής Επικράτειας και η περιοχή εμπίπτει στη δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Κεράλα. Τα νησιά είναι τα βορειότερα της ομάδας νησιών Λακσαντγουίπ-Μαλδίβες-Τσάγκος, που είναι οι κορυφές μιας τεράστιας υποθαλάσσιας οροσειράς, την Κορυφογραμμή Τσάγκος-Λακκαδίβων.[4]
Καθώς τα νησιά δεν έχουν αυτόχθονες ομάδες, έχουν διατυπωθεί διαφορετικές απόψεις από τους μελετητές για την ιστορία της κατοίκησης σε αυτά τα νησιά. Αρχαιολογικά στοιχεία υποστηρίζουν την ύπαρξη ανθρώπινης εγκατάστασης στην περιοχή γύρω στο 1500 π.Χ. Τα νησιά είναι από καιρό γνωστά στους ναυτικούς, όπως υποδεικνύεται από μια ανώνυμη αναφορά από τον πρώτο αιώνα μ.Χ. στην περιοχή στον Περίπλου της Ερυθράς Θάλασσας. Τα νησιά αναφέρονται επίσης σε Βουδιστικές ιστορίες Τζατάκα του έκτου αιώνα π.Χ. Η άφιξη των Μουσουλμάνων ιεραποστόλων γύρω στον έβδομο αιώνα οδήγησε στην έλευση του Ισλάμ στην περιοχή. Κατά τη μεσαιωνική περίοδο, η περιοχή είχε κυβερνηθεί από τη δυναστεία Τσόλα και το Βασιλείου του Καννανόρε. Οι Πορτογάλοι έφτασαν περίπου το 1498 και είχαν εκδιωχθεί από το 1545. Η περιοχή τότε κυβερνήθηκε από τον μουσουλμανικό οίκο Αρακκάλ, ακολουθούμενη από τον Τίπου Σουλτάν. Με τον θάνατό του το 1799, το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής πέρασε στους Βρετανούς και με την αναχώρησή τους, η Ενωσιακή Επικράτεια ιδρύθηκε το 1956.
Δέκα από τα νησιά κατοικούνται. Στην ινδική απογραφή του 2011, ο πληθυσμός της ενωσιακής επικράτειας ήταν 64.473 άτομα. Η πλειοψηφία του γηγενούς πληθυσμού είναι Μουσουλμάνοι και οι περισσότεροι από αυτούς ανήκουν στη σχολή Σάφι της Σουνιτικής αίρεσης. Οι νησιώτες είναι εθνοτικά παρόμοιοι με τους Μαλαγιάλι από το πλησιέστερο Ινδικό κρατίδιο της Κεράλα. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μιλάει Μαλαγιαλάμ με τα Μάχι (ή Μαχλ) να είναι η πιο ομιλούμενη γλώσσα στο Μαχλ. Τα νησιά εξυπηρετούνται από το αεροδρόμιο στο νησί Αγκάτι. Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι η αλιεία και καρύδας καλλιέργεια, με τον τόνο να είναι το κύριο στοιχείο της εξαγωγής.