Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Λαυρέντιος των Μεδίκων (ιταλικά: Lorenzo dei Medici, 1 Ιανουαρίου 1449 – 8 Απριλίου 1492)[1] ήταν ηγέτης της Φλωρεντίας από το 1469 ως το θάνατο του, ο τρίτος από τον οίκο των Μεδίκων. Υπήρξε προστάτης των τεχνών, ποιητής και ουμανιστής, καθώς επίσης και ένας από τους πιο σημαντικούς πολιτικούς της Ιταλικής Αναγέννησης.
Λαυρέντιος Α΄ | |
---|---|
Άρχοντας της Φλωρεντίας | |
Περίοδος | 1469 – 1492 |
Προκάτοχος | Πέτρος Α΄ο Ποδάγρας |
Διάδοχος | Πέτρος Β΄ ο Άτυχος |
Γέννηση | 1 Ιανουαρίου 1449 Φλωρεντία |
Θάνατος | 8 Απριλίου 1492 Φλωρεντία |
Σύζυγος | Κλαρίσα Ορσίνι |
Επίγονοι | Λουκρητία Πέτρος Β΄ ο Άτυχος Μαγδαληνή (Τζιοβάννι) Πάπας Λέων Ι΄ Αντωνία-Ρωμύλα Τζουλιάνο Β΄ |
Οίκος | Οίκος των Μεδίκων |
Πατέρας | Πέτρος Α΄ ο Ποδάγρας |
Μητέρα | Λουκρητία Τορναμπουόνι |
Ονομασίες | Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Μετά το θάνατο του πατέρα του Πέτρου, ο Λορέντσο (όπως λέγεται στα ιταλικά ο Λαυρέντιος) έγινε, μαζί με τον αδελφό του Τζουλιάνο, ηγέτης de facto της Φλωρεντίας. Κατά τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του (1469-1478) προσπάθησε απ'τη μια πλευρά να ενδυναμώσει τις φιλικές προς τους Μεδίκους παρατάξεις, και ταυτόχρονα να αφανίσει εξεγέρσεις των υποδουλωμένων στη Φλωρεντία πόλεων, όπως το Πράτο και η Βολτέρρα. Όσον αφορά αντίθετα την εξωτερική πολιτική, θέλησε να περιορίσει τις εδαφικές φιλοδοξίες του Πάπα Σίξτου Δ΄ στο πνεύμα της συμμαχίας του 1454.
Για αυτούς τους λόγους ο Λορέντσο έγινε το αντικείμενο της συνωμοσίας των Πάτσι (1478), κατά την οποία δολοφονήθηκε ο αδελφός του Τζουλιάνο, ενώ ο ίδιος κατάφερε να διασωθεί. Η αποτυχία της συνωμοσίας προκάλεσε την οργή του Πάπα, του βασιλιά της Νάπολης Φεράντε ντ'Αραγκόνα και όλων εκείνων που φοβόντουσαν τη συνεχή ενδυνάμωση της οικογένειας των Μεδίκων στη Φλωρεντία. Ακολούθησαν δύο χρόνια πολέμου ενάντια στη Φλωρεντία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μεγάλωσε η φήμη του Λορέντσο τόσο μέσα στην πόλη όσο και στο εξωτερικό, λόγω των διπλωματικών του ικανοτήτων αφού κατάφερε να κομματιάσει τη συμμαχία ενάντια στη Φλωρεντία, αλλά κι επειδή κατάφερε να διατηρήσει ενωμένες τις διαφορετικές δυνάμεις της Δημοκρατίας της πόλης του.
Από τη δεκαετία του 1480 είχε γίνει ρυθμιστής της πολιτικής ζωής σ'ολόκληρη την Ιταλία και οι ξένοι μονάρχες τον θεωρούσαν άρχοντα της πόλης. Ο Λορέντσο συνέδεσε το όνομά του με το μεγαλείο της Αναγέννησης στη Φλωρεντία, αφού συναναστρεφόταν με διανοούμενους του διαμετρήματος του Φιτσίνο, του Πίκο ντέλλα Μιράντολα, του Πολιτσιάνο, αλλά και με καλλιτέχνες όπως ο Μποτιτσέλλι και ο νεαρός ακόμα Μιχαήλ Άγγελος. Παρακολούθησε μικρός μαθήματα ελληνικών από τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Αργυρόπουλο[2] , ενώ σαν άρχοντα αργότερα κάλεσε στο Φλωρεντινο σπουδαστήριο και στην έδρα των ελληνικών το λόγιο από τη Θεσσαλονίκη Ανδρόνικο Κάλλιστο κι έπειτα τον Αθηναίο Δημήτριο Χαλκοκονδύλη.
Μετά το θάνατό του το 1492, ο λαός της Φλωρεντίας εξέλεξε τον άπειρο γιο του Πιέρο που σύντομα έχασε τον έλεγχο. Ο λαός εξεγέρθηκε κι εκδίωξε τους Μεδίκους για να παραδώσει την εξουσία στα χέρια του μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Χωρίς τις διπλωματικές κινήσεις του Λορέντσο, η αντιπαλότητα των αρχόντων της υπόλοιπης Ιταλίας επέτρεψε στον Κάρολο Η΄ της Γαλλίας να έρθει στην Ιταλία. Αυτό σήμανε και την έναρξη των γαλλο-ισπανικών πολέμων του 16ου αιώνα.