Μολυσματική τέρμινθος
ανθρώπινη νόσος / From Wikipedia, the free encyclopedia
Η μολυσματική τέρμινθος (ΜΤ) είναι ιογενής λοίμωξη του δέρματος που οδηγεί σε μικρές ανυψωμένες ροζ βλάβες με ένα λακκάκι στο κέντρο.[1] Μπορεί να προκαλούν φαγούρα ή να είναι επώδυνες και να εμφανιστούν μεμονωμένα ή σε ομάδες.[1] Οποιαδήποτε περιοχή του δέρματος μπορεί να επηρεαστεί, με την κοιλιά, τα πόδια, τα χέρια, τον λαιμό, την περιοχή των γεννητικών οργάνων και το πρόσωπο να είναι οι πιο κοινές.[1] Η έναρξη των βλαβών είναι περίπου επτά εβδομάδες μετά τη μόλυνση.[2] Συνήθως υποχωρούν μέσα σε ένα χρόνο χωρίς ουλές.[1]
Μολυσματική τέρμινθος | |
---|---|
Τυπικές βλάβες | |
Ειδικότητα | λοιμωξιολογία και δερματολογία |
Ταξινόμηση | |
ICD-10 | B08.1 |
ICD-9 | 078.0 |
DiseasesDB | 8337 |
MedlinePlus | 000826 |
eMedicine | derm/270 |
MeSH | D008976 |
Η λοίμωξη προκαλείται από έναν ευλογοϊό που ονομάζεται ιός της μολυσματικές τέρμινθου (MCV).[1] Ο ιός μεταδίδεται είτε με άμεση επαφή, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής δραστηριότητας, είτε μέσω μολυσμένων αντικειμένων όπως οι πετσέτες.[3] Η πάθηση μπορεί επίσης να εξαπλωθεί σε άλλες περιοχές του σώματος από το ίδιο το άτομο.[3] Οι παράγοντες κινδύνου περιλαμβάνουν αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα, ατοπική δερματίτιδα και πολυσύχναστες συνθήκες διαβίωσης.[4] Μετά από μία μόλυνση είναι πιθανή η επαναμόλυνση.[5] Η διάγνωση βασίζεται συνήθως στην εμφάνιση των βλαβών.[2]
Η πρόληψη περιλαμβάνει το πλύσιμο των χεριών και τη μη κοινή χρήση προσωπικών αντικειμένων.[6] Αν και η θεραπεία δεν είναι απαραίτητη, ορισμένοι μπορεί να επιθυμούν να αφαιρέσουν τις βλάβες για αισθητικούς λόγους ή για να αποτρέψουν την εξάπλωση.[7] Η αφαίρεση μπορεί να συμβεί με κρυοθεραπεία, θεραπεία με λέιζερ ή διάνοιξη της βλάβης και ξύσιμο του εσωτερικού.[7] Ωστόσο, η απόξεση της βλάβης μπορεί να αφήσει ουλές.[5] Το από του στόματος φάρμακο σιμετιδίνη ή κρέμα ποδοφυλλοτοξίνης που εφαρμόζεται στο δέρμα, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για θεραπεία.[7]
Περίπου 122 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως επηρεάστηκαν από μολυσματική τέρμινθο το 2010 (1,8% του πληθυσμού).[8] Είναι πιο συχνή σε παιδιά ηλικίας από ένα έως δέκα ετών.[4] Η πάθηση γίνεται πιο κοινή στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1966.[4] Η μόλυνση δεν είναι λόγος το παιδί να μην πάει σχολείο ή παιδικό σταθμό.[9]