Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Αλέξανδρος ΣΤ΄ (Papa Alessandro VI, γεννημένος ως Ροντερίκ Λιανσόλ ντε Βόργια, καταλανικά: Roderic Llançol de Borja, 1 Ιανουαρίου 1431 – 18 Αυγούστου 1503) ήταν Πάπας από τις 11 Αυγούστου του 1492 έως το θάνατό του. Είναι ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους Πάπες της Αναγέννησης, εν μέρει επειδή αναγνώρισε την πατρότητα πολλών παιδιών που απέκτησε από τις ερωμένες του.
Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ' | |
---|---|
Από | 11 Αυγούστου 1492 |
Έως | 18 Αυγούστου 1503 |
Προκάτοχος | Ιννοκέντιος Η΄ |
Διάδοχος | Πίος Γ΄ |
Προσωπικά στοιχεία | |
Γέννηση | 1 Ιανουαρίου 1431 Χάτιβα, Βασίλειο της Βαλένθια, Στέμμα της Αραγονίας |
Θάνατος | 18 Αυγούστου 1503 (72 ετών) Ρώμη, Παπικά Κράτη |
Προσφωνήσεις του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄ | |
---|---|
Προσφώνηση αναφοράς | Αγιότατος |
Προφορική προσφώνηση | Αγιότατε |
Θρησκευτική προσφώνηση | Άγιος Πατέρας |
Μεταθανάτια προσφώνηση | Δ/Δ |
Στις 25 Ιουλίου 1492 πεθαίνει ο Ιννοκέντιος Η΄, άνθρωπος που αγαπούσε τα εγκόσμια (πατέρας πολλών παιδιών, για τα οποία ήταν περήφανος) αλλά και τα χρήματα, και που είχε κατηγορηθεί για νεποτισμό, για σιμωνία, και για κακή διαχείριση της ήδη αποδιοργανωμένης οικονομίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.[1]
Τρεις μήνες πριν είχε επέλθει ο θάνατος επίσης του Λαυρέντιου του Μεγαλοπρεπούς, κι έτσι η Ιταλία είχε στερηθεί μία σημαντική πολιτική προσωπικότητα αλλά και το σημείο αναφοράς της ισορροπίας μεταξύ των ιταλικών κρατιδίων μετά τη συμφωνία του Λόντι.
Το ιστορικό πλαίσιο συμπληρώνεται από τη Reconquista (ξανακατάκτηση) της Ιβηρικής χερσονήσου από τον Φερδινάνδο Β΄ της Αραγωνίας και την Ισαβέλλα της Καστίλης, ενώ η ανακάλυψη της Αμερικής (12 Οκτώβρη) έγινε λίγους μήνες μετά την εκλογή του πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄, αν και για άγνωστους λόγους στον τάφο του προκατόχου του Ιννοκέντιου Η΄ ο επιτάφιος αναφέρει πως η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου έγινε κατά τη διάρκεια που ήταν αυτός πάπας.[2]
Οι καιροί όμως δεν είχαν ακόμη ωριμάσει, κι η περίοδος που ήταν πάπας δεν ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του προκατόχου του. Η εκλογή του Αλέξανδρου ΣΤ΄ ήταν πολλά υποσχόμενη, ξανάφερε τάξη στη Ρώμη και προσπάθησε να ενώσει τις χριστιανικές δυνάμεις ενάντια στον τουρκικό κίνδυνο, μα σύντομα στιγματίστηκε κι αυτός από το νεποτισμό και τη διαφθορά.[3]