Πάπας Βενέδικτος Η΄
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Πάπας Βενέδικτος Η΄ (λατ. Benedictus VIII, περίπου 980[1] – 9 Απριλίου 1024) ήταν Πάπας από τις 18 Μαΐου 1012 έως το θάνατό του το 1024. Γεννήθηκε με το κοσμικό όνομα Θεοφύλακτος στην αρχοντική οικογένεια των κόμητων του Τούσκουλου (Tusculum). Ήταν γιος του Γρηγορίου, κόμη του Τούσκουλου, και αδελφός του μελλοντικού Πάπα Ιωάννη ΙΘ΄). Ήταν επίσης απόγονος του Θεοφύλακτου, κόμη του Τούσκουλου, ακριβώς όπως και ο προκάτοχός του, Πάπας Βενέδικτος ΣΤ΄ (973-974).
Πάπας Πάπας Βενέδικτος Η΄ | |
---|---|
Από | 18 Μαΐου 1012 |
Έως | 9 Απριλίου 1024 |
Προκάτοχος | Σέργιος Δ΄ |
Διάδοχος | Ιωάννης ΙΘ΄ |
Στον Βενέδικτο Η΄ αντιτάχθηκε ο Αντιπάπας Γρηγόριος ΣΤ΄, ο οποίος τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Ρώμη[2]. Αποκαταστάθηκε από τον Ερρίκο Β΄ της Γερμανίας, τον οποίο έστεψε αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στις 14 Φεβρουαρίου του 1014. Διατήρησε καλές σχέσεις με τον Ερρίκο Β΄ σε ολόκληρη τη θητεία του[3] και με αξίωσή του επισημοποίησε την προσθήκη του filioque στο Σύμβολο της Πίστεως, με αποτέλεσμα την επιδείνωση των σχέσεων με την Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης[4].
Κατά τη διάρκεια του Ποντιφικάτου του, οι Σαρακηνοί επανέλαβαν τις επιθέσεις τους στις νότιες ακτές της Ιταλίας. Πραγματοποίησαν απόβαση στη Σαρδηνία και λεηλάτησαν την Πίζα[5]. Έπειτα, οι Νορμανδοί ξεκίνησαν επίσης να εγκαθίστανται στην Ιταλία. Ο Πάπας προώθησε την ειρήνη στην Ιταλία συμμαχώντας με τους Νορμανδούς, οργανώνοντας την ήττα των Σαρακηνών στη Σαρδηνία[6] και υποτάσσοντας τους Crescentii. Το 1022 συνεκάλεσε Σύνοδο στην Παβία μαζί με τον αυτοκράτορα, προκειμένου να περιορίσει τη σιμωνία και την ασωτεία του κλήρου[7]. Υποστήριξε τη μεταρρύθμιση που ξεκίνησε από το Αβαείο του Cluny, καθώς ήταν φίλος του ηγουμένου της Μονής, Αγίου Odilo.
Το 1020, ο Βενέδικτος Η΄ ταξίδεψε στη Γερμανία για να διαβουλευθεί με τον Ερρίκο Β΄ σχετικά με την ανανεωμένη βυζαντινή απειλή στη Νότια Ιταλία. Φτάνοντας στο Μπάμπεργκ την περίοδο του Πάσχα, εγκαινίασε τον νέο καθεδρικό ναό της πόλης, απέκτησε έναν καταστατικό χάρτη από τον Ερρίκο Β΄ που επιβεβαίωνε τις δωρεές του Καρλομάγνου και του Όθωνα του Μεγάλου, και επισκέφθηκε την Μονή της Φούλντα[8]. Έπεισε τον αυτοκράτορα να τεθεί επικεφαλής μιας αποστολής στο νότο της Ιταλίας και να υποτάξει τους υποτελείς του που είχαν αυτομολήσει σε ελληνικό έλεγχο.