Περί του Σωκράτους δαιμονίου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η περί του Σωκράτους δαιμονίου ρήση, που είναι συνδεδεμένη με την κύρια κατηγορία εναντίον του, όπως την παρουσίασαν οι τρεις κατήγοροί του Άνυτος, Μέλητος και Λύκων ότι εισάγει «καινά δαιμόνια»[2] δείχνοντας ασέβεια προς τους θεούς της πόλης, έτυχε ιδιαίτερης ανάλυσης τόσο από τον Πλούταρχο[3][4] όσο και από τον Πρόκλο.[5]
Γρήγορες Πληροφορίες Συγγραφέας, Τίτλος ...
Συγγραφέας | Πλούταρχος |
---|---|
Τίτλος | Περὶ τοῦ Σωκράτους δαιμονίου De genio Socratis |
Γλώσσα | αρχαία ελληνικά |
Σειρά | Plutarchi Chaeronensis quae extant opera |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Κλείσιμο
Καλέ μου φίλε, όταν επρόκειτο να διαβώ τον ποταμό, συνέβη να μου έρθει το θεϊκό πνεύμα, ο οιωνός που με επισκέπτεται συνήθως - πάντα με συγκρατεί από αυτό που σκοπεύω να κάνω- και μου φάνηκε ότι, από το ίδιο μέρος, άκουσα κάποια φωνή που δε με αφήνει να φύγω πριν εξαγνιστώ, σαν να έχω ακούσει για κάποιο πράγμα το θείο.[1]
⸺
«ἡνίκα ἔμελλον, ὠγαθέ, τὸν ποταμὸν διαβαίνειν, τὸ δαιμόνιον καὶ τὸ εἰωθὸς σημεῖόν μοι γίνεσθαι ἐγένετο· ἀεὶ δέ με ἐπίσχει ἃ ἂν μέλλω πράττειν· καί τινα καὶ φωνὴν ἔδοξα αὐτόθεν ἀκοῦσαι, ἥ με οὐκ ἐᾷ ἀπιέναι ὡς δή τι ἡμαρτηκότα εἰς τὸ θεῖον».Φαίδρος 242e