Πινγίν
From Wikipedia, the free encyclopedia
To Πινγίν ή επίσημα Χανγιού Πινγίν (Κινεζική: 汉语拼音, Πινγίν: Hànyǔ pīnyīn) είναι το επίσημο φωνητικό σύστημα για μεταγραφή της Μανδαρινής προφοράς των κινεζικών χαρακτήρων με λατινικούς χαρακτήρες στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, στη Σιγκαπούρη και την Ταϊβάν[1]. Χρησιμοποιείται συχνά για τη διδασκαλία της καθομιλουμένης κινεζικής και πολλές φορές για τη γραφή κινεζικών ονομάτων σε ξενόγλωσσες εκδόσεις.
Το σύστημα Πινγίν αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1950, με βάση προηγούμενες μορφές εκλατινισμού από την κινεζική κυβέρνηση και ολοκληρώθηκε το 1958 αφού αναθεωρήθηκε αρκετές φορές.[2] Ο διεθνής οργανισμός τυποποίησης (ISO) υιοθέτησε το σύστημα Πινγίν ως διεθνές πρότυπο, το 1982.[3] Το σύστημα υιοθετήθηκε ως επίσημο πρότυπο στην Ταϊβάν το 2009, όπου χρησιμοποιείται για τον εκλατινισμό της γραφής μόνο.
Το δεύτερο πιο γνωστό σύστημα είναι το Γουέιντ-Τζάιλς που εφευρέθηκε το 1859 από τον Τόμας Ουέιντ και αλλάχτηκε το 1892 από τον Χέρμπερτ Τζάιλς. Καθώς το σύστημα αυτό προσομοιώνει τη φωνητική της Μανδαρινικής σε αγγλόφωνα σύμφωνα και φωνήεντα, ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο σε αγγλόφωνους μαθητές. Το σύστημα ήταν σε χρήση σε ακαδημαϊκά περιβάλλοντα στις Η.Π.Α. κυρίως πριν τη δεκαετία του 1980 και μέχρι πρόσφατα ήταν διαδεδομένο στην Ταϊβάν.[4][5]
Εκτός από τη μεταγραφή των φωνητικών διαφέρουν και στη χρήση σημείων τονισμού. Στο σύστημα "Χάνγιου Πινγίν" οι τόνοι εκφράζονται με τονικά σύμβολα πάνω από τις συλλαβές, ενώ στο "Ουέιντ-Τζάιλς" με αριθμούς στο τέλος κάθε συλλαβής.