Σατιατζίτ Ράι
Ινδός σκηνοθέτης / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Σατιατζίτ Ράι (προφορά (βοήθεια·πολυμέσα), βεγγ.: সত্যজিৎ রায়, Χίντι: सत्यजित राय, 2 Μαΐου 1921 – 23 Απριλίου 1992) ήταν Ινδός σκηνοθέτης, ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα.[17][18][19] Γεννήθηκε στην Καλκούτα σε οικογένεια με καταγωγή από την Βεγγάλη και με παράδοση στον κόσμο των τεχνών και της λογοτεχνίας. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, ωστόσο σταδιακά άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τον ανεξάρτητο κινηματογράφο μετά τη συνάντηση του με τον Γάλλο κινηματογραφιστή Ζαν Ρενουάρ, και ιδιαίτερα αφότου παρακολούθησε τον Κλέφτη των ποδηλάτων του Βιτόριο ντε Σίκα κατά τη διάρκεια διαμονής του στο Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1950.
Ο Ράι σκηνοθέτησε 36 ταινίες, ντοκιμαντέρ, και ταινίες μικρού μήκους. Ασχολήθηκε επίσης και με τη συγγραφή μυθιστορημάτων, έκδοση βιβλίων, γραφιστική, καλλιγραφία, σύνθεση μουσικής, και κριτική κινηματογράφου. Έγραψε διάφορες μικρές ιστορίες και νουβέλες για παιδιά και ενηλίκους. Θεωρούσε τη συγγραφή σεναρίου ως αναπόσπαστο κομμάτι της σκηνοθεσίας, και αρχικά αρνούνταν να δημιουργήσει κάποια ταινία σε γλώσσα διαφορετική από τα βεγγαλικά, ενώ στις δύο ταινίες του των οποίων το σενάριο έγραψε στα αγγλικά, έγινε μετέπειτα μετάφραση στα Χίντι και Ούρντου κάτω από την επίβλεψη του Ράι. Ο Ράι αναγνώρισε την επιρροή που του άσκησαν οι σκηνοθέτες Ζαν-Λουκ Γκοντάρ και Φρανσουά Τρυφώ του γαλλικού κινηματογράφου με την εισαγωγή των τεχνικών και καλλιτεχνικών καινοτομιών τους.[20]
Η πρώτη ταινία του Ράι, το Το Τραγούδι του Δρόμου (1955)[21], κέρδισε 11 διεθνή βραβεία ανάμεσα στα οποία ήταν και το Καλύτερο Ανθρώπινο Χρονικό στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών το 1956. Η ταινία αυτή, μαζί με το Ο ανίκητος (1956)[22] και το Ο κόσμος του Απού (1959)[23] αποτελούν την Τριλογία του Απού. Ο Ράι έγραψε το σενάριο, έκανε τη διαλογή των ηθοποιών, τη μουσική επένδυση, μοντάζ, και σχεδίασε μόνος του το διαφημιστικό υλικό της ταινίας.
Στη διάρκεια της σταδιοδρομίας του έλαβε μεγάλο αριθμό βραβείων και διακρίσεων, ανάμεσα στα οποία ήταν 32 εθνικά βραβεία της Ινδίας, ένας αριθμός από βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου, καθώς και ένα τιμητικό βραβείο Όσκαρ το 1992. Η κυβέρνηση της Ινδίας τον τίμησε με το βραβείο Μπάρατ Ρατνά(D/R) το 1992 το οποίο αποτελεί την υψηλότερη τιμητική διάκριση της χώρας.