Σουκάρνο
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Σουκάρνο (Soekarno, 6 Ιουνίου 1901 – 21 Ιουνίου 1970)[12] ήταν ο ηγέτης του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ινδονησίας και συνακόλουθα ο πρώτος στην ιστορία Πρόεδρος της χώρας, από το 1945 ως το 1967.
Ο Σουκάρνο γεννήθηκε στην Ιάβα, σπούδασε μηχανικός και αναδείχθηκε ως ηγέτης του εθνικού κινήματος την περίοδο που η χώρα ήταν αποικία της Ολλανδίας, τέθηκε υπό περιορισμό και εξορίσθηκε από τους Ολλανδούς για πάνω από μια δεκαετία, μέχρι που ελευθερώθηκε κατά την εισβολή των ιαπωνικών στρατευμάτων. Ο Σουκάρνο και οι εθνικιστές του συνεργάστηκαν για να συγκεντρώσουν λαϊκή υποστήριξη προς την πολεμική προσπάθεια των Ιαπώνων σε αντάλλαγμα για βοήθειά τους στη διάδοση της ινδονησιακής εθνικής ιδέας. Με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, ο Σουκάρνο και ο Μοχάμαντ Χάτα έσπευσαν να κηρύξουν την ινδονησιακή ανεξαρτησία, στις 17 Αυγούστου 1945, και ο Σουκάρνο διορίσθηκε ως ο πρώτος πρόεδρος. Ηγήθηκε του αγώνα για την καταπολέμηση της προσπάθειας των Ολλανδών να ξαναδημιουργήσουν την αποικία τους, με διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα, μέχρι την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ινδονησίας από τους Ολλανδούς το 1949.
Μετά από μία χαοτική περίοδο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ο Σουκάρνο επέβαλε ένα αυταρχικό σύστημα «Καθοδηγούμενης Δημοκρατίας» το 1957 που σταθεροποίησε τη χώρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Σουκάρνο άρχισε να στρέφει την πολιτική του προς τα αριστερά, στηρίζοντας το Ινδονησιακό Κομμουνιστικό Κόμμα (PKI) σε βάρος των στρατοκρατών και των ισλαμιστών, ενώ εγκαινίασε μία επιθετική εξωτερική πολιτική υπό το σύνθημα του «αντιιμπεριαλισμού» με βοήθεια από τη Σοβιετική Ένωση και τη Λαϊκή Κίνα. Το αποτυχημένο Κίνημα της 30ής Σεπτεμβρίου οδήγησε στην εξολόθρευση του PKI και στην αντικατάσταση του Σουκάρνο από έναν εκ των στρατηγών του, τον Σουχάρτο. Ο Σουκάρνο παρέμεινε σε κατ' οίκον περιορισμό μέχρι τον θάνατό του.