Δούκισσα της Πλακεντίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Σοφί ντε Μαρμπουά-Λεμπρύν (γαλλικά: Sophie de Marbois-Lebrun, 1785 - 1854), η οποία έφερε τον τίτλο Δούκισσα της Πλακεντίας, υπήρξε φιλελληνίς Αμερικανογαλλίδα, κόρη Γάλλου διπλωμάτη και σύζυγος του Δούκα της Πλακεντίας, πόλης στη βόρεια Ιταλία που είχε κατακτήσει ο Ναπολέων τον 18ο αιώνα. Η δράση της εστιάστηκε στην ενίσχυση του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων, με μεγάλη οικονομική και κοινωνική συνεισφορά κατά τα πρώτα χρόνια εδραίωσης του ελληνικού κράτους, εν μέσω πολιτικών ταραχών.
Σοφί ντε Μαρμπουά - Λεμπρέν Δούκισσα της Πλακεντίας | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Sophie de Marbois (Γαλλικά) |
Γέννηση | Απρίλιος 1785 Φιλαδέλφεια (ΗΠΑ) |
Θάνατος | 1854 Αθήνα |
Τόπος ταφής | Τάφος Δουκίσσης Πλακεντίας, Πεντέλη |
Κατοικία | Καστέλλο της Ροδοδάφνης |
Εθνικότητα | Γαλλική |
Χώρα πολιτογράφησης | Ελληνική |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | φιλάνθρωπος |
Τίτλος | Δούκισσα της Πλακεντίας |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Anne Charles Lebrun |
Γονείς | François Barbé-Marbois και Elizabeth Moore |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Παρά την αντιπαλότητά της με πολλές από τις πολιτικές και βασιλικές φυσιογνωμίες της εποχής, πέρασε αρκετά χρόνια της ζωής της στο Ναύπλιο, την Αθήνα, αλλά και την Πεντέλη, με πληθώρα αρχιτεκτονικών κειμηλίων να κοσμούν ακόμη και σήμερα γωνιές της ελληνικής γης. Η συνεισφορά της επεκτάθηκε στη συναγωγή της Χαλκίδας και στην ολοκλήρωση της δεύτερης έκδοσης των Χρονικών του Μεσολογγίου.
Μετά τον χαμό της πολυαγαπημένης της κόρης Ελίζας κατά την περιοδεία της στην οθωμανική Ασία και την επιστροφή της στην Αθήνα, πληθώρα μαρτυριών και μυθοπλασίες άρχισαν να περιβάλλουν την εκκεντρική της προσωπικότητα, καθιστώντας την παρουσία της στην Πεντέλη κατά την εποχή της δράσης των ληστών μυστηριώδη και αινιγματική.
Η ίδια απεβίωσε το 1854 σε ηλικία 69 ετών. Τα τελευταία έξι χρόνια της ζωής της διέμενε κατά κύριο λόγο στη Βίλα «Ιλίσια», η οποία κατασκευάστηκε την περίοδο 1840-1848 σε σχέδια του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη και η οποία από το 1930 στεγάζει το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Σημαντικός υπήρξε ο ρόλος της στο κίνημα του φιλελληνισμού, ενώ κληροδότησε και σημαντικά κειμήλια στο Ελληνικό Κράτος, πολλά από τα οποία διαχειρίστηκε ο Γεώργιος Σκουζές.