Σχίσμα Ιππολύτου
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το σχίσμα του Ιππολύτου ήταν ένα ενδοεκκλησιαστικό σχίσμα το οποίο αναπτύχθηκε κατά τα μέσα του 3ου αιώνα στην τοπική εκκλησία της Ρώμης, με αφορμή το ζήτημα της μετάνοιας και της επιστροφής των πεπτωκότων στις τάξεις της Εκκλησίας. Προεξάρχων αυτού του κινήματος από τη γραμμή του επισκόπου Καλλίστου Ρώμης υπήρξε ο Ιππόλυτος, συνδιεκδικητής του επισκοπικού θρόνου της Ρώμης και υπέρμαχος της αυστηρότητας της εφαρμογής της «δια βίου μετανοίας» των «πεπτοκότων».
Ως πρεσβύτερος συγκρούστηκε με τον συμπρεσβύτερό του (φιλομοναρχιανό) Κάλλιστο (που συγχωρούσε και την ακολασία, επιτρέποντας γάμο και μετά τη χειροτονία), ο οποίος τον κατηγορούσε για Διθεΐτη. Έγραψε πολλά απολογητικά (αντιαιρετικά), ερμηνευτικά και εσχατολογικά συγγράμματα. Ο Λόγος γεννήθηκε κατ’ ελεύθερη θέληση του Θ. Πατρός, έτσι δεν είναι ισότιμος με τον Πατέρα. Η νέα κτίση παρουσιάζεται τυπολογικά ως ο τέλειος χιτώνας του Χριστού, τον οποίο ύφαναν οι Πατριάρχες και οι Προφήτες, μέσω των οποίων εργαζόταν ο Λόγος με αργαλειό το Θείο Πάθος, στήμονα τη δύναμη του Αγ. Πνεύματος, κρόκη (υφάδι) την αγία σάρκα, μίτο (νήμα) τη Θ. Χάρη και κερκίδα (σαΐτα) τον λόγο. Η Εκκλησία (ως παράδεισος και ναυς) είναι η νύμφη (στο Άσμα Ασμάτων και τη Σωσάννα) και συνάμα η μητέρα του Χριστού, η «γυνή της Αποκαλύψεως». είναι κοινωνία μόνο αγίων και όχι και αμαρτωλών, γι’ αυτό και ο Ιππόλυτος αρνιόταν τη συγχώρηση των βαρέων αμαρτημάτων. Πίστευε ότι η Συντέλεια θα πραγματοποιούταν το 500 μ.Χ. Ο Αντίχριστος θα είναι εβραϊκής καταγωγής (από τη φυλή του Δαν).