Τεράινα

Η Τεράινα, επίσης γνωστή και ως Ουάσινγκτον Νήσος (και τα δύο ονόματα είναι συνταγματικά), είναι μια κοραλλιογενής ατόλλη στον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό, τμήμα των Βόρειων Νήσων Γραμμής Ισημερινού και ανήκει στο Κιριμπάτι. Βρίσκεται 522 χλμ. βόρεια του Ισημερινού, 139 χλμ. βορειοδυτικά του Κιριτιμάτι και 222 χλμ. νοτιοανατολικά της Ατόλλης Παλμύρα. Έχει ονομαστεί επίσης Νήσος Νέα Υόρκη και Νήσος Πρόσπεκτ (προσδοκία, προοπτική). Το νησί έχει έκταση 7,8 τ.χλμ., και ο πληθυσμός του ήταν 1.155 άτομα το 2005. Στο δυτικό άκρο του νησιού βρίσκεται η πρωτεύουσα του, Τανγκορέ (Tangkore ή Tengkore).

Τεράινα (Ουάσινγκτον Νήσος)
Θέση	Ειρηνικός Ωκεανός, Βόρεια Νησιά Γραμμής Ισημερινού
Συντεταγμένες	4°40′55′′Β, 160°22′29′′Δ
Έκταση	7,8 χλμ²
Χώρα	Κιριμπάτι
Πληθυσμός	1.155 (2005)

Όλα τα χωριά παρατίθενται στην παρακάτω λίστα, με τα πρώτα αποτελέσματα της απογραφής του 2005, αντίστροφα της φοράς των δεικτών του ρολογιού γύρω στην περιφέρεια της ατόλλης, αρχίζοντας από τα βορειοανατολικά με το Αμπαϊάνγκ και τελειώνοντας στα νοτιοανατολικά με το Οναουέα:

1. Αμπαϊάνγκ, 91
2. Καουαμουεμούε, 106
3. Ουτεουτέ, 72
4. Κααϊτάρα, 34
5. Τανγκορέ, 203
6. Ματανιμπίκε, 191
7. Αραμπάτα, 190
8. Μουακεϊτάρι, 92
9. Οναουέα, 176

Το αμμώδες κοραλλιογενές νησί έχει μήκος περίπου 5,5 χλμ. και πλάτος 2 χλμ. στο πλατύτερο σημείο του. Η περιφέρεια του είναι περίπου 14,5 χλμ. Η περιφέρεια της παραλίας φτάνει σε ανυψώσεις τα 3 μ περίπου και σε μερικά σημεία στο δυτικό άκρο του νησιού τα 5 μ. Η ξηρά καλύπτεται πυκνά με κοκοφοίνικες και δασικά δέντρα (ύψους 23 – 27 μ.) που κάνουν το νησί ορατό από το κατάστρωμα ενός πλοίου σε απόσταση 28 χλμ.

Το μεγαλύτερο μέρος της παραλίας αποτελείται από λεπτή άμμο. Ο περιβάλλων ύφαλος δεν ξεπερνά τα 180 μ πλάτος, εκτός από μερικά σημεία: 900 μ στο ανατολικό σημείο, 720 μ στο βορειοδυτικό σημείο και 540 μ στο νοτιοδυτικό σημείο. Το νησί μοιάζει να κατασκευάζεται προς τα δυτικά, αφού στο δυτικό του άκρο υπάρχει μια έκταση 5,2 τ.χλμ. με βάθη από 9 – 36 μ. Έχει βάθος 25,5 μέτρα 4,6 χλμ. έξω από το δυτικό σημείο του. Αν και τα σκάφη μπορούν να αγκυροβολήσουν σ’ αυτό το μπάγκος, η αγκυροβόληση είναι πολύ άβολη λόγω έλλειψης προστασίας. Η προσεδάφιση είναι δυνατή μόνο στο δυτικό άκρο, όπου είναι αβέβαιη, συχνά επικίνδυνη, και όταν έχει άγριο καιρό αδύνατη. Ένα νέο σημείο προσεδάφισης, που φτιάχτηκε στην νότια πλευρά, 800 μέτρα από το νοτιοδυτικό σημείο, λέγεται ότι είναι καλύτερο.

Η Τεράινα διαφέρει από άλλες ατόλλες αφού το ανατολικό μισό της περιέχει μια λίμνη φρέσκου νερού και το δυτικό μισό της 2 έλη τύρφης. Αυτά καταλαμβάνουν την πρώην λεκάνη της λιμνοθάλασσας, όπως φαίνεται από τα θαλάσσια όστρακα και την λευκή κοραλλιογενή άμμο στον πυθμένα της λίμνης και κάτω από τα στρώματα τύρφης. Η τύρφη αποτελείται από μια πυκνή, πλεγμένη μάζα από μερικώς αποσυντεθειμένες φυτικές ίνες, χρώματος σκούρου καφέ ή μαύρου. Η επιφάνεια της είναι 0,6 έως 1 μέτρο πάνω από το επίπεδο θαλάσσης. Στο κέντρο των ελών κατά μέσο όρο έχει πάχος περίπου 1 μέτρο, σε μερικά σημεία έως και 1,5 μέτρο. Μειώνεται σε λίγα εκατοστά πάχος στα περιθώρια του έλους. Στο δυτικό έλος υπάρχει ένα «νησί» από κοκοφοίνικες, με τα χώματα του να βρίσκονται πάνω από την τύρφη.

Η στάθμη της λίμνης είναι περίπου 1 μέτρο πάνω από το επίπεδο θαλάσσης. Έχει μήκος περίπου 3,2 χλμ. επί 11,3 χλμ. πλάτος, και έχει μέσο βάθος περίπου 1,5 μέτρο, αν και έχει αναφερθεί ότι φτάνει και τα 5 μ. βάθος. Το επίπεδο του νερού διατηρείται από την βαριά βροχόπτωση. Η λίμνη σταδιακά μεγαλώνει προς το ανατολικό έλος.

Ο Δρ Ουεντγουόρθ (1931) πρότεινε ότι η Νήσος Τεράινα πρωτοφτιάχτηκε ως μια ατόλλη σε μια εποχή που η θάλασσα ήταν σε ψηλότερα επίπεδα. Καθώς το επίπεδο θαλάσσης έπεφτε, η λιμνοθάλασσα έγινε κλειστή λεκάνη, το αλμυρό νερό πέρασε από μικρά ανοίγματα ή εξατμίστηκε, η βαριά βροχόπτωση παρήγαγε την λίμνη γλυκού νερού. Τα φυτά γέμισαν το δυτικό τμήμα με τύρφη. Η λίμνη τώρα μεγαλώνει.

Εν μέρει για την αποξήρανση των ελών, αλλά κυρίως για τις μεταφορές, ένωσαν τα έλη με την λίμνη και τις ακτές, σκάβοντας ένα στενό κανάλι ανάμεσα στα έλη, από το δυτικό έλος στην νότια ακτή, και από την λίμνη στην βόρεια ακτή. Λέγεται ότι τμήμα, τουλάχιστον των καναλιών έσκαψαν οι γυναίκες των εργατών από τα Νησιά Γκίλμπερτ. Η στάθμη του νερού και στα κανάλια και στην λίμνη ελέγχεται από φράγματα. Κατά μήκος των καναλιών, μηχανοκίνητες και απλές βάρκες με κουπιά μεταφέρουν εργάτες και βοηθούν στην συλλογή καρύδων.

Το νησί το πρωτοείδε ο Αμερικανός εξερευνητής Έντμουντ Φάννινγκ στις 12 Ιουνίου 1798, που το ονόμασε Τζωρτζ Ουάσινγκτον. Το νησί στην συνέχεια διεκδικήθηκε υπό την Πράξη Νήσων με Γκουανό του 1856 για τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια διεκδίκηση που δεν έχει εγκαταλειφθεί. Το προσάρτησαν οι Βρετανοί το 1889, κάνοντας το τμήμα της αποικίας των Νήσων Γκίλμπερτ και Έλις το 1916. Το όνομα του νησιού επίσης μεταφράστηκε σε Τεράινα το 1979 όταν το Κιριμπάτι απόκτησε την ανεξαρτησία του. Το κύριο εξαγώγιμο προϊόν της Τεράινα είναι η κόπρα, η ξεραμένη σάρκα της καρύδας.