Φασίνους
From Wikipedia, the free encyclopedia
Το φασίνους (λατινικά: fascinus, πληθυντικός fascinum/φασίνουμ) στην αρχαία ρωμαϊκή κοινωνία αποτελούσαν την ενσάρκωση του θείου φαλλού. Η λέξη αναφέρεται είτε στην ίδια την θεότητα με την ίδια ονομασία (Fascinus), φαλλόσχημα φυλακτά, ή στις μαγικές επικλήσεις και ξόρκια τα οποία ζητούσαν την προστασία του. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος τα ανέφερε ως medicus invidiae (ιατρειά για την ζηλοφθονία), ή προστασία απέναντι στην βασκανία.