Αιθυλοφωσφίνη

Η αιθυλοφωσφίνη^[1] (αγγλικά: ethylphosphine) είναι οργανική χημική ένωση, με μοριακό τύπο C₂H₇P, αν και αποδίδεται συχνά και με τον ημισυντακτικό της τύπο H₂PC₂H₅. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για πρωτοταγή (δηλαδή μονοϋποκατεστημένη) οργανική φωσφίνη. Είναι το φωσφορούχο ανάλογο της αιθαναμίνης. Μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από τη «μητρική» ένωση «φωσφίνη» (PH₃), με αντικατάσταση ενός ατόμου υδρογόνου της τελευταίας από αιθύλιο (CH₃CH₂-). Ομοίως, βέβαια, μπορεί να θεωρηθεί ότι προέρχεται από το αιθάνιο, με αντικατάσταση ενός ατόμου υδρογόνου του τελευταίου από φωσφύλιο (-PH₂). Με βάση το μοριακό της (C₂H₇P) έχει ένα (1) ισομερές θέσης, τη διμεθυλοφωσφίνη.

Αιθυλοφωσφίνη
Γενικά
Όνομα IUPAC	Αιθυλοφωσφίνη
Άλλες ονομασίες	Αιθυλοφωσφάνιο Αιθυλοφωσφίνη Φωσφυλαιθάνιο Φωσφιναιθάνιο 1-φωσφαπροπάνιο
Χημικά αναγνωριστικά
Χημικός τύπος	C2H7P
Σύντομος συντακτικός τύπος	CH3CH2PH2
Συντομογραφίες	EtPH2
SMILES	CCP
PubChem CID	136382
Ισομέρεια
Ισομερή θέσης	1 P-μεθυλομεθανοφωσφαμίνη
Φυσικές ιδιότητες
Χημικές ιδιότητες
Εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά, τα δεδομένα αφορούν υλικά υπό κανονικές συνθήκες περιβάλλοντος (25°C, 100 kPa).

Ονοματολογία

1. Η πρώτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί φωσφαμίνη (συστηματική ονομασία, δηλαδή αμίνη με φωσφόρο αντί άζωτο) άκυκλη με δύο (2) άτομα άνθρακα και χωρίς διπλό ή τριπλό δεσμό.
2. Η δεύτερη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο φωσφάνιο (συστηματική ονομασία, PH₃), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από αιθύλιο (CH₃CH₂).
3. Η τρίτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένη φωσφίνη (παλαιότερη, αλλά πολύ πιο συνηθισμένη ονομασία, PH₃), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από αιθύλιο (CH₃CH₃).
4. Η τέταρτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο αιθάνιο (CH₃CH₃), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από φωσφύλιο (συστηματική ονομασία, PH₂).
5. Η πέμπτη προκύπτει αν η ένωση θεωρηθεί υποκατεστημένο αιθάνιο (CH₃CH₃), δηλαδή ένα άτομο υδρογόνου έχει αντικατασταθεί από φωσφινομάδα (παλαιότερη, αλλά πολύ πιο συνηθισμένη ονομασία, PH₂).
6. Η έκτη είναι ονομασία που προκύπτει από την «ονοματολογία αντικαταστάσεως», δηλαδή προπάνιο (CH₃CH₂CH₃) στο οποίο έχει αντικατασταθεί το #1 άτομο άνθρακα (C) με ένα άτομο φωσφόρου (P).

Μοριακή δομή

Η μοριακή δομή της αιθυλοφωσφίνης συνδυάζει τη δομή του αιθανίου, με την αντικατάσταση του ενός ατόμου υδρογόνου από το άτομο του φωσφόρου, με την τριγωνική πυραμιδική της φωσφίνης, με την αντικατάσταση του ενός ατόμου υδρογόνου από το άτομο του άνθρακα. Ο δεσμός άνθρακα - φωσφόρου είναι ελαφρά πολωμένος κατά την έννοια C^δ--P^δ+, επειδή ο άνθρακας έχει υψηλότερη ηλεκτραρνητικότητα από το φωσφόρο (2,55 έναντι 2,19 κατά Paouling).

Δεσμοί[2]
Δεσμός	τύπος δεσμού	ηλεκτρονική δομή	Μήκος δεσμού	Ιονισμός
C-H	σ	2sp³-1s	109 pm	3% C– H+
C-C	σ	2sp³-2sp³	154 pm
C-P	σ	2sp³-3sp³	187 pm	3% C– P+
P-H	σ	3sp³-1s	142 pm	0%
Κατανομή φορτίων σε ουδέτερο μόριο
C	-0,09
H(PH2)	0,00
P	+0,03
H(CH2)	+0,03

Παραγωγή

Από άλατα φωσφιδίου

Μπορεί να παραχθεί με αιθυλίωση αλάτων φωσφιδίου: ^[3]

${\displaystyle \mathrm {KPH_{2}+CH_{3}CH_{2}Br\xrightarrow {} CH_{3}CH_{2}PH_{2}+KI} }$

Με οργανομαγνησιακή ένωση

Με επίδραση αιθυλομαγνησιοβρωμίδιου (CH₃CH₂MgBr) σε χλωροφωσφίνη (PH₂Cl) παράγεται αιθυλοφωσφίνη^[4]:

${\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH_{2}Br+Mg{\xrightarrow {|Et_{2}O|}}CH_{3}CH_{2}MgBr{\xrightarrow {+PH_{2}Cl}}CH_{3}CH_{2}PH_{2}+MgClBr\downarrow } }$

Με αιθυλίωση φωσφίνης

Με επίδραση φωσφίνης (PH₃) σε αιθυλαλογονίδιο (CH₃CH₂X) παράγεται αιθυλοφωσφίνη^[5][6]:

${\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH_{2}X+PH_{3}{\xrightarrow {}}CH_{3}CH_{2}PH_{2}+HX} }$

Χημική συμπεριφορά και παράγωγα

Η ένωση παρουσιάζει τις χαρακτηριστικές ιδιότητες μιας πρωτοταγούς αλκυλοφωσφίνης, δηλαδή χημικής ένωσης του γενικού τύπου RPH₂. Έχουν έντονο πυρηνόφιλο χαρακτήρα, λόγω της μεγάλης επιδεκτικότητας πόλωσης του φωσφόρου^[7].

Οξεοβασικές ιδιότητες

Η αιθυλοφωσφίνη μπορεί να υδρογονωθεί από οξέα:

${\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH_{2}PH_{2}+H^{+}\xrightarrow {} CH_{3}CH_{2}PH_{3}^{+}} }$

To CH₃CH₂PH₃⁺ ονομάζεται αιθυλοφωσφώνιο. Μπορεί, όμως, και να αποπρωτονιωθεί από ισχυρές βάσεις:

${\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH_{2}PH_{2}+OH^{-}\xrightarrow {} CH_{3}CH_{2}PH^{-}+H_{2}O} }$

Το CH₃CH₂PH^– ονομάζεται αιθυλοφωσφίδιο.

Αναγωγικές ικανότητες

Γενικά, οι ενώσεις του τρισθενούς φωσφόρου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αναγωγικά μέσα, για να αφαιρέσουν οξυγόνο ή θείο από διάφορες ενώσεις. Μερικά σχετικά παραδείγματα είναι τα ακόλουθα^[5][6]:

1. Αναγωγή θειοξειδίων (RSOR) σε θειαιθέρες (RSR):

${\displaystyle \mathrm {RSOR+CH_{3}CH_{2}PH_{2}{\xrightarrow {}}RSR+CH_{3}CH_{2}PO} }$

2. Αναγωγή νιτρωδοαλκανίων (RNO) σε αμίνες (RNH₂)

${\displaystyle \mathrm {RNO+CH_{3}CH_{2}PH_{2}{\xrightarrow {}}RNH_{2}+CH_{3}CH_{2}PO} }$

3. Αναγωγή οξιράνιου σε αιθένιο:

${\displaystyle \mathrm {+CH_{3}CH_{2}PH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{2}=CH_{2}+CH_{3}CH_{2}PO} }$

4. Αναγωγή θειιράνιου σε αιθένιο:

${\displaystyle \mathrm {+CH_{3}CH_{2}PH_{2}{\xrightarrow {}}CH_{2}=CH_{2}+CH_{3}CH_{2}PS} }$

• Όπου τα R συμβολίζουν υδροκαρβύλια, και σε όποια ένωση αναφέρονται δύο από αυτά δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια μεταξύ τους.

Ακόμη, μπορεί να οξειδωθεί, ακόμη και από το ατμοσφαιρικό οξυγόνο, παράγοντας αιθυλοφωσφονικό οξύ:

${\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH_{2}PH_{2}+O_{2}\xrightarrow {} CH_{3}CH_{2}PHO_{2}H} }$

Αλκυλίωση

Η αντίδραση με αλκυλαλογονίδια γίνεται εύκολα, και η δευτεροταγής αιθυλοαλκυλοφωσφίνη (RPHCH₂CH₃), που παράγεται, είναι σταθερότερη^[8][9]:

${\displaystyle \mathrm {RX+CH_{3}CH_{2}PH_{2}{\xrightarrow {}}RPHCH_{2}CH_{3}+HX} }$

• Όπου τα R συμβολίζουν υδροκαρβύλια, και σε όποια ένωση αναφέρονται δύο από αυτά δεν είναι απαραίτητο να είναι ίδια μεταξύ τους.

Επίδραση μεθυλενίου

Με επίδραση μεθυλενίου ([:CH₂]) σε αιθυλοφωσφίνη παράγονται προπυλοφωσφίνη, (CH₃CH₂CH₂PH₂) ισοπροπυλοφωσφίνη [CH₃CH(PH₂)CH₃] και αιθυλομεθυλοφωσφίνη (CH₃PHCH₂CH₃)^[10]:

${\displaystyle \mathrm {CH_{3}CH_{2}PH_{2}+CH_{3}Cl+KOH{\xrightarrow {}}{\frac {3}{7}}CH_{3}CH_{2}CH_{2}PH_{2}+{\frac {2}{7}}CH_{3}CH(PH_{2})CH_{3}+{\frac {2}{7}}CH_{3}CH_{2}PHCH_{3}+KCl+H_{2}O} }$

Πηγές πληροφόρησης

• Γ. Βάρβογλη, Ν. Αλεξάνδρου, Οργανική Χημεία, Αθήνα 1972
• Α. Βάρβογλη, «Χημεία Οργανικών Ενώσεων», παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1991
• Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982