Αλεσσάντρια

Η Αλεσσάντρια (ιταλικά: Alessandria‎‎, προφέρεται: [aleˈsːandrja] ( ακούστε)) είναι πόλη της Ιταλίας, στην περιφέρεια του Πεδεμοντίου, έδρα της ομώνυμης επαρχίας, σε απόσταση 35 χλμ. από το Άστι και 90 χλμ. από το Τορίνο.

Αλεσσάντρια
Σημαία Έμβλημα
Αλεσσάντρια
Χώρα	Ιταλία
Διοικητική υπαγωγή	Επαρχία της Αλεσσάντρια
Διοίκηση
• mayor of Alessandria	Giorgio Abonante (2022–2027)
Έκταση	203,57 km²[1]
Υψόμετρο	95 μέτρα
Πληθυσμός	91.059 (1  Ιανουαρίου 2023)[2]
Ταχ. κωδ.	15121–15122
Τηλ. κωδ.	0131
Ζώνη ώρας	UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα)
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Γενικές πληροφορίες

• Ο πληθυσμός του δήμου ανέρχεται σε 94.000 περίπου εκ των οποίων 9.000 περίπου είναι αλλοδαποί.
• Είναι η τρίτη πολυπληθέστερη πόλη του Πεδεμοντίου μετά το Τορίνο και τη Νοβάρα.
• Αποτελεί εμπορικό σταυροδρόμι στον άξονα που συνδέει το Μιλάνο, το Τορίνο, τη Γένοβα.
• Η πόλη είναι η γενέτειρα του σημειολόγου και συγγραφέα Ουμπέρτο Έκο.

Ιστορία

Η Αλεσσάντρια ιδρύθηκε (1168) ως ελεύθερη κοινότητα σε έναν προϋπάρχοντα αστικό πυρήνα, ο στόχος ήταν να την χρησιμοποιήσει η Λομβαρδική Ένωση ως προπύργιο απέναντι στις επιθετικές διαθέσεις του αυτοκράτορα Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα στην βόρεια Ιταλία. Η Αλεσσάντρια υπερασπίστηκε τα εδάφη στον δρόμο προς το Μομφερράτο που αποτελούσε πιστό σύμμαχο του Φρειδερίκου Βαρβαρόσσα, το όνομα της το πήρε προς τιμή του πάπα Αλεξάνδρου Γ΄. Την διετία 1174-1175 το κάστρο δέχτηκε σκληρή πολιορκία από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα αλλά στάθηκε ακλόνητη. Ένας θρύλος περιγράφει ότι σώθηκε από έναν έξυπνο χωρικό, σχετίζεται με το μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο "Μπσουντολίνο" που περιγράφει την διάσωση της Περούτζα από τον επίσκοπο Χερκουλάνου πριν από πολλούς αιώνες. Οι στρατιώτες του αυτοκράτορα έσφαξαν μια αγελάδα του χωρικού και είδαν από το στομάχι της ότι οι κάτοικοι έχουν πολλές προμήθειες σε σιτάρι, με τον τρόπο αυτό εγκατέλειψαν την πολιορκία, το άγαλμα του χωρικού στήθηκε στην αριστερή γωνία του Καθεδρικού ναού της πόλης. Η Αλεσσάντρια εμπλέχτηκε κατόπιν σε πολλές εμφύλιες συγκρούσεις με παλιότερες γειτονικές πόλεις ιδιαίτερα την Άστι.^[3] Ο Οίκος των Βισκόντι κατέκτησε την Αλεσσάντρια (1348), ο στρατός του Τζαν Γκαλεάτσο Βισκόντι συνέτριψε στην Αλεσσάντρια τον Γαλλικό στρατό υπό την ηγεσία του Ιωάννη Γ΄ του Αρμανιάκ (1391).^[4] Τον επόμενο αιώνα (1450) η Αλεσσάντρια κατακτήθηκε από τους Σφόρτσα, ακολούθησε τύχες του Μιλάνου μέχρι την εποχή που την κατέκτησε ο Οίκος της Σαβοΐας και την προσάρτησε στο Πεδεμόντιο (1707).

Η νέα κατοχή είναι επιβεβαιωμένη με την κατασκευή μιας ακρόπολης στις αριστερές όχθες του ποταμού Τανάρο απέναντι από την πόλη. Με την μεγάλη νίκη του Μεγάλου Ναπολέοντα στην Μάχη του Μαρένγκο (1800) η Αλεσσάντρια έπεσε στα χέρια των Γάλλων και προσαρτήθηκε στο Ναπολεόντειο διαμέρισμα του Μαρένγκο. Την εποχή της Γαλλικής κατοχής ανηγέρθησαν στην Αλεσσάνδρεια τρία σημαντικά οχυρά, το ένα από αυτά στα βόρεια περιείχε εντυπωσιακούς στρατώνες που χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα ως στρατιωτικά αρχηγεία. Η Αλεσσάντρια κατακτήθηκε για δεύτερη φορά από την Σαβοΐα και εισήλθε στο Βασίλειο της Σαρδηνίας (1814), στην Ιταλική ενοποίηση ήταν ισχυρό κέντρο των φιλελευθέρων. Η Αλεσσάντρια ήταν επίσης ο πρώτος Ιταλικός Δήμος που εξέλεξε Σοσιαλιστή δήμαρχο, τον ωρολογοποιό Πάολο Σάκκο (25 Ιουλίου 1899). Την εποχή που ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος η Αλασσάντρια έγινε ισχυρός στόχος στους συμμάχων χάρη στα ναυπηγεία και τις γέφυρες, προχώρησαν σε σκληρούς βομβαρδισμούς. Ο σοβαρότερος βομβαρδισμός (30 Απριλίου 1944) είχε ως αποτέλεσμα 238 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, ο επόμενος (5 Απριλίου 1945) κόστισε 160 νεκρούς, ανάμεσα τους και 60 παιδιά που είχαν ζητήσει άσυλο. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων στην Αλεσσάντρια ήταν 550, καταστράφηκαν επίσης σοβαρά 1000 κτίρια.^[5][6][7] Η Αλεσσάντρια απελευθερώθηκε από την Γερμανική κατοχή (29 Απριλίου 1945) χάρη στα στρατεύματα των ανταρτών και τα στρατεύματα του Βραζιλιάνικου Εκστρατευτικού Σώματος. Η πλημμύρα του ποταμού Τανάρο (6 Νοεμβρίου 1994) είχε σαν αποτέλεσμα σοβαρές ζημιές στις συνοικίες της πόλης ιδιαίτερα το προάστιο Ορτί.

Η Εβραϊκή συνοικία

Ο πρώτος γνωστός Εβραίος στην Αλεσσάντρια καταγράφεται ως Αβραάμ γιος του Ζόζεφ Βιτάλε ντε Σακερντότι Κοέν, ανήκε στους Εβραίους που εκδιώχθηκαν από τους Καθολικούς βασιλείς της Ισπανίας και άνοιξε μια τράπεζα (1490).^[8] Σε έναν αιώνα (1590) οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από το Δουκάτο του Μιλάνου το οποίο κυβερνούσε η Ισπανία των Αψβούργων, ένας από τους απογόνους του Αβραάμ ταξίδευσε στην Μαδρίτη, του επέτρεψαν να μείνει επειδή οι Ισπανοί του χρωστούσαν ένα τεράστιο ποσό. Στα τέλη του 17ου αιώνα (1684) ζούσαν στην Αλεσσάντρια 230 Εβραίοι, οι 170 από αυτούς ήταν μέλη της Οικογένειας Βιτάλε, κατόπιν ιδρύθηκε το Εβραϊκό Γκέτο (1724). Την περίοδο 1796-1814 το Εβραικό Γκέτο της Αλεσσάντριας βρέθηκε υπό την Γαλλική εξουσία του Μεγάλου Ναπολέοντα. Η απογραφή του Μπενίτο Μουσολίνι (1938) κατέγραψε στην Αλεσσάντρια 101 Εβραίους.^[8] Οι οπαδοί της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας επιτέθηκαν στην Εβραϊκή Συναγωγή (13 Δεκεμβρίου 1943), πυρπόλησαν πολλά βιβλία και χειρόγραφα. Οι Εβραίοι που απελάθηκαν από την επαρχία της Αλεσσάντριας καταγράφονται σε 48, οι περισσότεροι από αυτούς μεταφέρθηκαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς όπου και θανατώθηκαν.^[8]