Αντρέα Πιζάνι (ναύαρχος)

Ο Αντρέα Πιζάνι (ιταλικά: Andrea Pisani) (Δημοκρατία της Βενετίας 1662 – 21 Σεπτεμβρίου 1718) ήταν Βενετός ευγενής γιος του Πάολο Φραντσέσκο Πιζάνι και της Παολίνα Κονταρίνι, ο οποίος υπηρέτησε ως ναύαρχος κατά τη διάρκεια του Ζ΄ Βενετοτουρκικού Πολέμου. Την περίοδο της νεότητας του εξορίστηκε από την Βενετία, το αποφάσισε το Συμβούλιο των Δέκα γιατί διέπραξε απρέπεια εναντίων των αδελφών της Αγίας Αικατερίνης της παρθένου μάρτυρος στη Μπρέσια. Στην προσπάθειά του να εξιλεωθεί, κατετάγη εθελοντής στον Αυτοκρατορικό στρατό που επιχειρούσε στην Ουγγαρία κατά την "πολιορκία της Βούδας". Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Βενετία και κατετάγη στο ναυτικό υπό τον Ναύαρχο Πιέτρο Ζαγκούρι.^[1] Το 1693, διορίστηκε ταμίας υπό τον Δόγη και τον Γενικό Ναύαρχο Φραντσέσκο Μοροζίνι.^[1]

Αντρέα Πιζάνι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	1662 ή 1655 Βενετία
Θάνατος	21  Σεπτεμβρίου 1718 Κέρκυρα
Τόπος ταφής	Λα Τσερτόζα
Χώρα πολιτογράφησης	Βενετική Δημοκρατία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αξιωματικός του ναυτικού
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατός	ναύαρχος/Βενετικό Ναυτικό
Πόλεμοι/μάχες	Μεγάλος Τουρκικός Πόλεμος
Θυρεός
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Το 1695, πήρε μέρος στη ναυμαχία στις Οινούσες, υπό τις διαταγές του Ναύαρχου Αντόνιο Ζενό εναντίον του Οθωμανικού στόλου, και την επόμενη χρονιά πολέμησε στη ναυμαχία της Άνδρου υπό τον Ναύαρχο Αλεσσάντρο Μολίν.^[2] Κατά την επιστροφή στου στη Βενετία εξελέγη στη Βενετική Γερουσία. Ως γερουσιαστής, κατείχε διάφορα αξιώματα, μέχρι την επιστροφή του σε στρατιωτικά καθήκοντα το 1715, με το ξέσπασμα του έβδομου Βενετο-Οθωμανικού πολέμου, όπου διορίστηκε γενικός προϊστάμενος της θάλασσας, και αργότερα γενικός ναύαρχος της θάλασσας.^[2] Το 1716, συμμετείχε στην επιτυχή υπεράσπιση της Κέρκυρας, και ανακατέλαβε το Βουθρωτό και την Αγία Μαύρα.^[2] Το 1717, διακρίθηκε στη μάχη του Πασσαβά μαζί με τον αδελφό του Κάρλο. Με μία μικρή φελούκα, ο Pisani πέρασε ανάμεσα από τα εχθρικά πλοία σε πλήρη δράση, αναδιοργάνωσε τα πλοία του και ενθάρυννε το στράτευμα.^[3] Μόλις γύρισε στην Αγία Μαύρα, ασχολήθηκε με την επανοχύρωση της. Έπειτα ανέκτησε την Πρέβεζα και τη Βόνιτσα, και ανακηρύχθηκε από τη γερουσία ιππότης του κανόνα του χρυσού πετραχηλιού.^[2] Το Σεπτέμβριο του 1718 σκοτώθηκε, στην Κέρκυρα όπου είχε επιστρέψει με τον στόλο του μετά την πολιορκία του Ούλτσιν (Ulcinj), από έκρηξη όταν ένας κεραυνός χτύπησε μία πυριτιδαποθήκη.^[2] Το σώμα του μεταφέρθηκε και κηδεύτηκε στη Βενετία. Ετάφη στη νήσο Λα Τσερτόζα.^[2]