Δαμιέτη
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Η Δαμιέτη ή Νταμιέτα (αραβικά : دمياط, Νταμιάτ) είναι πόλη και λιμένας της Αιγύπτου, πρωτεύουσα του κυβερνείου Δαμιέτης. Βρίσκεται στο παρακλάδι Δαμιέτη του Νείλου, 15 χλμ από τη Μεσόγειο Θάλασσα, περίπου 200 χιλιόμετρα βόρεια του Καΐρου. Έχει 337.303 κατοίκους.
Remove ads
Ιστορία
Στην Αρχαία Αίγυπτο η πόλη ήταν γνωστή ως "Ταμιάτ", και στην Ελληνιστική περίοδο ονομαζόταν "Ταμίαθις"[3]. Αναφέρεται από τον γεωγράφο του 6ου αιώνα Στέφανο Βυζάντιο[4], η πόλη έγινε αργότερα γνωστή ως "Νταμιάτα" και ως "Δαμιέτη".
Η Ταμίαθις έγινε Χριστιανική επισκοπή, βοηθός επίσκοπος της μητρόπολης του Πηλούσιου, την πρωτεύουσα της ρωμαϊκής επαρχίας της Αυγουσταμνίκα Πρίμα στην οποία ανήκε. Ο επίσκοπος της Ηράκλειος πήρε μέρος στη Σύνοδο της Εφέσου το 431. Ο επίσκοπος Ελπίδιος υπέγραψε το διάταγμα του πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Γεννάδιου κατά της σιμωνίας το 459. Ο επίσκοπος Βάσσος συμμετείχε στο δεύτερη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 553. Μια επιστολή από τον πατριάρχη Μιχαήλ Α΄ Αλεξανδρείας που αναγνώστηκε από τον το Φωτίο στη Δ΄ σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 879, γίνεται μνεία τον επίσκοπο Ταμίαθις Ζαχαρία που είχε συμμετάσχει στη σύνοδο. Άλλοι επίσκοποι αναφέρονται σε άλλα έγγραφα[5][6]. Το 1249 όταν ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας κατέλαβε την πόλη κι έγινε για σύντομο χρονικό διάστημα λατινική επισκοπή. Σήμερα ο τίτλος του επίσκοπου δίνετε τιμητικά από την Καθολική Εκκλησία[7][4].
Σύμφωνα με τον χαλίφη Ομάρ (579-644) οι Άραβες κατέλαβαν την πόλη με προδοσία και αντιστάθηκαν έπειτα με επιτυχία στις προσπάθειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας να την ανακαταλάβει ειδικά το 739, 821, 921 και το 968[4]. Οι Αββασίδες χρησιμοποιείσαν την Αλεξάνδρεια, Δαμιέτη, Άντεν και τη Σιράφ ως λιμένες εισόδου στην Ινδία και την αυτοκρατορία των Τανγκ της Κίνας[8]. Η Δαμιέτη υπήρξε σημαντική ναυτική βάση κατά τη διάρκεια των Αββασιδών και Φατιμίδων. Αυτό οδήγησε σε πολλές επιθέσεις από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κυρίως τη λεηλασία και την καταστροφή της πόλης τον Μάιο του 853.
Η Δαμιέτη ήταν και πάλι σημαντική τον 12ο και 13ο αιώνα κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών . Στο 1169, ένας στόλος από το Βασίλειο της Ιερουσαλήμ, με την υποστήριξη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, επιτέθηκε στο λιμάνι, αλλά νικήθηκε από τον Σαλαντίν[9][10].
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για την Ε΄ Σταυροφορία το 1217, αποφασίστηκε ότι η Δαμιέτη θα πρέπει να είναι το επίκεντρο της επίθεσης. Ο έλεγχος της πόλης σήμαινε τον έλεγχο του Νείλου, και από εκεί οι σταυροφόροι πίστευαν ότι θα είναι σε θέση να κατακτήσουν την Αίγυπτο. Από την Αίγυπτο θα μπορούσαν στη συνέχεια να επιτεθούν στην Παλαιστίνη και να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ. Όταν η πόλη πολιορκήθηκε και καταλήφθηκε από σταυροφόρους το 1219 ο Φραγκίσκος της Ασίζης έφτασε να διαπραγματευτεί ειρηνικά με τον μουσουλμάνο διοικητή της[11][12]. Τον Οκτώβριο του 1218 έφτασαν ενισχύσεις για τους σταυροφόρους[13]. Στο 1221 οι Σταυροφόροι προσπάθησαν να κάνουν εκστρατεία στο Κάιρο, αλλά καταστράφηκαν από τις μουσουλμανικές άμυνες[14].
Η Δαμιέτη ήταν επίσης το επίκεντρο της έβδομης Σταυροφορίας, με επικεφαλής τον Λουδοβίκο Θ΄ της Γαλλίας. Ο στόλος του έφθασε εκεί το 1249 και γρήγορα κατέλαβε το φρούριο, αλλά ο Λουδοβίκος αρνήθηκε να το παραδώσει στον βασιλιά της Ιερουσαλήμ όπως είχε υποσχεθεί κατά την πέμπτη Σταυροφορία[15]. Ωστόσο ως αιχμάλωτος με το στρατό του τον Απρίλιο 1250 παρέδωσε τη Δαμιέτη ως λύτρα[4].
Ακούγοντας ότι ο Ε΄ Σταυροφορία ετοίμαζε νέα σταυροφορία ο Μαμελούκος Σουλτάνος ενόψει της σημασίας της πόλης από τους Σταυροφόρους ξανάχτισε τα τείχη της με ισχυρότερες οχυρώσεις λίγα χιλιόμετρα από τον ποταμό στις αρχές της δεκαετίας 1260, καθιστώντας το στόμα του Νείλου στη Δαμιέτη αδιάβατο για τα πλοία[4][16].
Remove ads
Κλίμα
Το σύστημα ταξινόμησης κλίματος Κέππεν-Γκάιγκερ χαρακτηρίζει το κλίμα της ως καυτή έρημο (BWH), αλλά οι άνεμοι που φυσούν από τη Μεσόγειο Θάλασσα καθιστούν ζεστά καλοκαίρια με υγρασία, ενώ ήπιους χειμώνες και μέτρια υγρασία, χιονόνερο και χαλάζι είναι επίσης κοινά.
Remove ads
Παραπομπές
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads