Λέρνη

Η Λέρνη ή Λέρνα είναι αρχαία παραθαλάσσια τοποθεσία της Αργολίδας, περίπου 7 χλμ. νότια του Άργους και 12 χλμ. νοτιοδυτικά του Ναυπλίου, κοντά στη θέση του σημερινού οικισμού Μύλοι, στις ανατολικές υπώρειες του όρους Ποντίνου. Ήταν φημισμένη στην αρχαιότητα για τα άφθονα νερά της. Κατά την Πρωτοελλαδική Εποχή, στη θέση αυτή άκμαζε σημαντικός προϊστορικός οικισμός.

Λέρνα
Είδος	αρχαιολογική θέση
Γεωγραφικές συντεταγμένες
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Άργους - Μυκηνών
Τοποθεσία	Μύλοι Αργολίδας
Χώρα	Ελλάδα
Προστασία	αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Η Λέρνη αναφέρεται άλλοτε ως ποταμός, άλλοτε ως πηγή και άλλοτε ως λίμνη (και συνεκδοχικά ως πεδιάδα) και έδωσε την ονομασία της σε ολόκληρη την περιοχή. Από την πηγή Λέρνη πήγαζε ο ποταμός Ποντίνος, παράλληλα σχεδόν προς τον Αμυμώνη^[1] εκβάλλοντας στη παρακείμενη θάλασσα μετά από ρου μικρού μήκους. Από τα άφθονα νερά της, καθώς και άλλων παρακείμενων πηγών όπως του Αμφιαράου σχηματίζονταν κατά την αρχαιότητα πολλά τέλματα από τα οποία και γεννήθηκε ο μύθος της Λερναίας Ύδρας.^[1] Επίσης στον ίδιο χώρο ήταν και η λίμνη Αλκυονία, την οποία θεωρούσαν απύθμενη) και είσοδο του Κάτω Κόσμου.^[1] Από αυτήν, σύμφωνα με τη μυθολογία, κατέβηκε ο Διόνυσος στον Άδη για να φέρει τη Σεμέλη.

Η αφθονία των πλούσιων υδάτων της περιοχής μαρτυρείται και από το γεγονός ότι σε απόσταση μικρότερη των 400 μ. από την ακτή, μέσα στη θάλασσα, υφίσταται η μεγάλη πηγή γλυκού νερού λεγόμενη «Δεινή» ή «Ανάβολος» στην οποία κατά τον Παυσανία οι Αργείοι έρριχναν ζωντανά άλογά τους, ως θυσία προς τον Ποσειδώνα, τα οποία στη συνέχεια ο θεός τα ελευθέρωνε και επέστρεφαν στην ακτή. Η όλη περιοχή της Λέρνης ήταν στενότατα συνδεδεμένη με την αρχαία λατρεία του υγρού στοιχείου. Εκεί γιορτάζονταν τα Λέρναια.

Ο προϊστορικός οικισμός της Λέρνας

Η Λέρνα είναι θέση ιδιαίτερα σημαντική από αρχαιολογική άποψη. Η πρώτη περίοδος δραστηριότητας στο χώρο χρονολογείται ήδη από τη νεολιθική περίοδο (περίοδος Λέρνα V).^[2] Η κατοίκηση, όπως μαρτυρά η κεραμική εξακολουθεί και κατά την πρωτοελλαδική και ειδικά κατά τη δεύτερη φάση κατοίκησης της συγκεκριμένης περιόδου (Πρωτοελλαδική ΙΙ)^[3] ο οικισμός τειχίζεται. Μεταξύ των διαφόρων κτιρίων-οικιών, το πιο σημαντικό για την ώρα είναι η λεγόμενη Οικία με διαδρόμους, τύπος που συναντάται και σε άλλες θέσεις τις περιόδου. Πέραν της πολύπλοκης κάτοψης, εντύπωση προκαλεί το σύνολο πήλινων σφραγισμάτων, που βρέθηκε εντός δωματίου του κτιρίου και για το οποίο έχουν διατυπωθεί απόψεις σχετικά με τον χαρακτήρα που προσδίδει στο κτίριο. Πιθανολογείται ότι ίσως πρόκειται για κτίριο με διοικητική λειτουργία ή για χώρο όπου γίνονταν κοινωνικές εκδηλώσεις, βάσει και της κεραμικής που βρέθηκε στη θέση ή πιθανόν να αποτελεί χώρο με πολλές λειτουργίες. Μετά από καταστροφή της θέσης, κατά την πρωτοελλαδική περίοδο, η θέση εξακολουθεί να κατοικείται στην μέση και ύστερη εποχή του Χαλκού, όπως και κατά τα ιστορικά χρόνια.