Νικόλαος Πολίτης (διπλωμάτης)

Για άλλα πρόσωπα με το όνομα Νίκος Πολίτης, δείτε: Νίκος Πολίτης.

Ο Νικόλαος Πολίτης (Κέρκυρα, 1872 - Κάννες, 4 Μαρτίου 1942)^[11] ήταν Έλληνας νομικός, διπλωμάτης και πολιτικός.

Νικόλαος Πολίτης
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Νικόλαος Πολίτης (Ελληνικά)
Γέννηση	1872[1][2][3] Κέρκυρα ή Κέρκυρα[4]
Θάνατος	4  Μαρτίου 1942[5][6] Κάννες
Τόπος ταφής	Neuilly-sur-Seine New Communal Cemetery
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	νέα ελληνική γλώσσα[7] Γαλλικά[1][7] Αγγλικά[7]
Σπουδές	Νομική Σχολή Παρισιού
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός διπλωμάτης νομικός δικηγόρος διδάσκων πανεπιστημίου
Εργοδότης	Πανεπιστήμιο του Πουατιέ Νομική Σχολή Παρισιού Πανεπιστήμιο Αιξ-Μασσαλίας (1896-1971)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας πρέσβης της Ελλάδας στη Γαλλία (1924–1925)[8] πρέσβης της Ελλάδας στη Γαλλία (1927–1940)[8] President of the Institut de Droit International (1937–1942) πρέσβης της Ελλάδας στο Βέλγιο[8]
Βραβεύσεις	honorary doctorate from the University of Strasbourg[9] doctor honoris causa from the University of Nancy (1932)[10]
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Βιογραφία

Σπούδασε νομικά, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες στο Παρίσι. Απέκτησε τη γαλλική υπηκοότητα παράλληλα με την ελληνική. Πρώτευσε σε διαγωνισμό των γαλλικών Πανεπιστημίων για τη διδασκαλία του Δημοσίου Δικαίου, και ανέλαβε (1898) σε ηλικία 26 ετών τη διδασκαλία του Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αιξ, όπου δίδαξε ως το 1903. Καθηγητής της ίδιας έδρας στο Πανεπιστήμιο του Πουατιέ (1903-14), αναδείχτηκε σε μια από τις πιο έγκυρες επιστημονικές προσωπικότητες του απόδημου ελληνισμού^[12] και κέρδισε την εκτίμηση του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου του οποίου έγινε στενός συνεργάτης. Στα 1912-13 ήταν μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διεθνείς διασκέψεις του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου, ενώ το 1914 επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε διευθυντής του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1919, ως σπουδαίος ειδικός στο Διεθνές Δίκαιο και μέλος της επιτροπής των δεκαπέντε που είχε αναλάβει από τη συνδιάσκεψη των προκαταρκτικών της ειρήνης να εξετάσει " τις βάρβαρες και παράνομες μεθόδους σε περίοδο πολέμου", προτείνει την υιοθέτηση μίας καινούργιας κατηγορίας εγκλημάτων πολέμου, που αποσκοπούσε να καλύψει τις σφαγές που διαπράχθηκαν εναντίον των Αρμενίων από τους Νεότουρκους: "Τεχνικά, αυτές οι πράξεις δεν υπεισέρχονται στις κατηγορίες που προβλέπονται από τον ποινικό κώδικα, αλλά αποτελούν σοβαρές προσβολές εναντίον των δικαιωμάτων του ανθρώπου". Αυτός ο συλλογισμός θα γίνει από το δικαστήριο της Νυρεμβέργης.Γκροσέρ, Άλφρεντ, στο: "ΝΤΑΝΤΡΙΑΝ, Βαχάκν, Η ιστορία της Αρμενικής Γενοκτονίας", έκδοση. Στοχαστής, Αθήνα, 2002, σελ. 32^[13] Διετέλεσε πρώτος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη νεοϊδρυθείσα τότε Κοινωνία των Εθνών (1920). Συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις για τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923) καθώς και την ελληνοτουρκική συμφωνία υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών (1923).

Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924 υπέγραψε ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στην ΚτΕ,^[14] το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ που πήρε το όνομά του μαζί με τον αντίστοιχο ομόλογό του της Βουλγαρίας και αφορούσε εφαρμογή όρου της Συνθήκης Νεϊγύ για την αμοιβαία και οικοιοθελή ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας. Χρημάτισε συνολικά τρεις φορές Υπουργός Εξωτερικών: τις δύο πρώτες σε κυβερνήσεις Βενιζέλου (α)14/06/1917-13/12/1918 β)20/11/1919-04/11/1920) και την τρίτη στην κυβέρνηση Κροκιδά (από 03/10/1922-14/11/1922).^[15]

Συγγραφικό έργο

Διακεκριμένη προσωπικότητα του ελληνικού και γαλλικού νομικού κόσμου και διαπρεπής διεθνολόγος συνέγραψε μεγάλο αριθμό μελετών και αυτοτελών έργων, μεταξύ τών οποίων ξεχωρίζουν

• Les emprunts d'État en droit international, A. Durand & Pedone-Lauriel, 1894, 420 σ.
• La Convention consulaire gréco-turque et l'Arbitrage des ambassadeurs des grandes puissances à Constantinople du 2 avril 1901.
• La condition internationale des Nouvelles-Hébrides, A. Pedone, 1901, 76 σ.
• L'arbitrage anglo-brésilien de 1904, με τον Albert de Geouffre de la Pradelle, V. Giard & E. Brière, 1905, 105 σ.
• Les capitulations et la justice répressive ottomane à propos de l'affaire Joris, L. Larose & L. Tenin, 1906, 27 σ.
• Le condominium franco-anglais des Nouvelles-Hébrides, 1908.
• La justice internationale, Paris, Hachette, 1923, 325 σ.
• Le problème des limitations de souveraineté, Paris, Hachette, 1925.
• Les nouvelles tendances du droit international, Paul Brodard, 1927, 249 σ.
• La neutralité et la paix, Hachette, 1935.
• La morale internationale, Neuchâtel, Éditions de La Baconnière, 1943, 182 σ.