Ντιν Αλφάντζ
πολιτικός From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Ο Ντιν Αλφάντζ, γεννημένος ως Κωνσταντίνος Αλφαντζής (Dean Alfange, 2 Δεκεμβρίου 1897 ή 1899[2] – 24 Οκτωβρίου 1989)[3] ήταν Κωνσταντινουπολίτης Αμερικανός πολιτικός που ήταν υποψήφιος για διάφορα αξιώματα και εκλεγμένος με διαφορετικά πολιτικά κόμματα, όπως το Δημοκρατικό, το Ρεπουμπλικανικό, το Αμερικανικό Εργατικό Κόμμα και το Φιλελεύθερο Κόμμα της Νέας Υόρκης (του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος).[4] Συμμετείχε για πολλές δεκαετίες σε ελληνοαμερικανικές οργανώσεις, καθώς και σε σιωνιστικούς κύκλους.
Υπήρξε επίσης δικηγόρος και συγγραφέας — ένας εξέχων φιλελεύθερος και νομικός σχολιαστής, υπερασπιστής του δικαστικού ακτιβισμού και της δυναμικής ερμηνείας των διατάξεων του Συντάγματος. Τον θυμούνται ακόμα για ένα σύντομο κείμενό του με τίτλο "An American's Creed" (= «Το πιστεύω ενός Αμερικανού») ή, εναλλακτικά, "My Creed" (= «Το πιστεύω μου»), στο οποίο υπερασπίζεται τις ιδέες της ελευθερίας και του να βασίζεται κάποιος στις δικές του δυνάμεις.
Remove ads
Βιογραφία
Οικογένεια και σπουδές
Ο Αλφαντζής γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη (στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία) από Ρωμιούς γονείς[4] και σε ηλικία ενός έτους[2] ή το 1902 μετανάστευσε με τη μητέρα του και την αδελφή του στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, κοντά στον από μητέρα θείο του, τον Γεράσιμο Λειβαδά, που ανέλαβε τη μόρφωσή του. Ο Κωνσταντίνος μεγάλωσε στη Γιούτικα.[3][4] Απεφοίτησε από την Ελεύθερη Ακαδημία της Γιούτικα το 1918 και υπηρέτησε στον αμερικανικό στρατό κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τον πόλεμο σπούδασε φιλοσοφία στο Κολέγιο Χάμιλτον στο Κλίντον, από όπου απεφοίτησε το 1922 με άριστα.[4][5] Θα παρέμενε ενεργός στα του κολεγίου και όταν αργότερα, το 1937, τιμήθηκε με το Βραβείο «Θεόδωρος Ρούζβελτ» 2.500 δολαρίων για το βιβλίο του The Supreme Court and the National Will («Το Ανώτατο Δικαστήριο και η εθνική θέληση»), δώρισε το Βραβείο στο Κολέγιο Χάμιλτον, θεσπίζοντας το Βραβείο Δοκιμίου Dean Alfange, που απονέμεται σε δύο φοιτητές κάθε χρόνο για δοκίμιο με θέμα την αμερικανική συνταγματική διακυβέρνηση.[6] Ως φοιτητής διακρίθηκε για την ευφράδειά του, την ευφυΐα του και την έφεσή του στη γνώση[2]. Στη συνέχεια πήρε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια (1924) και έγινε δικηγόρος στο Μανχάταν ως Ντιν Αλφάντζ.[4]
Ο Αλφάντζ νυμφεύθηκε τη Θάλεια Πέρυ (Thalia Perry), με την οποία απέκτησαν έναν γιο, τον Dean Alfange, Jr.[4], που έγινε καθηγητής πολιτικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης. Ο Αλφαντζής πέθανε στο Μανχάταν σε ηλικία 91 ή 89 ετών από καρκίνο.[4]
Remove ads
Νομική σταδιοδρομία
Ο Αλφάντζ έγινε δεκτός στον Αμερικανικό Δικηγορικό Σύλλογο το 1925. Επέκρινε το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών για τη μεταχείριση των προγραμμάτων του New Deal, προτρέποντάς το να υιοθετήσει μια πιο προοδευτική στάση απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Υποστήριξε ότι τα προγράμματα δεν θα έπρεπε να αξιολογούνται μόνο με βάση τη νομική τους κάλυψη, αλλά και με βάση τα δυνητικά τους ηθικά και οικονομικά αποτελέσματα, καθώς και με βάση την αντίληψη του κοινού εκείνη την εποχή.[7] Υποστήριζε επίσης την έννοια του «Living Constitution» κατά τον Τρούμαν, δηλαδή τη δυναμική ερμηνεία των διατάξεων του Συντάγματος, ανάλογα και με τις εξελίξεις της εποχής.[7]
Αργότερα, ενώ είχε ήδη αρχίσει την πολιτική του σταδιοδρομία, ο Αλφάντζ υπηρέτησε ως Γενικός Αντεισαγγελέας της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.[3]
Remove ads
Πολιτική σταδιοδρομία
Με το Δημοκρατικό Κόμμα
Το 1940 ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ διόρισε τον Αλφάντζ πρόεδρο του γραφείου μη αγγλόφωνων ψηφοφόρων του Δημοκρατικού Κόμματος στην τρίτη προεδρική προεκλογική εκστρατεία του.[4] Το 1941 δέχθηκε το χρίσμα του κόμματος για ομοσπονδιακός βουλευτής, στην περιφέρεια της Άνω Ηστ Σάιντ του Μανχάταν, αλλά με 16.690 ψήφους έχασε την έδρα από τον Τζόζεφ Κλαρκ Μπάλντγουιν[4][8]
Με το Αμερικανικό Εργατικό Κόμμα
Ο Αλφάντζ είχε διατελέσει επικεφαλής του μικρού Αμερικανικού Εργατικού Κόμματος επί αρκετά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Στις πολιτειακές εκλογές της Νέας Υόρκης το 1942 ήταν υποψήφιός του για τη σημαντική θέση του Κυβερνήτη της Νέας Υόρκης. Ο τότε δήμαρχος της Νέας Υόρκης Φιορέλο Λα Γκουάρντια υπεστήριξε τον Αλφάντζ σε αυτή την εκλογή.[9] Ο Αλφάντζ ήρθε τρίτος[4], παίρνοντας 409.047 ψήφους[10][11], που αντιστοιχούσαν σε ποσοστό 17,7%.[12] Αυτός ο αριθμός ψήφων ήταν μεγαλύτερος από όσους είχε πάρει ποτέ υποψήφιος του Αμερικανικού Εργατικού Κόμματος ως τότε, αλλά και στο μέλλον, σε εκλογές ολόκληρης πολιτείας. Οι ψήφοι του διέσπασαν τη φιλελεύθερη ψήφο και συνέτειναν έτσι σημαντικά στο να νικήσει ο Τόμας Ντιούι.[13] Από τότε και για τις επόμενες δεκαετίες το όνομα του Αλφάντζ εξακολούθησε να εμφανίζεται στις στήλες του αμερικανικού τύπου, ιδίως κατά τις παραμονές εκλογών.[2]
Με το Φιλελεύθερο Κόμμα
Ο Αλφάντζ ηγήθηκε μιας ομαδικής αποχωρήσεως από το Εργατικό Κόμμα το 1944, καθώς υπήρχαν αυξανόμενες προστριβές και συγκρούσεις μεταξύ αντικομμουνιστικών και σοσιαλιστικών φατριών στο εσωτερικό του. Αυτή η αποχώρηση οδήγησε στον σχηματισμό του Φιλελεύθερου Κόμματος της Νέας Υόρκης.[4][14] Με αυτό το κόμμα το 1953 ήταν υποψήφιος (ένας από τους 5) για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης.
Με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ο τότε κυβερνήτης Νέλσον Ροκφέλερ διόρισε τον Αλφάντζ επικεφαλής της Επιτροπής Ιπποδρομιών και Στοιχημάτων της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Παρέμεινε σε αυτή τη θέση μέχρι την κατάργηση της Επιτροπής το 1975.[4]
Remove ads
Ομογενειακά
Αρχίζοντας από νεαρή ηλικία, ο Αλφάντζ υπηρέτησε σε σημαντικά αξιώματα οργανώσεων, όπως ύπατος πρόεδρος του Αμερικανικού-Ελληνικού Εκπαιδευτικού Προοδευτικού Συνδέσμου («ΑΧΕΠΑ»)[2]. Υπό αυτή του την ιδιότητα, επισκέφθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του την Ελλάδα, το 1929, ως επικεφαλής της πρώτης αποστολής-προσκυνήματος της οργανώσεως στη χώρα.[2] Ο αριθμός ψήφων που συγκέντρωσε στις εκλογές Κυβερνήτη της Νέας Υόρκης το 1942 κατέπληξε και αναπτέρωσε το ηθικό της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ, που είδε ξαφνικά ένα δικό της μέλος να διεκδικεί στα σοβαρά ένα τόσο μεγάλο αξίωμα.[2]
Γενικώς ο Αλφάντζ ήταν πάντοτε παρών σε όλες τις μεγάλες εκστρατείες της ομογένειας, όπως στην Ελληνική Πολεμική Περίθαλψη στην απόπειρα συνενώσεως όλων των ελληνοαμερικανικών σωματείων σε μία ενιαία οργάνωση, κλπ.[2]
Remove ads
Εβραϊκά
Ο Αλφάντζ τέθηκε επικεφαλής της σιωνιστικής οργανώσεως «Επιτροπή για τον Εξοπλισμό του Εβραϊκού Κράτους», που επεδίωκε να καταργηθεί το εμπάργκο όπλων το οποίο είχε επιβληθεί στις ομάδες Εβραίων στην Παλαιστίνη που δρούσαν κατά τη δεκαετία του 1940 για τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ.[15] Στο πρώτο μισό της ίδιας δεκαετίας, υπήρξε επίσης πρόεδρος της «Επιτροπής Εκτάκτου Ανάγκης για τη Διάσωση των Εβραίων της Ευρώπης» (Emergency Committee to Save the Jewish People of Europe), που επιχειρούσε τη διάσωση θυμάτων του Ολοκαυτώματος.[16] Μέσα από αυτή την επιτροπή, ο Αλφάντζ διακήρυξε ότι ήταν ηθικό και θρησκευτικό καθήκον κάθε Χριστιανού να βοηθήσει τους Εβραίους που καταδιώκονταν από τους ναζιστές.[16]
Remove ads
«Το πιστεύω μου»
Πολλοί θυμούνται τον Αλφάντζ για ένα σύντομο κείμενό του (170 λέξεις) με τίτλο "An American's Creed" (= «Το πιστεύω ενός Αμερικανού») ή, εναλλακτικά, "My Creed" (= «Το πιστεύω μου»), το οποίο έγραψε στη δεκαετία του 1950 και στο οποίο υπερασπίζεται τις ιδέες της ελευθερίας και του να βασίζεται κάποιος στις δικές του δυνάμεις. Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικώς στο This Week Magazine (περιοδικό που συνόδευε ως ένθετο τις κυριακάτικες εκδόσεις αρκετών αμερικανικών εφημερίδων) και μία σύντομη εκδοχή του εμφανίσθηκε στο Reader's Digest στα τεύχη Οκτωβρίου 1952 και Ιανουαρίου 1954.[17] Το Freedoms Foundation της Πενσυλβάνια βράβευσε τον Αλφάντζ για το κείμενο αυτό το 1952.[3] Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο:
«Δεν επιλέγω να είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι δικαίωμά μου να μην είμαι συνηθισμένος. Αποζητώ να αναπτύξω οποιαδήποτε ταλέντα μού χάρισε ο Θεός — όχι την ασφάλειά μου. Δεν επιθυμώ να είμαι ένας συντηρούμενος πολίτης, ταπεινωμένος και στομωμένος από το γεγονός ότι έχω το κράτος να με φροντίζει. Θέλω να πάρω το υπολογισμένο ρίσκο. Να ονειρευτώ και να δημιουργήσω, να αποτύχω και να επιτύχω. Αρνούμαι να ανταλλάξω το κίνητρο με ένα επίδομα ανεργίας. Προτιμώ τις προκλήσεις της ζωής από την εγγυημένη ύπαρξη. Το απροσδόκητο της αυτοεκπλήρωσης από την αποτελματωμένη ηρεμία της ουτοπίας. Δεν θα παζαρέψω την ελευθερία μου ως αντάλλαγμα για ευεργετικές διατάξεις, ούτε την αξιοπρέπειά μου για μια ελεημοσύνη. Δεν θα δειλιάσω ποτέ ενώπιον γήινου αφέντη, ούτε θα λυγίσω ενώπιον οποιασδήποτε απειλής. Είναι η κληρονομιά μου να στέκομαι όρθιος, περήφανος και χωρίς φόβους. Να σκέπτομαι και να δρω αυτόβουλα, να απολαμβάνω το όφελος των δικών μου δημιουργημάτων και να αντιμετωπίζω τον κόσμο τολμηρά, λέγοντας: Τούτο επετέλεσα, με τη βοήθεια του Θεού. Αυτά όλα προσδιορίζουν το τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός.»
Remove ads
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
Πηγές
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads