Σχολή Οικονομικών Σικάγου

Στη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα των οικονομολόγων η λεγόμενη Σχολή Οικονομικών Σικάγου, ή Οικονομική Σχολή Σικάγου, ή Σχολείο του Σικάγου (οικονομίας), φέρεται σχεδόν το σύνολο των οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν κατά καιρούς στο ομώνυμο οικονομικό Πανεπιστήμιο του Σικάγου και κυρίως από τη δεκαετία του 1950..^[1]

Το πανεπιστήμιο του Σικάγου

Το βασικό χαρακτηριστικό των οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν στη σχολή αυτή με συνέπεια και να εκπροσωπούν αυτή είναι ο οικονομικός φιλελευθερισμός και η ανοικτή αγορά. Από τη δεκαετία του 1970 ακολουθείται και υποστηρίζεται ο μονεταρισμός, σε πλαίσια μακροοικονομίας για τη χρηματοδότηση της αγοράς ως μοντέλο ισχυροποίηση αυτής, ξεφεύγοντας από την δεσπόζουσα τάση της εποχής εκείνης.

Η γραμμή Λάφφερ

Η διάσημη Σχολή Σικάγου του Μίλτον Φρίντμαν (βραβείο Νόμπελ 1976) ανέπτυξε τη θεωρία περί περιορισμού της ποσότητας του χρήματος. Η Θάτσερ την οποία αργότερα μιμήθηκε και ο Ρέιγκαν περιόρισε τις δημόσιες επενδύσεις για να ελέγξει τον πληθωρισμό. Ο στόχος επιτεύχθηκε. Η ανεργία όμως αυξήθηκε από 5,4 σε 11,8.^[2] Με την εφαρμογή της θεωρίας του Άρθρουρ Λάφφερ η αμερικανική κυβέρνηση το έτος 1983 μείωσε το ανώτατο ποσοστό των ομοσπονδιακών φόρων εισοδήματος κατά 28,57% και η πολιτεία της Καλιφόρνιας το ίδιο έτος κατήργησε το φόρο της κληρονομιάς για να αποφύγει πρόσθετα και την αντιφορολογική εξέγερση. Μετά την Καλιφόρνια ακολούθησαν και οι μεγάλοι Δήμοι..

Ο Λάφφερ ήθελε να εξηγήσει στους φοιτητές τους του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας, πως, όταν το Κράτος αυξάνει τους φορολογικούς συντελεστές δεν αποκομίζει απαραίτητα και ανάλογα έσοδα. Κάθε αύξηση των φόρων οδηγεί, πράγματι, μερικούς φορολογουμένους σε επιβράνδυση της δραστηριότητάς τους, άλλους στη διεξαγωγή μαύρης αγοράς κι΄άλλους στη νόμιμη ή παράνομη φοροδιαφυγή. Τελικά, ένας φόρος 100% αποφέρει στο κράτος 0%, γιατί κάθε ιδιωτική δραστηριότητα διακόπτεται. Με το Λάφφερ, η αντιφορολογική εξέγερση έγινε σεβαστή κι από τους διανοούμενους. Άρα η διατήρηση και προπαντός η ενδυνάμωση της αγοραστικής δύναμης του πολίτη φαίνεται να είναι το εργαλείο που θα μας βγάλει από την κρίση και θα ενισχύσει την παραγωγική εργασία, τη φαντασία, το δημιουργικό ενθουσιασμό στο ζενίθ.^[3]