Ροναλντίνιο
Βραζιλιάνος ποδοσφαιριστής From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Ο Ροναλντίνιο (Ronaldinho, πραγματικό όνομα: Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα, Ronaldo de Assis Moreira, γεννήθηκε 21 Μαρτίου 1980) είναι Βραζιλιάνος πρώην ποδοσφαιριστής. Αγωνίστηκε σε μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους, κυρίως ως αριστερός πλάγιος μέσος και ως επιθετικός μέσος. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες της γενιάς του και από τους καλύτερους Βραζιλιάνους όλων των εποχών.[1][2][3][4]
Κέρδισε δύο βραβεία του Παίκτη της Χρονιάς της FIFA και μια Χρυσή Μπάλα. Ήταν γνωστός για την απαράμιλλη τεχνική που διέθετε, αλλά και τις δημιουργικές του ικανότητες.[1][5][6] Λόγω της ευελιξίας του, του ρυθμού του, της τεχνικής ποιότητάς του, αλλά και τις εξαιρετικές του εκτελέσεις φάουλ, θεωρείται ως ένας από τους πιο ταλαντούχους παίκτες στην ιστορία.[7][8] Έκανε το ντεμπούτο του στη Γκρέμιο το 1998. Μετακόμισε στη Παρί Σεν Ζερμέν στη Γαλλία πριν υπογράψει για τη Μπαρτσελόνα το 2003. Στη δεύτερη σεζόν του με το σύλλογο, κέρδισε το πρώτο του βραβείο του Παίκτη της Χρονιάς της ΦΙΦΑ, ενώ την επόμενη χρονιά κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς και άλλο ένα τίτλο στη Λα Λίγκα, Έλαβε επίσης το δεύτερο βραβείο του Παίκτη της Χρονιάς. Με την εθνική ομάδα της Βραζιλίας κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 έχοντας σημαντική συνεισφορά. Έχοντας κατακτήσει Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, Κόπα Αμέρικα, Κύπελλο Συνομοσπονδιών FIFA, ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ, Κόπα Λιμπερταδόρες και το ατομικό βραβείο της Χρυσής Μπάλας, είναι ο μόνος στην ιστορία του ποδοσφαίρου του 21ου αιώνα που κατάφερε να συγκεντρώσει όλους τους κορυφαίους τίτλους.[9]
Remove ads
Βιογραφία
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στο Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας την Παρασκευή 21 Μαρτίου 1980 σε φτωχή οικογένεια με το όνομα Ρονάλντο ντε Ασίς Μορέιρα, ενώ το ψευδώνυμό του σημαίνει «Μικρός Ρονάλντο». Τον φώναζαν «Ροναλντίνιο», επειδή στην ομάδα υπήρχε ένα μεγαλύτερο παιδί που ονομαζόταν Ρονάλντο και τελικά το όνομα αυτό έμεινε.[10][11] Ο πατέρας του ήταν και αυτός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που εργαζόταν ως φύλακας του σταδίου, ενώ ποδοσφαιριστής ήταν και ένας από τα μεγαλύτερα αδέρφια του και τον ώθησαν από νωρίς στο άθλημα και εντάχθηκε στις κατώτερες ομάδες της Γκρέμιο σε ηλικία επτά ετών, ενώ την επόμενη χρονιά έχασε τον πατέρα του.[12][13]
Καριέρα σε συλλόγους
Πρώτα χρόνια
Ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας στην Γκρέμιο, την περίοδο 1998–2001. Έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα το 1998 σε αγώνα του Κόπα Λιμπερταδόρες. Την επόμενη χρονιά καθιερώθηκε στη βασική ενδεκάδα. Σημείωσε 23 γκολ σε 48 εγχώρια παιχνίδια και το μοναδικό τέρμα στον τελικό του πρωταθλήματος απέναντι στην Ιντερνασιονάλ (1–0) μετά από εντυπωσιακή εμφάνιση.[14] Το 2001, ο Ροναλντίνιο υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με την Παρί Σεν Ζερμέν. Πέρασε την πλειοψηφία των πρώτων μηνών της αγωνιστικής περιόδου 2001–02 εναλλάσσοντας μεταξύ του πάγκου και του γηπέδου. Ο ίδιος σημείωσε τον πρώτο γκολ του για το σύλλογο στις 13 Οκτωβρίου, στην ισοπαλία 2–2 απέναντι στη Ολιμπίκ Λυών.[15]
Στη συνέχεια σημείωσε ορισμένα εντυπωσιακά γκολ, ενώ είχε επίσης σημαντική παρουσία και στο Κύπελλο Γαλλίας 2001–02, βοηθώντας την Παρί να φτάσει στους ημιτελικούς. Σε αγώνα του γύρου των "16" με αντίπαλο την Γκανγκάμπ, ο Ροναλντίνιο σκόραρε δύο φορές στο δεύτερο ημίχρονο αφού μπήκε στον αγώνα ως αλλαγή.[15] Παρά τη σταδιακή επιτυχία με τον σύλλογο, η σεζόν αμαυρώθηκε από διαμάχη με τον διευθυντή της Παρί Λουίς Φερναντές, ισχυριζόμενος ότι ο Βραζιλιάνος ήταν πολύ εστιασμένος στη νυχτερινή ζωή του Παρισιού παρά στο ποδόσφαιρο και παραπονέθηκε ότι οι διακοπές του στη Βραζιλία δεν έληξαν ποτέ στο προγραμματισμένο χρόνο.[16]
Παρά τις επανειλημμένες συγκρούσεις με τον Φερναντές, ο Βραζιλιάνος επέστρεψε στην ομάδα και ήταν εντυπωσιακός. Στις 26 Οκτωβρίου 2002, σημείωσε δύο γκολ στη νίκη 3–1 του συλλόγου έναντι των αντιπάλων της Ολιμπίκ Μαρσέιγ στη Μασσαλία.[15] Το πρώτο γκολ ήταν ένα ελεύθερο χτύπημα (απευθείας εκτέλεση φάουλ), που πέρασε από πολλούς παίκτες της Μασσαλίας πριν περάσει και από τον τερματοφύλακα. Οι απευθείας εκτελέσεις φάουλ αποτελούσαν την καλύτερη εκτελεστική δραστηριότητά του κατατασσόμενος τέταρτος όλων των εποχών με 66 γκολ.[17][18][19] Στον δεύτερο αγώνα σκόραρε και πάλι στη νίκη της Παρί με 3–0, τρέχοντας το μισό μήκος του γηπέδου πριν περάσει την μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα. Στις 22 Φεβρουαρίου 2003, ο Ροναλντίνιο σημείωσε το καλύτερο γκολ της χρονιάς.[15] Επαινέθηκε επίσης για την απόδοσή του στο Κύπελλο, όταν σημείωσε και τα δύο γκολ στη νίκη του συλλόγου με 2–0 επί της Μπορντό στους ημιτελικούς οδηγώντας στον τελικό. Τη δεύτερη χρονιά στη Γαλλία σημείωσε 22 τέρματα σε 45 επίσημους αγώνες.[20]
Μπαρτσελόνα
Το 2003 μεταγράφηκε στην Μπαρτσελόνα στην οποία πέρασε τα πιο δημιουργικά χρόνια της καριέρας του αποκτώντας παγκόσμια φήμη. Έκανε το ντεμπούτο της ομάδας του σε φιλική συνάντηση με τη Γιουβέντους στη Μασαχουσέτη στις 27 Ιουλίου. Σημείωσε το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα στις 3 Σεπτεμβρίου 2003 εναντίον της Σεβίλλης στις 1.30 π.μ. τοπική ώρα, σε έναν αγώνα που ξεκίνησε πέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα.[21][22] Ο Ροναλντίνιο υπέφερε από τραυματισμό κατά το πρώτο μισό της σεζόν, και η Μπαρτσελόνα έπεσε στην 12η θέση στην κατάταξη του πρωταθλήματος στα μέσα της σεζόν. Επέστρεψε από τραυματισμό και σημείωσε 15 γκολ στο πρωτάθλημα 2003–04, βοηθώντας την ομάδα να τερματίσει τελικά στη δεύτερη θέση. Κέρδισε τον πρώτο του τίτλο πρωταθλήματος το 2004–05, και ονομάστηκε Παίκτης της Χρονιάς της FIFA στις 20 Δεκεμβρίου 2004.[14] Μέχρι το τέλος του 2005, ο Ροναλντίνιο είχε αρχίσει να συγκεντρώνει πλήθος προσωπικών βραβείων. Κέρδισε τον εναρκτήριο Παγκόσμιο Παίκτη της Χρονιάς του FIFPro τον Σεπτέμβριο του 2005 και ονομάστηκε Ποδοσφαιριστής της Χρονιάς στην Ευρώπη κατακτώντας τη Χρυσή Μπάλα, ενώ ακολούθησε και δεύτερη συνεχής φορά για το βραβείο της FIFA.[12][23][24] Έγινε ο τρίτος παίκτης που κέρδισε το βραβείο περισσότερες από μία φορές, μετά από τους τρεις φορές νικητές Ρονάλντο και Ζιντάν. Η κυριαρχία του ως καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο ήταν αδιαμφισβήτητη καθώς πέτυχε το ίδιο και με τη Χρυσή Μπάλα.[1][25]
Η επόμενη αγωνιστική περίοδος θεωρείται μια από τις καλύτερες στην καριέρα του: με δύο θεαματικά γκολ με ατομικές ενέργειες, έγινε ο δεύτερος παίκτης της Μπαρτσελόνα μετά τον Ντιέγκο Μαραντόνα το 1983, που δέχθηκε την αποθέωση από τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου στο Ελ Κλάσικο της 19ης Νοεμβρίου 2005.[26][27] Ήταν καθοριστικός παράγοντας του πρώτου τίτλου του Τσάμπιονς Λιγκ στη Βαρκελώνη μετά από 14 χρόνια. Η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε την Τσέλσι στον γύρο των "16" σε μία επανάληψη του προηγούμενου έτους. Ο Ροναλντίνιο σημείωσε ένα καθοριστικό γκολ στο δεύτερο αγώνα, περνώντας από τρεις αμυντικούς της Τσέλσι στην άκρη της περιοχής του πέναλτι πριν νικήσει τον τερματοφύλακα, σφραγίζοντας την πρόκριση της ομάδας της Βαρκελώνης στον επόμενο γύρο.[22] Συνέβαλε επίσης με ένα γκολ στον αποκλεισμό της Μπενφίκα στους προημιτελικούς στη νίκη εντός έδρας με 2–0. Η Μπαρτσελόνα έφτασε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου νίκησε στις 17 Μαΐου 2006 με 2–1 την Άρσεναλ.[28] Έγινε ένας από τους εννέα παίκτες που έχουν κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, το Τσάμπιονς Λιγκ και τη Χρυσή Μπάλα,[29] και ένας από τους μόνο έξι που έχουν κατακτήσει και το πρωτάθλημα εθνών της ηπείρου τους.[30] Δύο εβδομάδες νωρίτερα, ο σύλλογος είχε κερδίσει τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της Λα Λίγκα με νίκη 1–0 επί της Θέλτα, δίνοντας στον Ροναλντίνιο το πρώτο του νταμπλ.
Η σεζόν του 2007–08 στο σύνολό της κυριαρχούταν από τραυματισμούς και ένα μυϊκό τραύμα στο δεξί του πόδι που στις 3 Απριλίου έδωσε λήξη πρόωρα στην αγωνιστική δραστηριότητα γι' αυτόν. Στις 27 Αυγούστου του 2007 απέκτησε την ισπανική υπηκοότητα σε μία σύντομη τελετή στο δικαστήριο του προαστίου Χάβα της Βαρκελώνης, όπου διέμενε από το 2003, όταν οι Καταλανοί τον απέκτησαν από την Παρί Σεν Ζερμέν.[31] Έχοντας κερδίσει κάθε μεγάλο τρόπαιο στο άθλημα, άρχισε να χάνει τη συγκέντρωσή του, να προπονείται λιγότερο με την εξωγηπεδική ζωή του να γίνεται σημαντικότερη γι' αυτόν και πωλήθηκε από τη Μπαρτσελόνα.[11] Κλείνοντας την καριέρα του στην ομάδα της Βαρκελώνης είχε σημειώσει 94 τέρματα σε 207 επίσημους αγώνες, παρείχε 71 ασίστ και κατέκτησε πέντε τρόπαια.[24]
Τελευταία χρόνια
Ο Ροναλντίνιο επέλεξε να συνεχίσει την καριέρα του στη Μίλαν το 2008.[32] Την πρώτη χρονιά σημείωσε 10 γκολ σε 32 επίσημους αγώνες, χωρίς όμως να έχει την απαιτούμενη απόδοση στην ιταλική ομάδα, ενώ οι εξωγηπεδικές του δράσεις έγιναν αντικείμενο σκληρής αντιμετώπισης από τον προπονητή Κάρλο Αντσελότι.[33] Τον Ιανουάριο του 2011 έφυγε από τη Μίλαν και μεταγράφηκε στη Φλαμένγκο. Και εκεί έγινε πιο γνωστός εκτός γηπέδου παρά εντός, εκτός από έναν αγώνα το 2011 με τη Σάντος, όταν, με την ομάδα του να χάνει με 3–0, σημείωσε χατ τρικ και έδωσε δύο ασίστ σε μια νίκη με 5–4. Όταν εικόνες του Ροναλντίνιο περιτριγυρισμένου από ποτήρια κρασιού και γυναίκες πολλαπλασιάστηκαν, δημιουργήθηκε μια τηλεφωνική γραμμή βοήθειας, ώστε οι οπαδοί να μπορούν να ειδοποιούν τον σύλλογο εάν ο αρχηγός τους εντοπιζόταν σε μια βραδινή έξοδο.[13] Το 2012 υπέγραψε στη βραζιλιάνικη Ατλέτικο Μινέιρο με την οποία κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες την πρώτη χρονιά έχοντας πολύ καλές εμφανίσεις και το Κόπα Σουδαμερικάνα τη δεύτερη και το 2014 στη μεξικάνικη Κερέταρο.[1] Το 2015 αγωνίστηκε με τη Φλουμινένσε για μόλις εννέα αγώνες προτού λύσει το συμβόλαιό του συναινετικά με την ομάδα. Σε κανένα από αυτούς τους σταθμούς της καριέρας του δεν αγωνίστηκε σε ανάλογο του παρελθόντος επίπεδο.[11][34] Στις 16 Ιανουαρίου 2018 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση σε ηλικία 37 ετών έχοντας μείνει χωρίς σύλλογο για δύο χρόνια.[35]
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση αντιμετώπισε κατά καιρούς προβλήματα με το νόμο, ενώ βρέθηκε και στη φυλακή της Παραγουάης για κατοχή ψεύτικου διαβατηρίου.[13]
Διεθνής καριέρα
Το 1997 ήταν μέρος της πρώτης βραζιλιάνικης ομάδας που κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα FIFA κάτω των 17 ετών, το οποίο πραγματοποιήθηκε στην Αίγυπτο, στο οποίο το πρώτο του γκολ ήταν ένα πέναλτι απέναντι στην Αυστρία στον πρώτο αγώνα, τον οποίο η Βραζιλία νίκησε με 7–0.[36] Ολοκλήρωσε τη διοργάνωση με δύο γκολ και του απονεμήθηκε το βραβείο της μπρούτζινης μπάλας ως τρίτου καλύτερου ποδοσφαιριστή, ενώ η ομάδα κατέκτησε τον τίτλο.[37][38]
Το 1999 αγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα Νέων κάτω των 20 ετών της Νότιας Αμερικής, όπου σκόραρε τρία γκολ και βοήθησε την ομάδα να καταλάβει την τρίτη θέση. Στη συνέχεια, έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων της FIFA στη Νιγηρία, σημειώνοντας το πρώτο του γκολ στον τελευταίο ομαδικό αγώνα της Βραζιλίας. Στον γύρο των "16", σημείωσε δύο γκολ στο πρώτο ημίχρονο στη νίκη 4–0 επί της Κροατίας και τελείωσε με τρία γκολ καθώς η Βραζιλία αποκλείστηκε από την Ουρουγουάη στον προημιτελικό.
Στις 26 Ιουνίου 1999, έκανε το ντεμπούτο του με την εθνικής Βραζιλίας και κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα, σημειώνοντας ένα τέρμα επί της Παραγουάης.[36] Με την εθνική ανδρών της χώρας του αγωνίστηκε 97 φορές και σημείωσε 33 τέρματα.[39]
Το 2002, ήταν από τους βασικούς συντελεστές της κατάκτησης από τη Βραζιλία του Παγκόσμιου Κυπέλλου συμπεριλαμβανόμενος στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.[16] Σημείωσε ένα από τα ωραιότερα γκολ της διοργάνωσης που ήταν και νικητήριο απέναντι στην Αγγλία σε μια προσπάθεια μακρινού σουτ που η αρχική του στόχευση δεν ήταν αντίστοιχη με το τελικό αλλά επιτυχές αποτέλεσμα, όπως και ίδιος διευκρίνησε μετά από τον αγώνα.[40][41][42][43] Το τρίο "Ρ" με Ρονάλντο και Ριβάλντο ήταν ο κύριος παράγοντας επιθετικής επιτυχίας της ομάδας.[44]
Το 2005 με εντυπωσιακές εμφανίσεις συνέβαλε στο να κατακτήσει η Βραζιλία το Κύπελλο Συνομοσπονδίων ανεβάζοντας περαιτέρω τη δημοτικότητά του.[10] Ήταν αρχηγός της ομάδας και σκόραρε με πέναλτι στη νίκη με 3–2 στον ημιτελικό εναντίον της διοργανώτριας Γερμανίας και αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης του αγώνα στη νίκη με 4–1 επί της Αργεντινής στον τελικό της 29ης Ιουνίου.[45] Σημείωσε τρία γκολ στη διοργάνωση και ισοβαθμεί με τον Κουατεμόκ Μπλάνκο ως πρώτος σκόρερ όλων των εποχών του τουρνουά με εννέα γκολ.[46] Το 2006 συμμετείχε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, χωρίς να διακριθεί όπως και όλη η ομάδα της Βραζιλίας. Δεν σημείωσε κανένα γκολ και παρείχε μια μόνο ασίστ. Η ομάδα επικρίθηκε σκληρά από τους Βραζιλιάνους οπαδούς και τα μέσα ενημέρωσης μετά την επιστροφή της. Στις 3 Ιουλίου, δύο ημέρες μετά τον αποκλεισμό της Βραζιλίας, πυρπολήθηκε ένα άγαλμα ύψους 7,5 μέτρων του Ροναλντίνιο από υαλοβάμβακα και ρητίνη στο Chapecó.[47] Το άγαλμα είχε στηθεί το 2004 προς τιμή του πρώτου του βραβείου του Παίκτη της χρονιάς της FIFA. Επιδεικνύοντας μια παθητικότητα στην κακή εμφάνιση της Βραζιλίας, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 θεωρείται πλέον ως το σημείο καμπής στην καριέρα του Ροναλντίνιο, με τον χρόνο του στην κορυφή να έχει σχεδόν τελειώσει σε ηλικία 26 ετών.[48] Το 2008 ήταν αρχηγός στην Ολυμπιακή ομάδα της Βραζιλίας που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Σημείωσε δύο γκολ με αντίπαλο τη Νέα Ζηλανδία στην εύκολη νίκη με 5–0.[12][49]
Παρά το γεγονός ότι επέστρεψε σε καλή φόρμα δεν συμπεριλήφθηκε στην ομάδα της Βραζιλίας στη Νότια Αφρική για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010. Στη διοργάνωση, η Βραζιλία αποκλείστηκε από την Ολλανδία στον προημιτελικό. Τον Σεπτέμβριο του 2011, ο Ροναλντίνιο επέστρεψε στην εθνική ομάδα με προπονητή τον Μάνο Μενέζες σε ένα φιλικό αγώνα εναντίον της Γκάνας στο Κρέιβεν Κότατζ της Φούλαμ στη νίκη με 1–0. Στη συνέχεια είχε καλές εμφανίσεις σε δύο φιλικά εναντίον της Αργεντινής τον ίδιο μήνα. Τον Οκτώβριο, έκανε καλή εμφάνιση κόντρα στο Μεξικό, σκοράροντας με φάουλ.[39] Η καλή του φόρμα του συνεχίστηκε το 2013 και τον Ιανουάριο κλήθηκε μάλλον απροσδόκητα από τον εθνικό προπονητή Λουίς Φελίπε Σκολάρι για ένα φιλικό με την Αγγλία στις 6 Φεβρουαρίου στα πλαίσια της 150ης επετείου της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Αγγλίας.[50] Είχε δύο ακόμα εμφανίσεις με το εθνόσημο τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, χωρίς τελικά να συμπεριληφθεί στην ομάδα για το επερχόμενο Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA.[39]
Remove ads
Στατιστικά στοιχεία διεθνούς σταδιοδρομίας
Τίτλοι
Παρί Σεν Ζερμέν
- 2000–01 Κύπελλο Ιντερτότο
Μπαρτσελόνα
- 2006–07 Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας
- 2005–06 Τσάμπιονς Λιγκ
- 2005–06 Πρωτάθλημα Ισπανίας
- 2005–06 Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας
- 2004–05 Πρωτάθλημα Ισπανίας
Μίλαν
- 2010–11 Σέριε Α
Ατλέτικο Μινέιρο
- 2012–13 Κόπα Λιμπερταδόρες
- 2013–14 Κόπα Σουνταμερικάνα
Εθνική Βραζιλίας
- 2004–05 Κύπελλο Συνομοσπονδιών της ΦΙΦΑ
- 2001–02 Παγκόσμιο Κύπελλο
- 1999 Κόπα Αμέρικα
- 1996–97 Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 17
Ατομικές διακρίσεις
*μεταξύ άλλων
- 1999: Καμπεονάτο Γκαούτσο Πρώτος σκορερ[51]
- 1999: Κύπελλο Συνομοσπονδιών Χρυσή μπάλα[52]
- 1999 Κύπελλο Συνομοσπονδιών Χρυσό παπούτσι[52]
- 2013: Παίκτης της Χρονιάς στην Νότια Αμερική
- 1999 Ομάδα της Χρονιάς στη Νότια Αμερική[53]
- Παίκτης της Χρονιάς της FIFA (2): 2004, 2005
- Στις 14 Αυγούστου 2005 ονομάστηκε πρεσβευτής Καλής θέλησης από τον ΟΗΕ, στην εκστρατεία κατά της πείνας.
- Στις 28 Νοεμβρίου 2005 κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα, τον τίτλο του περιοδικού France Football για τον κορυφαίο της χρονιάς.
- Παγκόσμιος Παίκτης της Δεκαετίας: 2009
- 2003–04, 2005–06 και 2009–10: Καλύτερη ομάδα της χρονιάς από την ΟΥΕΦΑ
- 2009: βραβείο Golden Foot
- 2009: Κορυφαίος Παίκτης της Δεκαετίας από το περιοδικό World Soccer [54]
- 2010–11 και 2011–12: Ομάδα της Χρονιάς στο Πρωτάθλημα Βραζιλίας
- 2005–06: Πρώτος στις ασίστ στο ΟΥΕΦΑ Τσάμπιονς Λιγκ
- 2005–06: Πρώτος στις ασίστ στο Πρωτάθλημα Ισπανίας
- 2009–10: Πρώτος στις ασίστ στο Πρωτάθλημα Ιταλίας
- 2011–12: Πρώτος στις ασίστ στο Πρωτάθλημα Βραζιλίας
- 2011–12 και 2012–13: Πρώτος στις ασίστ στο Κόπα Λιμπερταδόρες
- 2013 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων: Χρυσό παπούτσι
- 2006: Παγκόσμιο Κύπελλο συλλόγων Χάλκινη μπάλα
- 2015: ΟΥΕΦΑ Καλύτερη Ομάδα της Χρονιάς (σαν αλλαγή)
Remove ads
Παραπομπές
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads