Σιμόν Σινιορέ

Η Σιμόν Σινιορέ (γαλλικά: Simone Signoret, 25 Μαρτίου 1921 - 30 Σεπτεμβρίου 1985) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες σταρ του γαλλικού σινεμά όλων των εποχών. Ήταν η πρώτη Γαλλίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, (με δεύτερη την Μαριόν Κοτιγιάρ το 2008) και είναι γνωστή για τη συμμετοχή της στις ταινίες: Χρυσούν κράνος (Casque d'or 1952), Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques 1955), Οι μάγισσες του Σάλεμ (Les Sorcières de Salem 1957), Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top 1959), Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armée des ombres 1969) και Η ομολογία (L' aveu 1970).

Σιμόν Σινιορέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Simone Signoret (Γαλλικά)
Γέννηση	25  Μαρτίου 1921[1][2][3] Βίζμπαντεν[4][5][6]
Θάνατος	30  Σεπτεμβρίου 1985[1][7][8] Ωτέιγ-Ωτουγιέ[9][10]
Αιτία θανάτου	καρκίνος στο πάγκρεας
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ
Κατοικία	Βίζμπαντεν Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[2][11][12] Ιταλικά[13]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ηθοποιός ταινιών συγγραφέας[14][15][16] tutor ηθοποιός θεάτρου ηθοποιός[17] μεταφράστρια[18]
Περίοδος ακμής	1942
Οικογένεια
Σύζυγος	Υβ Αλεγκρέ (1944–1949) Ιβ Μοντάν (1951–1985)
Τέκνα	Κατρίν Αλεγκρέ
Γονείς	André Kaminker
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου (4  Απριλίου 1960)[19] National Board of Review Award for Best Actress (1959) Βραβείο Γυναικείου ρόλου Φεστιβάλ Καννών (1959) βραβείο Σεζάρ καλύτερης γυναίκας ηθοποιού (1978) David di Donatello for Best Foreign Actress (1978) Αργυρή Άρκτος καλύτερης γυναίκας ηθοποιού (1971) βραβείο Έμμυ Ζώνης Υψηλής Τηλεθέασης Καλύτερου Α' γυναικείου ρόλου σε μίνι σειρά ή τηλεταινία (1966) βραβείο BAFTA καλύτερου Α΄ γυναικείου ρόλου (1953) βραβείο BAFTA καλύτερου Α΄ γυναικείου ρόλου (1958) βραβείο BAFTA καλύτερου Α΄ γυναικείου ρόλου (1959)
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πρώτα χρόνια

Η Σιμόν Ενριέτ Σαρλότ Καμινκέρ, γνωστότερη ως Σιμόν Σινιορέ, γεννήθηκε το 1921 στη Γερμανία, από Γάλλους γονείς. Σε μεγαλύτερη ηλικία υιοθέτησε το επίθετο της μητέρας της, Ζωρζέτ Σινιορέ^[20]. Ο πατέρας της, Αντρέ Καμινκέρ, ήταν μεταφραστής για το διεθνή οργανισμό Κοινωνία των Εθνών και μετά τη γέννησή της, απέκτησε με τη μητέρα της άλλα δυο παιδιά. Όταν εκείνη ήταν μικρή, η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στο προάστιο του Παρισιού Νεϊγί (επί του Σικουάνα). Η Σινιορέ μεγάλωσε ανάμεσα σε διανοούμενους και λογίους, διδάχτηκε την αγγλική και κατά την ενηλικίωσή της, έλαβε και δίπλωμα διδασκαλίας. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα δίδασκε λατινικά και αγγλικά, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δακτυλογράφος για τη φιλοναζιστική εφημερίδα του Ζαν Λουκέρ.

Χρόνια πολέμου

Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη Γαλλία, η Σινιορέ έγινε μέλος μιας ομάδας καλλιτεχνών και αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Οι φίλοι της, μεταξύ των οποίων και ο εραστής της Ντανιέλ Ζελέν, την ενθάρρυναν να ακολουθήσει τις φιλοδοξίες της. Η ομάδα αυτή των καλλιτεχνών συναντιόταν σε μια καφετέρια του προαστίου Σεν Ζεμέν Ντε Πρε, στο Παρίσι. Το 1942 άρχισε να αναλαμβάνει μικρούς ρόλους και να κερδίζει κάμποσα χρήματα, ώστε να μπορεί να συντηρεί τη μητέρα και τα αδέρφια της, που είχαν εγκαταλείψει τη Γαλλία από το 1940, ακολουθώντας τον πατέρα της στην Αγγλία, ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό του στρατηγού Ντε Γκολ. Προκειμένου να κρύψει τις εβραϊκές της ρίζες από τους Γερμανούς, η Σινιορέ υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας της.

Πρώτες επιτυχίες

Οι καμπύλες και τα γήινα χαρακτηριστικά της Σινιορέ έκαναν τους παραγωγούς τον ταινιών να της αναθέτουν συχνά ρόλους πόρνης, στα πρώτα της βήματα. Πρώτη της επιτυχία ήταν η ταινία του Μαξ Οφίλς, Το γαϊτανάκι του έρωτα (La Ronde 1950), της οποίας η προβολή απαγορεύτηκε στην Αμερική, λόγω υποτιθέμενης ανηθικότητας. Το 1952 έλαβε περαιτέρω αναγνώριση με την ταινία Χρυσούν κράνος (Casque d'or 1952), που της χάρισε το Βραβείο BAFTA Α΄ Γυναικείου Ρόλου (BAFTA). Η επιτυχία συνεχίστηκε το 1953 με το Ερασταί της σάρκας (Thérèse Raquin) και το 1955 έφτασε ο ρόλος που απογείωσε την καριέρα της. Εκείνος στην ταινία του Ανρί Κλουζό Οι διαβολογυναίκες (Les Diaboliques 1955), όπου υποδυόταν μια φόνισσα. Την επόμενη χρονιά πρωταγωνίστησε στην ταινία του Λουίς Μπουνιουέλ Οι πέντε φυγάδες (La mort en ce jardin 1956) και έπειτα βραβεύτηκε ακόμα με ένα BAFTA για την ταινία Οι μάγισσες του Σάλεμ (Les Sorcières de Salem 1957), κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού του Άρθουρ Μίλερ (Crucible).

Όσκαρ και Χόλιγουντ

Το 1959 η Σινιορέ πρωταγωνίστησε σε μια ταινία αγγλικής παραγωγής, σκηνοθεσίας Τζακ Κλέιτον, με τίτλο Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους (Room At The Top 1959). Η ταινία αυτή, της χάρισε το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών, καθώς και το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Μέχρι τη νίκη της Ζυλιέτ Μπινός το 1996 για Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου, η Σινιορέ αποτελούσε τη μοναδική Γαλλίδα ηθοποιό βραβευμένη με Όσκαρ. Το 2008, η Μαριόν Κοτιγιάρ τιμήθηκε με Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου για την ταινία Ζωή σαν τριαντάφυλλο και αποτέλεσε τη δεύτερη Γαλλίδα ηθοποιό, μετά τη Σινιορέ, που έλαβε ποτέ αυτή την τιμή. Μετά τη νίκη της, η Σινιορέ έλαβε πολλές προσφορές ρόλων σε χολιγουντιανές ταινίες, αλλά τις απέρριψε προτιμώντας να συνεχίσει να εργάζεται στην Ευρώπη. Παρ' όλα αυτά κατά τη δεκαετία του '60 συμμετείχε σε κάποιες ταινίες του Χόλυγουντ με σημαντικότερες το Ο άνθρωπος με το στίγμα (Term of Trial 1962) πλάι στον Λόρενς Ολίβιε και την ταινία του Στάνλεϊ Κρέιμερ, Το πλοίο των τρελών (Ship Of Fools 1965), που της χάρισε μια ακόμη υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, το οποίο έχασε από τη Τζούλι Κρίστι για την ταινία Ντάρλινγκ (Darling 1965).

Δεκαετία του '60

Η απόπειρά της το 1966 να πρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Άλεκ Γκίνες στη θεατρική παράσταση του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Μάκβεθ (Macbeth), έλαβε αρνητικές κριτικές από τους Άγγλους κριτικούς που σχολίασαν τη γαλλική προφορά της^[21]. Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε με βραβείο Έμμυ για τη συμμετοχή της σε ένα επεισόδιο της σειράς τηλεταινιών Bob Hope Presents the Chrysler Theatre (1966). Ενώ το 1969, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων (L'Armée des ombres).

Τελευταίες επιτυχίες και θάνατος

Με τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι στην ταινία Κοκότες πολυτελείας (1960)

Κατά τη δεκαετία του '70, η Σινιορέ συνέχισε να εργάζεται και να συμμετέχει σε επιτυχημένες ταινίες όπως: Η ομολογία (L' aveu 1970) σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά, Ο γάτος (Le chat 1971) για το οποίο βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου^[22], Ο ανακριτής (Les granges brulees 1973) πλάι στον Αλέν Ντελόν και Μαντάμ Ρόζα (La Vie devant soi 1977) για την οποία βραβεύτηκε με βραβείο Σεζάρ. Οι κριτικοί είχαν αρχίσει πλέον να σχολιάζουν την εμφάνισή της, για την οποία η Σινιορέ δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα και είχε αφήσει τον εαυτό της να παχύνει.

Τα απομνημονεύματά της με τίτλο La nostalgie n'est plus ce qu'elle était κυκλοφόρησαν το 1978. Συνέγραψε επίσης ένα μυθιστόρημα με τίτλο Adieu Volodya που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό της από καρκίνο του παγκρέατος το 1985.

Η τραγουδίστρια Νίνα Σιμόν υιοθέτησε το όνομά της, προς τιμήν της Σινιορέ.

Προσωπική ζωή

Η Σινιορέ παντρεύτηκε δύο φορές. Ο πρώτος της γάμος ήταν με το σκηνοθέτη Ιβ Αλεγκρέ, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη την Κατρίν Αλεγκρέ. Οι δυο τους χώρισαν το 1949 και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκε τον ηθοποιό Ιβ Μοντάν με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη μέχρι και τον θάνατό της. Κατά τα γυρίσματα της ταινίας Έλα να αγαπηθούμε (Let's Make Love, 1961), ο Μοντάν σύναψε ερωτικές σχέσεις με τη Μέριλιν Μονρόε, η οποία ήταν παντρεμένη με τον Άρθουρ Μίλερ εκείνη την εποχή. Η σχέση αυτή στιγμάτισε για πάντα τη σχέση του με τη Σινιορέ.

Φιλμογραφία

Κινηματογραφικές ταινίες

Έτος	Τίτλος		Ρόλος	Σημειώσεις & βραβεία
	Πρωτότυπος	Ελληνικός
1942	Boléro	Μπολερό	υπάλληλος οίκου μόδας
	Les visiteurs du soir	Οι επισκέπτες της νύχτας	κομπάρσος	δεν της έχει πιστωθεί
	Le prince charmant
1943	Adieu Léonard		τσιγγάνα	δεν της έχει πιστωθεί
	Le voyageur de la toussaint		κομπάρσος	δεν της έχει πιστωθεί
1944	L'ange de la nuit	Ο άγγελος της νύχτας	φοιτήτρια	δεν της έχει πιστωθεί
	Le mort ne reçoit plus		ερωμένη του Φερμάν
	Service de nuit		χορεύτρια
	Béatrice devant le désir		Λιλιάν Μορακίνι
1945	La boîte aux rêves	Κορίτσι για όλα	γυναίκα	δεν της έχει πιστωθεί
1946	Macadam	Γυναίκες στο πεζοδρόμιο	Ζιζέλ
	Le couple idéal		Ανέτ
	Les démons de l'aube	Οι δαίμονες της αυγής	Λιλή
1947	Fantômas	Ο φαντομάς	Ελέν
1948	Impasse des deux anges	Μετά την αμαρτία	Αν Μαρί / Μαριάν
	Dédée d'Anvers	Το κορίτσι του δρόμου / Η γυναίκα της αμαρτίας[23]	Ντεντέ
	Against the Wind	Ενάντια στον άνεμο	Μισέλ
1950	Manèges	Εμπόριο σαρκός	Ντόρα
	La Ronde	Σχολείον έρωτος / Ερωτικό γαϊτανάκι	Λεοκαντί
	Swiss Tour	Για πάντα δική σου	Ιβόν
	Le Traqué	Η Αφροδίτη του υποκόσμου	Ντενίζ Βερνόν
	Gunman in the streets			Αμερικάνικη διασκευή του Le Traqué
1951	Ombre et lumière	Ο εραστής μου κι εγώ	Ιζαμπέλ Λερίτς
	Sans laisser d'adresse		δημοσιογράφος	δεν της έχει πιστωθεί
1952	Casque d'or	Το χρυσούν προσωπείον	Μαρί	Νικήτρια - Βραβείο BAFTA Α΄ Γυναικείου Ρόλου
1953	Thérèse Raquin	Ερασταί της σάρκας	Τερέζ Ρακέν
1955	Mutter Courage und ihre Kinder		Ιβέτ	(Μικρού μήκους)
	Les Diaboliques	Οι διαβολογυναίκες[24]	Νικόλ Ορνέρ	Diabolique
1956	Un matin comme les autres		Ζανίν Αλίς	(Μικρού μήκους)
	La mort en ce jardin	Οι πέντε φυγάδες	Τζιν
1957	Les Sorcières de Salem	Οι μάγισσες του Σέιλεμ	Ελίζαμπεθ Πρόκτορ	Νικήτρια - Βραβείο BAFTA Α΄ Γυναικείου Ρόλου
	Die Windrose
1959	Room at the Top	Ο ανεμοστρόβιλος του πάθους	Άλις Άισγκιλ	Νικήτρια - Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου Νικήτρια- Φεστιβάλ των Καννών - Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας Νικήτρια - Βραβεία Εθνικού Συμβουλίου Επιθεώρησης - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Νικήτρια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία Υποψήφια - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα
1960	Adua e le compagne	Κοκέτες πολυτελείας	Άντουα Τζοβανέτι
1960	Les Mauvais coups	Το κορμί σου είναι δικό μου	Ρομπέρτ
	Amours célèbres	Διάσημοι ερασταί	Τζένη
1962	Il Giorno più corto	Η πιο αστεία μέρα του πολέμου
	Term of Trial	Ο άνθρωπος με το στίγμα	Άννα Βάιρ	Μαζί με τον Λόρενς Ολίβιε
1963	Dragées au poivre	Το αλατοπίπερο της ζωής	μαντάμ Ζενεβιέβ
	Le Jour et l'heure	Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα	Τερέζ Ντιτέιλ
1965	Compartiment tueurs	Βαγόνι δολοφόνων	Ελιάν Νταρές
	Ship of Fools	Το πλοίο των τρελών	κοντέσσα	Υποψήφια - Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου Υποψήφια - Βραβείο BAFTA Α΄ Γυναικείου Ρόλου Υποψήφια - Χρυσή Σφαίρα - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία σε δράμα
1966	Paris brûle-t-il?	Το Παρίσι φλέγεται	ιδιοκτήτρια καφέ
	The Deadly Affair	Η κατάσκοπος του Λονδίνου	Έλσα Φέναν	Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη ηθοποιός σε Β' γυναικείο ρόλο
1967	Games	Το μυστικό της γυναίκας με τα μαύρα	Λίζα Σίντλερ	Υποψήφια - Βραβείο βρετανικής ακαδημίας κινηματογράφου (BAFTA) - Καλύτερη γυναικεία ερμηνεία ξένης ηθοποιού
1968	The Sea Gull	Ο γλάρος	Αρκαντίνα
1969	L'Américain	Ο Αμερικανός	Λεόν
	L'Armée des ombres	Η μεγάλη στρατιά των αφανών ηρώων[25]	Ματίλντ
	Mr. Freedom	Μίστερ Φρίντομ	Σιμόν Σινιορέ	αυτοπρόσωπη εμφάνιση, η οποία δεν της έχει πιστωθεί
1970	L'Aveu	Η ομολογία	Λιζ
1971	La Veuve Couderc[26]	Η κίτρινη ταυτότητα / Η επιστροφή του βετεράνου	Βεβ Κουντέρ Τατί	Μαζί με τον Αλέν Ντελόν
	Le Chat	Ο γάτος		Μαζί με τον Ζαν Γκαμπέν Νικήτρια - Αργυρή Άρκτος καλύτερης ηθοποιού στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου
	Comptes à rebours	Τώρα θα πληρώσεις, δολοφόνε!	Λέα Τζουλιάνι
1973	Rude journée pour la reine		Ζαν
	Les Granges brulées	Αίμα στο χιόνι / Ο ανακριτής	Ρόουζ Κατό	Μαζί με τον Αλέν Ντελόν
1975	La Chair de l'orchidée	Η γυναίκα με το κόκκινο λουλούδι	λαίδη Βάμος
1976	Police Python 357	Ο σκληρός νόμος του επιθεωρητή Φερό	Τερέζ Γκανά
1977	La Vie devant soi	Μαντάμ Ρόζα	μαντάμ Ρόζα[27]	Νικήτρια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού Νικήτρια - Βραβείο Ντάβιντ Ντι Ντονατέλο καλύτερης ξένης ηθοποιού
1978	Judith Therpauve	Ζιντίτ Τερπόβ	Ζιντίτ Τερπόβ
1979	L'adolescente		Κατρίν
1980	Chère inconnue		Λουίζ Μαρτάν
1982	Guy de Maupassant		μητέρα του Γκι ντε Μοπασάν
	L'étoile du nord	Το αστέρι του Βορρά	Λουίζ Μπαρόν	Υποψήφια - Σεζάρ καλύτερης ηθοποιού