Νεοκλασικισμός (μουσική)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο νεοκλασικισμός ήταν μουσικό ρεύμα του 20ού αιώνα, που κυριάρχησε στην Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου. Η ιδέα πίσω από την αισθητική του νεοκλασικισμού είναι η επιστροφή στα ιδεώδη του Κλασικισμού, που περιλαμβάνουν πρότυπα όπως συμμετρία, τάξη, αυστηρότητα και οικονομία, τόσο από υλικής όσο και από συναισθηματικής σκοπιάς. Η γέννησή του διαμορφώθηκε ως αντίδραση στον αχαλίνωτο συναισθηματισμό και την έλλειψη φόρμας που κυριάρχησαν στον Υστερορομαντισμό, αλλά και απέναντι στον άναρχο πειραματισμό που έλαβε χώρα στις αρχές του αιώνα. Στη μουσική, το ρεύμα βρήκε την έκφρασή του μέσα από την επιστροφή στην χρήση του τονικού στοιχείου και των απλών ρυθμών, των εδραιωμένων μουσικών φορμών (π.χ. φόρμα σονάτας) καθώς και των καθιερωμένων οργανικών συνδυασμών (π.χ. συμφωνική ορχήστρα). Η εν λόγω επιστροφή στο παρελθόν περιέκλεισε ως ένα βαθμό και την αναγωγή σε ιδιώματα της προκλασικής εποχής, όπως την Αντίστιξη και τους χορούς που απαντώνται κανονικά στη σουίτα του 18ου αιώνα. Από τεχνικής άποψης, η αναγωγή σε ιδιώματα του 18ου αιώνα αποκλείει χρονικά την έννοια του κλασικού και γι' αυτό ενίοτε απαντάται και ο όρος Νεο-μπαρόκ.
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |