Ρωμαίος έπαρχος
From Wikipedia, the free encyclopedia
Έπαρχος (λατινικά: rector provinciae) ονομαζόταν στη ρωμαϊκή διοίκηση ο κυβερνήτης μιας επαρχίας, δηλαδή ενός ρωμαϊκού εδάφους έξω από την ιταλική χερσόνησο. Αποτελούσε την ανώτατη αρχή στις κατακτημένες περιοχές, λογοδοτούσε μόνο στο όργανο που τον είχε διορίσει και η θητεία του ήταν συνήθως ενιαύσια αλλά μπορούσε να ανανεωθεί. Πρόκειται για ένα από τα ανώτερα αξιώματα του ρωμαϊκού θεσμικού οικοδομήματος επί πολλούς αιώνες, το οποίο έχασε τη σημασία του μόλις στα τέλη του 3ου αι. μ.Χ. με τις μεταρρυθμίσεις του Διοκλητιανού.
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |