Συνθήκη των Παρισίων (1951)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Συνθήκη των Παρισίων του 1951 αφορά την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ). Υπεγράφη στις 18 Απριλίου 1951 μεταξύ έξι ευρωπαϊκών χωρών, της Δυτικής Γερμανίας, του Βελγίου, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας. Δια της συνθήκης αυτής τα συμβαλλόμενα κράτη αποφάσισαν να ιδρύσουν την ΕΚΑΧ, που στο μέλλον έγινε μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Συνθήκη αυτή τέθηκε σε ισχύ στις 23 Ιουλίου 1952 και έληξε ακριβώς 50 χρόνια μετά, στις 23 Ιουλίου 2002.
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Υπογραφή | 18 Απριλίου 1951 |
---|---|
Σε ισχύ | 23 Ιουλίου 1952 |
Λήξη | 23 Ιουλίου 2002 |
Υπογράφοντες | Γερμανία Βέλγιο Γαλλία Ιταλία Λουξεμβούργο Ολλανδία |
Ένας απο τους σκοπούς της Συνθήκης ήταν η παγίωση της ειρήνης ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με πρωταρχικό στόχο τη δημιουργία μιας κοινής αγοράς για τα κύριες πρώτες ύλης της πολεμικής βιομηχανίας, τον άνθρακα και το χάλυβα. Έτσι χώρες που κατά την διάρκεια του πολέμου ήταν αντίπαλες τώρα μοιράζονταν και συνδιαχειρίζονταν την παραγωγή άνθρακα και χάλυβα.
Τα όργανα της ΕΚΑΧ ήταν:
- η Ανωτάτη Αρχή, που επικουρούνταν από μία Συμβουλευτική Επιτροπή,
- η Κοινή Συνέλευση,
- το Ειδικό Συμβούλιο Υπουργών και
- το Δικαστήριο.
Η Κοινότητα λειτουργούσε υπό όρους προωθημένης υπερεθνικότητας με ευρύτατες εξουσίες παραχωρημένες στην Ανωτάτη Αρχή, δομή που αποφεύχθηκε στις επόμενες δύο Κοινότητες το 1957.