ψήχω

Ancient Greek

Etymology

According to Beekes, from the same Pre-Greek root of ψάω (psáō, “to rub, wipe”), ψωλός (psōlós, “circumcised”), ψώρα (psṓra, “mange”), ψωρός (psōrós, “itchy, scabby”), ψωχός (psōkhós, “sandy”) and ψώχω (psṓkhō, “to rub small”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /psɛ̌ː.kʰɔː/ → /ˈpsi.xo/ → /ˈpsi.xo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /psɛ̌ː.kʰɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpse̝.kʰo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpsi.xo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpsi.xo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpsi.xo/

Verb

ψήχω • (psḗkhō)

1. to rub down, curry a horse
2. to stroke, pat
3. to rub down, wear away
4. (figuratively) to scribble

Inflection

   Present: ψήχω, ψήχομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ψήχω	ψήχεις	ψήχει	ψήχετον	ψήχετον	ψήχομεν	ψήχετε	ψήχουσῐ(ν)
	subjunctive	ψήχω	ψήχῃς	ψήχῃ	ψήχητον	ψήχητον	ψήχωμεν	ψήχητε	ψήχωσῐ(ν)
	optative	ψήχοιμῐ	ψήχοις	ψήχοι	ψήχοιτον	ψηχοίτην	ψήχοιμεν	ψήχοιτε	ψήχοιεν
	imperative		ψῆχε	ψηχέτω	ψήχετον	ψηχέτων		ψήχετε	ψηχόντων
middle/ passive	indicative	ψήχομαι	ψήχῃ / ψήχει	ψήχεται	ψήχεσθον	ψήχεσθον	ψηχόμεθᾰ	ψήχεσθε	ψήχονται
	subjunctive	ψήχωμαι	ψήχῃ	ψήχηται	ψήχησθον	ψήχησθον	ψηχώμεθᾰ	ψήχησθε	ψήχωνται
	optative	ψηχοίμην	ψήχοιο	ψήχοιτο	ψήχοισθον	ψηχοίσθην	ψηχοίμεθᾰ	ψήχοισθε	ψήχοιντο
	imperative		ψήχου	ψηχέσθω	ψήχεσθον	ψηχέσθων		ψήχεσθε	ψηχέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ψήχειν				ψήχεσθαι
participle	m	ψήχων				ψηχόμενος
	f	ψήχουσᾰ				ψηχομένη
	n	ψῆχον				ψηχόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔψηχον, ἐψηχόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔψηχον	ἔψηχες	ἔψηχε(ν)	ἐψήχετον	ἐψηχέτην	ἐψήχομεν	ἐψήχετε	ἔψηχον
middle/ passive	indicative	ἐψηχόμην	ἐψήχου	ἐψήχετο	ἐψήχεσθον	ἐψηχέσθην	ἐψηχόμεθᾰ	ἐψήχεσθε	ἐψήχοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ψήξω, ψήξομαι, ψηχθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ψήξω	ψήξεις	ψήξει	ψήξετον	ψήξετον	ψήξομεν	ψήξετε	ψήξουσῐ(ν)
	optative	ψήξοιμῐ	ψήξοις	ψήξοι	ψήξοιτον	ψηξοίτην	ψήξοιμεν	ψήξοιτε	ψήξοιεν
middle	indicative	ψήξομαι	ψήξῃ / ψήξει	ψήξεται	ψήξεσθον	ψήξεσθον	ψηξόμεθᾰ	ψήξεσθε	ψήξονται
	optative	ψηξοίμην	ψήξοιο	ψήξοιτο	ψήξοισθον	ψηξοίσθην	ψηξοίμεθᾰ	ψήξοισθε	ψήξοιντο
passive	indicative	ψηχθήσομαι	ψηχθήσῃ	ψηχθήσεται	ψηχθήσεσθον	ψηχθήσεσθον	ψηχθησόμεθᾰ	ψηχθήσεσθε	ψηχθήσονται
	optative	ψηχθησοίμην	ψηχθήσοιο	ψηχθήσοιτο	ψηχθήσοισθον	ψηχθησοίσθην	ψηχθησοίμεθᾰ	ψηχθήσοισθε	ψηχθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ψήξειν			ψήξεσθαι		ψηχθήσεσθαι
participle	m	ψήξων			ψηξόμενος		ψηχθησόμενος
	f	ψήξουσᾰ			ψηξομένη		ψηχθησομένη
	n	ψῆξον			ψηξόμενον		ψηχθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔψηξᾰ, ἐψηξᾰ́μην, ἐψήχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔψηξᾰ	ἔψηξᾰς	ἔψηξε(ν)	ἐψήξᾰτον	ἐψηξᾰ́την	ἐψήξᾰμεν	ἐψήξᾰτε	ἔψηξᾰν
	subjunctive	ψήξω	ψήξῃς	ψήξῃ	ψήξητον	ψήξητον	ψήξωμεν	ψήξητε	ψήξωσῐ(ν)
	optative	ψήξαιμῐ	ψήξειᾰς / ψήξαις	ψήξειε(ν) / ψήξαι	ψήξαιτον	ψηξαίτην	ψήξαιμεν	ψήξαιτε	ψήξειᾰν / ψήξαιεν
	imperative		ψῆξον	ψηξᾰ́τω	ψήξᾰτον	ψηξᾰ́των		ψήξᾰτε	ψηξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐψηξᾰ́μην	ἐψήξω	ἐψήξᾰτο	ἐψήξᾰσθον	ἐψηξᾰ́σθην	ἐψηξᾰ́μεθᾰ	ἐψήξᾰσθε	ἐψήξᾰντο
	subjunctive	ψήξωμαι	ψήξῃ	ψήξηται	ψήξησθον	ψήξησθον	ψηξώμεθᾰ	ψήξησθε	ψήξωνται
	optative	ψηξαίμην	ψήξαιο	ψήξαιτο	ψήξαισθον	ψηξαίσθην	ψηξαίμεθᾰ	ψήξαισθε	ψήξαιντο
	imperative		ψῆξαι	ψηξᾰ́σθω	ψήξᾰσθον	ψηξᾰ́σθων		ψήξᾰσθε	ψηξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐψήχθην	ἐψήχθης	ἐψήχθη	ἐψήχθητον	ἐψηχθήτην	ἐψήχθημεν	ἐψήχθητε	ἐψήχθησᾰν
	subjunctive	ψηχθῶ	ψηχθῇς	ψηχθῇ	ψηχθῆτον	ψηχθῆτον	ψηχθῶμεν	ψηχθῆτε	ψηχθῶσῐ(ν)
	optative	ψηχθείην	ψηχθείης	ψηχθείη	ψηχθεῖτον / ψηχθείητον	ψηχθείτην / ψηχθειήτην	ψηχθεῖμεν / ψηχθείημεν	ψηχθεῖτε / ψηχθείητε	ψηχθεῖεν / ψηχθείησᾰν
	imperative		ψήχθητῐ	ψηχθήτω	ψήχθητον	ψηχθήτων		ψήχθητε	ψηχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ψῆξαι			ψήξᾰσθαι		ψηχθῆναι
participle	m	ψήξᾱς			ψηξᾰ́μενος		ψηχθείς
	f	ψήξᾱσᾰ			ψηξᾰμένη		ψηχθεῖσᾰ
	n	ψῆξᾰν			ψηξᾰ́μενον		ψηχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ᾰ̓ποψήχω (ăpopsḗkhō)
• κᾰτᾰψήχω (kătăpsḗkhō)
• πᾰρᾰψήχω (părăpsḗkhō)
• περῐψήχω (perĭpsḗkhō)
• ψῆγμᾰ (psêgmă)
• ψηκτός (psēktós)
• ψήκτρᾰ (psḗktră)
• ψῆξῐς (psêxĭs)
• ψηχρός (psēkhrós)

Further reading

• “ψήχω”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ψήχω”, in Liddell & Scott (1889), An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ψήχω in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010), Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN