ἀποκωλύω

Ancient Greek

Etymology

From ἀπο- (apo-) +‎ κωλύω (kōlúō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.po.kɔː.ly̌ː.ɔː/ → /a.po.koˈly.o/ → /a.po.koˈli.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.kɔː.ly̌ː.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.po.koˈly.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.po.koˈly.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.po.koˈly.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.po.koˈli.o/

Verb

ἀποκωλῡ́ω • (apokōlū́ō)

1. to hinder or prevent [with genitive ‘from’]
2. to forbid [with μὴ (mḕ) and infinitive]
3. to keep off, hinder

Conjugation

   Present: ἀποκωλῡ́ω, ἀποκωλῡ́ομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποκωλῡ́ω	ἀποκωλῡ́εις	ἀποκωλῡ́ει	ἀποκωλῡ́ετον	ἀποκωλῡ́ετον	ἀποκωλῡ́ομεν	ἀποκωλῡ́ετε	ἀποκωλῡ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀποκωλῡ́ω	ἀποκωλῡ́ῃς	ἀποκωλῡ́ῃ	ἀποκωλῡ́ητον	ἀποκωλῡ́ητον	ἀποκωλῡ́ωμεν	ἀποκωλῡ́ητε	ἀποκωλῡ́ωσῐ(ν)
	optative	ἀποκωλῡ́οιμῐ	ἀποκωλῡ́οις	ἀποκωλῡ́οι	ἀποκωλῡ́οιτον	ἀποκωλῡοίτην	ἀποκωλῡ́οιμεν	ἀποκωλῡ́οιτε	ἀποκωλῡ́οιεν
	imperative		ἀποκώλῡε	ἀποκωλῡέτω	ἀποκωλῡ́ετον	ἀποκωλῡέτων		ἀποκωλῡ́ετε	ἀποκωλῡόντων
middle/ passive	indicative	ἀποκωλῡ́ομαι	ἀποκωλῡ́ῃ / ἀποκωλῡ́ει	ἀποκωλῡ́εται	ἀποκωλῡ́εσθον	ἀποκωλῡ́εσθον	ἀποκωλῡόμεθᾰ	ἀποκωλῡ́εσθε	ἀποκωλῡ́ονται
	subjunctive	ἀποκωλῡ́ωμαι	ἀποκωλῡ́ῃ	ἀποκωλῡ́ηται	ἀποκωλῡ́ησθον	ἀποκωλῡ́ησθον	ἀποκωλῡώμεθᾰ	ἀποκωλῡ́ησθε	ἀποκωλῡ́ωνται
	optative	ἀποκωλῡοίμην	ἀποκωλῡ́οιο	ἀποκωλῡ́οιτο	ἀποκωλῡ́οισθον	ἀποκωλῡοίσθην	ἀποκωλῡοίμεθᾰ	ἀποκωλῡ́οισθε	ἀποκωλῡ́οιντο
	imperative		ἀποκωλῡ́ου	ἀποκωλῡέσθω	ἀποκωλῡ́εσθον	ἀποκωλῡέσθων		ἀποκωλῡ́εσθε	ἀποκωλῡέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀποκωλῡ́ειν				ἀποκωλῡ́εσθαι
participle	m	ἀποκωλῡ́ων				ἀποκωλῡόμενος
	f	ἀποκωλῡ́ουσᾰ				ἀποκωλῡομένη
	n	ἀποκωλῦον				ἀποκωλῡόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἀπεκώλῡον, ἀπεκωλῡόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπεκώλῡον	ἀπεκώλῡες	ἀπεκώλῡε(ν)	ἀπεκωλῡ́ετον	ἀπεκωλῡέτην	ἀπεκωλῡ́ομεν	ἀπεκωλῡ́ετε	ἀπεκώλῡον
middle/ passive	indicative	ἀπεκωλῡόμην	ἀπεκωλῡ́ου	ἀπεκωλῡ́ετο	ἀπεκωλῡ́εσθον	ἀπεκωλῡέσθην	ἀπεκωλῡόμεθᾰ	ἀπεκωλῡ́εσθε	ἀπεκωλῡ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀποκωλῡ́σω, ἀποκωλῡ́σομαι, ἀποκωλῡθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποκωλῡ́σω	ἀποκωλῡ́σεις	ἀποκωλῡ́σει	ἀποκωλῡ́σετον	ἀποκωλῡ́σετον	ἀποκωλῡ́σομεν	ἀποκωλῡ́σετε	ἀποκωλῡ́σουσῐ(ν)
	optative	ἀποκωλῡ́σοιμῐ	ἀποκωλῡ́σοις	ἀποκωλῡ́σοι	ἀποκωλῡ́σοιτον	ἀποκωλῡσοίτην	ἀποκωλῡ́σοιμεν	ἀποκωλῡ́σοιτε	ἀποκωλῡ́σοιεν
middle	indicative	ἀποκωλῡ́σομαι	ἀποκωλῡ́σῃ / ἀποκωλῡ́σει	ἀποκωλῡ́σεται	ἀποκωλῡ́σεσθον	ἀποκωλῡ́σεσθον	ἀποκωλῡσόμεθᾰ	ἀποκωλῡ́σεσθε	ἀποκωλῡ́σονται
	optative	ἀποκωλῡσοίμην	ἀποκωλῡ́σοιο	ἀποκωλῡ́σοιτο	ἀποκωλῡ́σοισθον	ἀποκωλῡσοίσθην	ἀποκωλῡσοίμεθᾰ	ἀποκωλῡ́σοισθε	ἀποκωλῡ́σοιντο
passive	indicative	ἀποκωλῡθήσομαι	ἀποκωλῡθήσῃ	ἀποκωλῡθήσεται	ἀποκωλῡθήσεσθον	ἀποκωλῡθήσεσθον	ἀποκωλῡθησόμεθᾰ	ἀποκωλῡθήσεσθε	ἀποκωλῡθήσονται
	optative	ἀποκωλῡθησοίμην	ἀποκωλῡθήσοιο	ἀποκωλῡθήσοιτο	ἀποκωλῡθήσοισθον	ἀποκωλῡθησοίσθην	ἀποκωλῡθησοίμεθᾰ	ἀποκωλῡθήσοισθε	ἀποκωλῡθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀποκωλῡ́σειν			ἀποκωλῡ́σεσθαι		ἀποκωλῡθήσεσθαι
participle	m	ἀποκωλῡ́σων			ἀποκωλῡσόμενος		ἀποκωλῡθησόμενος
	f	ἀποκωλῡ́σουσᾰ			ἀποκωλῡσομένη		ἀποκωλῡθησομένη
	n	ἀποκωλῦσον			ἀποκωλῡσόμενον		ἀποκωλῡθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπεκώλῡσᾰ, ἀπεκωλῡσᾰ́μην, ἀπεκωλῡ́θην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπεκώλῡσᾰ	ἀπεκώλῡσᾰς	ἀπεκώλῡσε(ν)	ἀπεκωλῡ́σᾰτον	ἀπεκωλῡσᾰ́την	ἀπεκωλῡ́σᾰμεν	ἀπεκωλῡ́σᾰτε	ἀπεκώλῡσᾰν
	subjunctive	ἀποκωλῡ́σω	ἀποκωλῡ́σῃς	ἀποκωλῡ́σῃ	ἀποκωλῡ́σητον	ἀποκωλῡ́σητον	ἀποκωλῡ́σωμεν	ἀποκωλῡ́σητε	ἀποκωλῡ́σωσῐ(ν)
	optative	ἀποκωλῡ́σαιμῐ	ἀποκωλῡ́σειᾰς / ἀποκωλῡ́σαις	ἀποκωλῡ́σειε(ν) / ἀποκωλῡ́σαι	ἀποκωλῡ́σαιτον	ἀποκωλῡσαίτην	ἀποκωλῡ́σαιμεν	ἀποκωλῡ́σαιτε	ἀποκωλῡ́σειᾰν / ἀποκωλῡ́σαιεν
	imperative		ἀποκώλῡσον	ἀποκωλῡσᾰ́τω	ἀποκωλῡ́σᾰτον	ἀποκωλῡσᾰ́των		ἀποκωλῡ́σᾰτε	ἀποκωλῡσᾰ́ντων
middle	indicative	ἀπεκωλῡσᾰ́μην	ἀπεκωλῡ́σω	ἀπεκωλῡ́σᾰτο	ἀπεκωλῡ́σᾰσθον	ἀπεκωλῡσᾰ́σθην	ἀπεκωλῡσᾰ́μεθᾰ	ἀπεκωλῡ́σᾰσθε	ἀπεκωλῡ́σᾰντο
	subjunctive	ἀποκωλῡ́σωμαι	ἀποκωλῡ́σῃ	ἀποκωλῡ́σηται	ἀποκωλῡ́σησθον	ἀποκωλῡ́σησθον	ἀποκωλῡσώμεθᾰ	ἀποκωλῡ́σησθε	ἀποκωλῡ́σωνται
	optative	ἀποκωλῡσαίμην	ἀποκωλῡ́σαιο	ἀποκωλῡ́σαιτο	ἀποκωλῡ́σαισθον	ἀποκωλῡσαίσθην	ἀποκωλῡσαίμεθᾰ	ἀποκωλῡ́σαισθε	ἀποκωλῡ́σαιντο
	imperative		ἀποκώλῡσαι	ἀποκωλῡσᾰ́σθω	ἀποκωλῡ́σᾰσθον	ἀποκωλῡσᾰ́σθων		ἀποκωλῡ́σᾰσθε	ἀποκωλῡσᾰ́σθων
passive	indicative	ἀπεκωλῡ́θην	ἀπεκωλῡ́θης	ἀπεκωλῡ́θη	ἀπεκωλῡ́θητον	ἀπεκωλῡθήτην	ἀπεκωλῡ́θημεν	ἀπεκωλῡ́θητε	ἀπεκωλῡ́θησᾰν
	subjunctive	ἀποκωλῡθῶ	ἀποκωλῡθῇς	ἀποκωλῡθῇ	ἀποκωλῡθῆτον	ἀποκωλῡθῆτον	ἀποκωλῡθῶμεν	ἀποκωλῡθῆτε	ἀποκωλῡθῶσῐ(ν)
	optative	ἀποκωλῡθείην	ἀποκωλῡθείης	ἀποκωλῡθείη	ἀποκωλῡθεῖτον / ἀποκωλῡθείητον	ἀποκωλῡθείτην / ἀποκωλῡθειήτην	ἀποκωλῡθεῖμεν / ἀποκωλῡθείημεν	ἀποκωλῡθεῖτε / ἀποκωλῡθείητε	ἀποκωλῡθεῖεν / ἀποκωλῡθείησᾰν
	imperative		ἀποκωλῡ́θητῐ	ἀποκωλῡθήτω	ἀποκωλῡ́θητον	ἀποκωλῡθήτων		ἀποκωλῡ́θητε	ἀποκωλῡθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀποκωλῦσαι			ἀποκωλῡ́σᾰσθαι		ἀποκωλῡθῆναι
participle	m	ἀποκωλῡ́σᾱς			ἀποκωλῡσᾰ́μενος		ἀποκωλῡθείς
	f	ἀποκωλῡ́σᾱσᾰ			ἀποκωλῡσᾰμένη		ἀποκωλῡθεῖσᾰ
	n	ἀποκωλῦσᾰν			ἀποκωλῡσᾰ́μενον		ἀποκωλῡθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἀποκεκώλῡκᾰ, ἀποκεκώλῡμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποκεκώλῡκᾰ	ἀποκεκώλῡκᾰς	ἀποκεκώλῡκε(ν)	ἀποκεκωλῡ́κᾰτον	ἀποκεκωλῡ́κᾰτον	ἀποκεκωλῡ́κᾰμεν	ἀποκεκωλῡ́κᾰτε	ἀποκεκωλῡ́κᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἀποκεκωλῡ́κω	ἀποκεκωλῡ́κῃς	ἀποκεκωλῡ́κῃ	ἀποκεκωλῡ́κητον	ἀποκεκωλῡ́κητον	ἀποκεκωλῡ́κωμεν	ἀποκεκωλῡ́κητε	ἀποκεκωλῡ́κωσῐ(ν)
	optative	ἀποκεκωλῡ́κοιμῐ / ἀποκεκωλῡκοίην	ἀποκεκωλῡ́κοις / ἀποκεκωλῡκοίης	ἀποκεκωλῡ́κοι / ἀποκεκωλῡκοίη	ἀποκεκωλῡ́κοιτον	ἀποκεκωλῡκοίτην	ἀποκεκωλῡ́κοιμεν	ἀποκεκωλῡ́κοιτε	ἀποκεκωλῡ́κοιεν
	imperative		ἀποκεκώλῡκε	ἀποκεκωλῡκέτω	ἀποκεκωλῡ́κετον	ἀποκεκωλῡκέτων		ἀποκεκωλῡ́κετε	ἀποκεκωλῡκόντων
middle/ passive	indicative	ἀποκεκώλῡμαι	ἀποκεκώλῡσαι	ἀποκεκώλῡται	ἀποκεκώλῡσθον	ἀποκεκώλῡσθον	ἀποκεκωλῡ́μεθᾰ	ἀποκεκώλῡσθε	ἀποκεκώλῡνται
	subjunctive	ἀποκεκωλῡμένος ὦ	ἀποκεκωλῡμένος ᾖς	ἀποκεκωλῡμένος ᾖ	ἀποκεκωλῡμένω ἦτον	ἀποκεκωλῡμένω ἦτον	ἀποκεκωλῡμένοι ὦμεν	ἀποκεκωλῡμένοι ἦτε	ἀποκεκωλῡμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἀποκεκωλῡμένος εἴην	ἀποκεκωλῡμένος εἴης	ἀποκεκωλῡμένος εἴη	ἀποκεκωλῡμένω εἴητον / εἶτον	ἀποκεκωλῡμένω εἰήτην / εἴτην	ἀποκεκωλῡμένοι εἴημεν / εἶμεν	ἀποκεκωλῡμένοι εἴητε / εἶτε	ἀποκεκωλῡμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ἀποκεκώλῡσο	ἀποκεκωλῡ́σθω	ἀποκεκώλῡσθον	ἀποκεκωλῡ́σθων		ἀποκεκώλῡσθε	ἀποκεκωλῡ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀποκεκωλῡκέναι				ἀποκεκωλῦσθαι
participle	m	ἀποκεκωλῡκώς				ἀποκεκωλῡμένος
	f	ἀποκεκωλῡκυῖᾰ				ἀποκεκωλῡμένη
	n	ἀποκεκωλῡκός				ἀποκεκωλῡμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀποκώλῡσις (apokṓlūsis)

Further reading

• ἀποκωλύω in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀποκωλύω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)
• ἀποκωλύω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “ἀποκωλύω”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910), English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎, London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • debar idem, page 199.
  • hinder idem, page 400.
  • prevent idem, page 639.
  • stop idem, page 820.