ἰατρεύω

See also: ιατρεύω

Ancient Greek

Etymology

From ῑ̓ᾱτρός (īātrós, “physician”), from ἰάομαι (iáomai, “I cure, treat”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /iː.aː.trěu̯.ɔː/ → /i.aˈtre.βo/ → /i.aˈtre.vo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /iː.aː.trěu̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /i.aˈtre.wo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /i.aˈtre.βo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /i.aˈtre.vo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.aˈtre.vo/

Verb

ῑ̓ᾱτρεύω • (īātreúō)

1. to medically treat, cure
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates of Kos, On Regimen in Acute Diseases 2
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates of Kos, On Joints 46
   • 110 BCE – 35 BCE, Philodemus, On Music 69K.
   • 380 BCE, Plato, Gorgias 478b
   • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Laws 857d
   • 380 BCE, Plato, The Republic 357c
2. to practise medicine
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Politics 1281b40
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates of Kos, On Joints 72
3. to remedy, correct
   • 350 BCE, Aristotle, Parts of Animals 665a8

Inflection

   Present: ῑ̓ᾱτρεύω, ῑ̓ᾱτρεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῑ̓ᾱτρεύω	ῑ̓ᾱτρεύεις	ῑ̓ᾱτρεύει	ῑ̓ᾱτρεύετον	ῑ̓ᾱτρεύετον	ῑ̓ᾱτρεύομεν	ῑ̓ᾱτρεύετε	ῑ̓ᾱτρεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ῑ̓ᾱτρεύω	ῑ̓ᾱτρεύῃς	ῑ̓ᾱτρεύῃ	ῑ̓ᾱτρεύητον	ῑ̓ᾱτρεύητον	ῑ̓ᾱτρεύωμεν	ῑ̓ᾱτρεύητε	ῑ̓ᾱτρεύωσῐ(ν)
	optative	ῑ̓ᾱτρεύοιμῐ	ῑ̓ᾱτρεύοις	ῑ̓ᾱτρεύοι	ῑ̓ᾱτρεύοιτον	ῑ̓ᾱτρευοίτην	ῑ̓ᾱτρεύοιμεν	ῑ̓ᾱτρεύοιτε	ῑ̓ᾱτρεύοιεν
	imperative		ῑ̓ᾱ́τρευε	ῑ̓ᾱτρευέτω	ῑ̓ᾱτρεύετον	ῑ̓ᾱτρευέτων		ῑ̓ᾱτρεύετε	ῑ̓ᾱτρευόντων
middle/ passive	indicative	ῑ̓ᾱτρεύομαι	ῑ̓ᾱτρεύῃ / ῑ̓ᾱτρεύει	ῑ̓ᾱτρεύεται	ῑ̓ᾱτρεύεσθον	ῑ̓ᾱτρεύεσθον	ῑ̓ᾱτρευόμεθᾰ	ῑ̓ᾱτρεύεσθε	ῑ̓ᾱτρεύονται
	subjunctive	ῑ̓ᾱτρεύωμαι	ῑ̓ᾱτρεύῃ	ῑ̓ᾱτρεύηται	ῑ̓ᾱτρεύησθον	ῑ̓ᾱτρεύησθον	ῑ̓ᾱτρευώμεθᾰ	ῑ̓ᾱτρεύησθε	ῑ̓ᾱτρεύωνται
	optative	ῑ̓ᾱτρευοίμην	ῑ̓ᾱτρεύοιο	ῑ̓ᾱτρεύοιτο	ῑ̓ᾱτρεύοισθον	ῑ̓ᾱτρευοίσθην	ῑ̓ᾱτρευοίμεθᾰ	ῑ̓ᾱτρεύοισθε	ῑ̓ᾱτρεύοιντο
	imperative		ῑ̓ᾱτρεύου	ῑ̓ᾱτρευέσθω	ῑ̓ᾱτρεύεσθον	ῑ̓ᾱτρευέσθων		ῑ̓ᾱτρεύεσθε	ῑ̓ᾱτρευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ῑ̓ᾱτρεύειν				ῑ̓ᾱτρεύεσθαι
participle	m	ῑ̓ᾱτρεύων				ῑ̓ᾱτρευόμενος
	f	ῑ̓ᾱτρεύουσᾰ				ῑ̓ᾱτρευομένη
	n	ῑ̓ᾱτρεῦον				ῑ̓ᾱτρευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ῑ̓ᾱ́τρευον, ῑ̓ᾱτρευόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῑ̓ᾱ́τρευον	ῑ̓ᾱ́τρευες	ῑ̓ᾱ́τρευε(ν)	ῑ̓ᾱτρεύετον	ῑ̓ᾱτρευέτην	ῑ̓ᾱτρεύομεν	ῑ̓ᾱτρεύετε	ῑ̓ᾱ́τρευον
middle/ passive	indicative	ῑ̓ᾱτρευόμην	ῑ̓ᾱτρεύου	ῑ̓ᾱτρεύετο	ῑ̓ᾱτρεύεσθον	ῑ̓ᾱτρευέσθην	ῑ̓ᾱτρευόμεθᾰ	ῑ̓ᾱτρεύεσθε	ῑ̓ᾱτρεύοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ῑ̓ᾱ́τρευσᾰ, ῑ̓ᾱτρευσᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῑ̓ᾱ́τρευσᾰ	ῑ̓ᾱ́τρευσᾰς	ῑ̓ᾱ́τρευσε(ν)	ῑ̓ᾱτρεύσᾰτον	ῑ̓ᾱτρευσᾰ́την	ῑ̓ᾱτρεύσᾰμεν	ῑ̓ᾱτρεύσᾰτε	ῑ̓ᾱ́τρευσᾰν
	subjunctive	ἰᾱτρεύσω	ἰᾱτρεύσῃς	ἰᾱτρεύσῃ	ἰᾱτρεύσητον	ἰᾱτρεύσητον	ἰᾱτρεύσωμεν	ἰᾱτρεύσητε	ἰᾱτρεύσωσῐ(ν)
	optative	ἰᾱτρεύσαιμῐ	ἰᾱτρεύσειᾰς / ἰᾱτρεύσαις	ἰᾱτρεύσειε(ν) / ἰᾱτρεύσαι	ἰᾱτρεύσαιτον	ἰᾱτρευσαίτην	ἰᾱτρεύσαιμεν	ἰᾱτρεύσαιτε	ἰᾱτρεύσειᾰν / ἰᾱτρεύσαιεν
	imperative		ἰᾱ́τρευσον	ἰᾱτρευσᾰ́τω	ἰᾱτρεύσᾰτον	ἰᾱτρευσᾰ́των		ἰᾱτρεύσᾰτε	ἰᾱτρευσᾰ́ντων
middle	indicative	ῑ̓ᾱτρευσᾰ́μην	ῑ̓ᾱτρεύσω	ῑ̓ᾱτρεύσᾰτο	ῑ̓ᾱτρεύσᾰσθον	ῑ̓ᾱτρευσᾰ́σθην	ῑ̓ᾱτρευσᾰ́μεθᾰ	ῑ̓ᾱτρεύσᾰσθε	ῑ̓ᾱτρεύσᾰντο
	subjunctive	ἰᾱτρεύσωμαι	ἰᾱτρεύσῃ	ἰᾱτρεύσηται	ἰᾱτρεύσησθον	ἰᾱτρεύσησθον	ἰᾱτρευσώμεθᾰ	ἰᾱτρεύσησθε	ἰᾱτρεύσωνται
	optative	ἰᾱτρευσαίμην	ἰᾱτρεύσαιο	ἰᾱτρεύσαιτο	ἰᾱτρεύσαισθον	ἰᾱτρευσαίσθην	ἰᾱτρευσαίμεθᾰ	ἰᾱτρεύσαισθε	ἰᾱτρεύσαιντο
	imperative		ἰᾱ́τρευσαι	ἰᾱτρευσᾰ́σθω	ἰᾱτρεύσᾰσθον	ἰᾱτρευσᾰ́σθων		ἰᾱτρεύσᾰσθε	ἰᾱτρευσᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἰᾱτρεῦσαι			ἰᾱτρεύσᾰσθαι
participle	m	ἰᾱτρεύσᾱς			ἰᾱτρευσᾰ́μενος
	f	ἰᾱτρεύσᾱσᾰ			ἰᾱτρευσᾰμένη
	n	ἰᾱτρεῦσᾰν			ἰᾱτρευσᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ῑ̓ᾱ́τρευκᾰ, ἰᾱ́τρευμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῑ̓ᾱ́τρευκᾰ	ῑ̓ᾱ́τρευκᾰς	ῑ̓ᾱ́τρευκε(ν)	ῑ̓ᾱτρεύκᾰτον	ῑ̓ᾱτρεύκᾰτον	ῑ̓ᾱτρεύκᾰμεν	ῑ̓ᾱτρεύκᾰτε	ῑ̓ᾱτρεύκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ῑ̓ᾱτρεύκω	ῑ̓ᾱτρεύκῃς	ῑ̓ᾱτρεύκῃ	ῑ̓ᾱτρεύκητον	ῑ̓ᾱτρεύκητον	ῑ̓ᾱτρεύκωμεν	ῑ̓ᾱτρεύκητε	ῑ̓ᾱτρεύκωσῐ(ν)
	optative	ῑ̓ᾱτρεύκοιμῐ / ῑ̓ᾱτρευκοίην	ῑ̓ᾱτρεύκοις / ῑ̓ᾱτρευκοίης	ῑ̓ᾱτρεύκοι / ῑ̓ᾱτρευκοίη	ῑ̓ᾱτρεύκοιτον	ῑ̓ᾱτρευκοίτην	ῑ̓ᾱτρεύκοιμεν	ῑ̓ᾱτρεύκοιτε	ῑ̓ᾱτρεύκοιεν
	imperative		ῑ̓ᾱ́τρευκε	ῑ̓ᾱτρευκέτω	ῑ̓ᾱτρεύκετον	ῑ̓ᾱτρευκέτων		ῑ̓ᾱτρεύκετε	ῑ̓ᾱτρευκόντων
middle/ passive	indicative	ἰᾱ́τρευμαι	ἰᾱ́τρευσαι	ἰᾱ́τρευται	ἰᾱ́τρευσθον	ἰᾱ́τρευσθον	ἰᾱτρεύμεθᾰ	ἰᾱ́τρευσθε	ἰᾱ́τρευνται
	subjunctive	ἰᾱτρευμένος ὦ	ἰᾱτρευμένος ᾖς	ἰᾱτρευμένος ᾖ	ἰᾱτρευμένω ἦτον	ἰᾱτρευμένω ἦτον	ἰᾱτρευμένοι ὦμεν	ἰᾱτρευμένοι ἦτε	ἰᾱτρευμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἰᾱτρευμένος εἴην	ἰᾱτρευμένος εἴης	ἰᾱτρευμένος εἴη	ἰᾱτρευμένω εἴητον / εἶτον	ἰᾱτρευμένω εἰήτην / εἴτην	ἰᾱτρευμένοι εἴημεν / εἶμεν	ἰᾱτρευμένοι εἴητε / εἶτε	ἰᾱτρευμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		ἰᾱ́τρευσο	ἰᾱτρεύσθω	ἰᾱ́τρευσθον	ἰᾱτρεύσθων		ἰᾱ́τρευσθε	ἰᾱτρεύσθων
		active				middle/passive
infinitive		ῑ̓ᾱτρευκέναι				ἰᾱτρεῦσθαι
participle	m	ῑ̓ᾱτρευκώς				ἰᾱτρευμένος
	f	ῑ̓ᾱτρευκυῖᾰ				ἰᾱτρευμένη
	n	ῑ̓ᾱτρευκός				ἰᾱτρευμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ῑ̓ήτρευκᾰ, ῑ̓ήτρευμαι (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῑ̓ήτρευκᾰ	ῑ̓ήτρευκᾰς	ῑ̓ήτρευκε(ν)	ῑ̓ητρεύκᾰτον	ῑ̓ητρεύκᾰτον	ῑ̓ητρεύκᾰμεν	ῑ̓ητρεύκᾰτε	ῑ̓ητρεύκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ῑ̓ητρεύκω	ῑ̓ητρεύκῃς	ῑ̓ητρεύκῃ	ῑ̓ητρεύκητον	ῑ̓ητρεύκητον	ῑ̓ητρεύκωμεν	ῑ̓ητρεύκητε	ῑ̓ητρεύκωσῐ(ν)
	optative	ῑ̓ητρεύκοιμῐ / ῑ̓ητρευκοίην	ῑ̓ητρεύκοις / ῑ̓ητρευκοίης	ῑ̓ητρεύκοι / ῑ̓ητρευκοίη	ῑ̓ητρεύκοιτον	ῑ̓ητρευκοίτην	ῑ̓ητρεύκοιμεν	ῑ̓ητρεύκοιτε	ῑ̓ητρεύκοιεν
	imperative		ῑ̓ήτρευκε	ῑ̓ητρευκέτω	ῑ̓ητρεύκετον	ῑ̓ητρευκέτων		ῑ̓ητρεύκετε	ῑ̓ητρευκόντων
middle/ passive	indicative	ῑ̓ήτρευμαι	ῑ̓ήτρευσαι	ῑ̓ήτρευται	ῑ̓ήτρευσθον	ῑ̓ήτρευσθον	ῑ̓ητρεύμεθᾰ	ῑ̓ήτρευσθε	ῑ̓ήτρευνται
	subjunctive	ῑ̓ητρευμένος ὦ	ῑ̓ητρευμένος ᾖς	ῑ̓ητρευμένος ᾖ	ῑ̓ητρευμένω ἦτον	ῑ̓ητρευμένω ἦτον	ῑ̓ητρευμένοι ὦμεν	ῑ̓ητρευμένοι ἦτε	ῑ̓ητρευμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ῑ̓ητρευμένος εἴην	ῑ̓ητρευμένος εἴης	ῑ̓ητρευμένος εἴη	ῑ̓ητρευμένω εἴητον / εἶτον	ῑ̓ητρευμένω εἰήτην / εἴτην	ῑ̓ητρευμένοι εἴημεν / εἶμεν	ῑ̓ητρευμένοι εἴητε / εἶτε	ῑ̓ητρεύμενοι εἰησᾰ́ν / εἰεν
	imperative		ῑ̓ήτρευσο	ῑ̓ητρεύσθω	ῑ̓ήτρευσθον	ῑ̓ητρεύσθων		ῑ̓ήτρευσθε	ῑ̓ητρεύσθων
		active				middle/passive
infinitive		ῑ̓ητρευκέναι				ῑ̓ητρεῦσθαι
participle	m	ῑ̓ητρευκώς				ῑ̓ητρευμένος
	f	ῑ̓ητρευκυῖᾰ				ῑ̓ητρευμένη
	n	ῑ̓ητρευκός				ῑ̓ητρευμένον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀνῑᾱτρεύω (anīātreúō)
• προσῑᾱτρεύω (prosīātreúō)
• συνῑᾱτρεύω (sunīātreúō)

Related terms

• ἀνῑᾱ́τρευτος (anīā́treutos)
• ῑ̓ᾱ́τρευμα (īā́treuma)
• ῑ̓ᾱ́τρευσις (īā́treusis)
• ῑ̓ᾱτρευτέον (īātreutéon)
• ῑ̓ᾱτρευτικός (īātreutikós)

Further reading

• “ἰατρεύω”, in Liddell & Scott (1940), A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἰατρεύω”, in Liddell & Scott (1889), An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ἰατρεύω in Bailly, Anatole (1935), Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette