smita

See also: Smita

Icelandic

Etymology

Borrowed from Middle Low German smitten (“to stain”), from Old Saxon *smittōn, from Proto-Germanic *smittōną (“to stain, smear, dirty”).

Verb

smita (weak verb, third-person singular past indicative smitaði, supine smitað)

1. to infect

Conjugation

smita – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að smita
supine sagnbót		smitað
present participle lýsingarháttur nútíðar		smitandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	smita	smitaði		smiti	smitaði
	þú	smitar	smitaðir		smitir	smitaðir
	hann, hún, það	smitar	smitaði		smiti	smitaði
plural	við	smitum	smituðum		smitum	smituðum
	þið	smitið	smituðuð		smitið	smituðuð
	þeir, þær, þau	smita	smituðu		smiti	smituðu
		imperative boðháttur
singular	þú	smita (þú), smitaðu
plural	þið	smitið (þið), smitiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

smitast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að smitast
supine sagnbót		smitast
present participle lýsingarháttur nútíðar		smitandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	smitast	smitaðist		smitist	smitaðist
	þú	smitast	smitaðist		smitist	smitaðist
	hann, hún, það	smitast	smitaðist		smitist	smitaðist
plural	við	smitumst	smituðumst		smitumst	smituðumst
	þið	smitist	smituðust		smitist	smituðust
	þeir, þær, þau	smitast	smituðust		smitist	smituðust
		imperative boðháttur
singular	þú	smitast (þú), smitastu
plural	þið	smitist (þið), smitisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

smitaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	smitaður	smituð	smitað	smitaðir	smitaðar	smituð
accusative (þolfall)	smitaðan	smitaða	smitað	smitaða	smitaðar	smituð
dative (þágufall)	smituðum	smitaðri	smituðu	smituðum	smituðum	smituðum
genitive (eignarfall)	smitaðs	smitaðrar	smitaðs	smitaðra	smitaðra	smitaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	smitaði	smitaða	smitaða	smituðu	smituðu	smituðu
accusative (þolfall)	smitaða	smituðu	smitaða	smituðu	smituðu	smituðu
dative (þágufall)	smitaða	smituðu	smitaða	smituðu	smituðu	smituðu
genitive (eignarfall)	smitaða	smituðu	smitaða	smituðu	smituðu	smituðu

Derived terms

• smitandi

Swedish

Etymology

From Old Norse smíta, from Proto-Germanic *smītaną (“to cast, smear”), from Proto-Indo-European *smeyd- (“to smear”). Compare Danish smide (“to cast”), English smite.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

smita (present smiter, preterite smet, supine smitit, imperative smit)

1. escape, run off; run away without permission
2. (informal) nip, pop (to make a quick, short journey or errand)

   Du ska ha rast nu, men hinner jag smita på toaletten innan?

   You're due for a break now, but do I have time to nip to the toilet first?

   Kan du smita ner till butiken och köpa mjölk?

   Can you pop down to the shop and buy some milk?

Conjugation

Conjugation of smita (class 1 strong)

	active		passive
infinitive	smita		smitas
supine	smitit		smitits
imperative	smit		—
imper. plural1	smiten		—
	present	past	present	past
indicative	smiter	smet	smits, smites	smets
ind. plural1	smita	smeto	smitas	smetos
subjunctive2	smite	smete	smites	smetes
present participle		smitande
past participle		smiten

¹ Archaic. ² Dated. See the appendix on Swedish verbs.

See also

• smita åt

Anagrams

• mista