Bruanto

En fonetiko la artikulacioj divideblas en du grandajn klasojn, la bruantojn kaj la sonorantojn. Bruanto estas konsonanta parolsono konsistanta el turbulentaj aervibradoj de senregula periodeco (ekz-e la esperantaj s, ŝ, ĉ, f, ĥ, p, t, k).

Manieroj de artikulacio
Bruanto
Klaketo
Plozivo
Ejektivo
Injektivo
Afrikato
Frotsono
Siblanto
Sonoranto
Nazalo
Frapeto
Trilo
Alproksimanto
Fluanto
Vokalo
Duonvokalo
Lateralo
Ĉi tiu paĝo entenas fonetikan informon en la IFA, kiu eble ne ĝuste montriĝos en ĉiu retumilo. [Helpon!]
redaktu

Ĉe artikulacio de bruanto okazas striktiĝo (por la frotaj konsonantoj) aŭ kompleta fermo de la buŝkanalo (por la eksplodaj kaj ekfrotaj konsonantoj), kio kaŭzas la turbulenton. En ambaŭ grupoj estas distinga kontrasto inter la tipoj senvoĉa kaj voĉa.

La bruantoj estas subdividitaj en plozivojn, frikativojn, kaj afrikatojn. La bruantoj estas ĉeftipe senvoxaj, kvankam ankaŭ voĉaj bruantoj ekzistas. Ĉi-rilate ili malsimilas la sonorantojn, kiuj tre malofte estas senvoĉaj.

Ĉi tiu artikolo ankoraŭ estas ĝermo pri lingvo. Helpu al Vikipedio plilongigi ĝin. Se jam ekzistas alilingva samtema artikolo pli disvolvita, traduku kaj aldonu el ĝi (menciante la fonton).