debitus

Latín

dēbitus
clásico (AFI)	[ˈdeː.bɪ.tʊs]

Forma verbal

1

Participio perfecto pasivo de dēbeō.

Declinación

Declinación de dēbitus, dēbita, dēbitum  tipo: primera y segunda declinación [▲▼]

Singular
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. dēbitus	f. dēbita	n. dēbitum
Genitivo	m. dēbitī	f. dēbitae	n. dēbitī
Dativo	m. dēbitō	f. dēbitae	n. dēbitō
Acusativo	m. dēbitum	f. dēbitam	n. dēbitum
Ablativo	m. dēbitō	f. dēbitā	n. dēbitō
Vocativo	m. dēbite	f. dēbita	n. dēbitum
Plural
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. dēbitī	f. dēbitae	n. dēbita
Genitivo	m. dēbitōrum	f. dēbitārum	n. dēbitōrum
Dativo	m. dēbitīs	f. dēbitīs	n. dēbitīs
Acusativo	m. dēbitōs	f. dēbitās	n. dēbita
Ablativo	m. dēbitīs	f. dēbitīs	n. dēbitīs
Vocativo	m. dēbitī	f. dēbitae	n. dēbita